I did it, I freaking did it… om binnen 5 secondes (wéér) gewezen te worden op een zeer bekende en vertrouwde valkuil.

Je plek pakken
Afgelopen week was ik op een driedaags event voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Aan het eind van deze mooie, intense, en zeer lange dagen (12-14 uur per dag, no kidding!) heb ik voor het eerst in mijn leven de moed gehad om op de trainer af te stappen voor een foto van ons samen. ‘Pfff, big deal’, denk je mogelijk, maar voor mij is dit een mega-overwinning op mezelf. Het zullen mijn bescheiden Indonesische roots wel zijn, maar je gaat (bekende) mensen niet lastig vallen door met ze op de foto te willen. Ook niet als er al een rij staat en de trainer er duidelijk plezier aan beleeft. En oké, oké, eerlijk is eerlijk, er zat ook nog een hardnekkig duiveltje op mijn schouder te tetteren van ‘wie ik nou helemaal ben om…’. Iets met van heel ver komen dat ook ik mijn plek mag pakken, dus dit was echt een quantum leap😊

Of toch niet…
Anyway, geregeld dat de jongen achter mij in de rij foto’s zou maken. En toen was ik aan de beurt, niet eens zenuwachtig en genietend van het moment. Eerst een hug-begroeting (ik hou van hugs als ze van hart tot hart zijn) en toen een paar tellen lachen naar de camera. Als ik mijn telefoon terugkrijg, houdt de trainer me nog even aan: ‘je mag stoppen met jezelf kleiner te maken om de ander meer in zijn licht te laten staan’. Ooowhhhh, neeeeee!! Hoe kan hij nou in die 5 secondes zien, dat dit dus een van mijn hardnekkige ‘bad’ habits is?!: een ander laten schitteren en mezelf in de schaduw zetten.

Hij is niet de eerste trainer/coach die dit tegen me zegt, ook niet de tweede en ook niet de derde. Dus voor iedereen die denkt dat bij mij een thema opruimen altijd vlotjes en van een leien dakje gaat, think again. Ik heb ook hardnekkige gewoontes die mij allang niet meer dienen en die zich niet zomaar ‘overgeven’. En dat is oké. Zoals ik in mijn vorige blog aangaf, je kunt loslaten niet afdwingen, het laat jou los wanneer het geheel gezien is. Dit gaat in jouw tempo, het is jouw proces.

Ja, toch wel 🙂
Ik vraag hem hoe hij dit zo snel zag. ‘Je maakte je kleiner voor mij door door je knieën te zakken (de trainer tikt, denk ik net de 1.65 aan en is daarmee kleiner dan ik). Dus, we gaan de foto opnieuw maken’. Klik, klik, klik en nu sta ik rechtop, me erg bewust van mezelf en de ruimte die ik pak. Onwennig en ook een lekker gevoel. Nog een beetje beduusd sluit ik met deze mooie les het event af.

Bewustwording is een pad met hobbels en obstakels. En dat is oké
Of ik het dan niet erg vond dat ik weer op de mij zo bekende valkuil gewezen werd, of ik niet overloop van frustratie dat ik ‘er nog steeds niet van af ben’? Nope. Ik ben dankbaar, dat de trainer mij hierop attendeerde. Ik was me er volkomen onbewust van dat ik door mijn knieën was gezakt. Dat het me kleiner maken me nog steeds kan overkomen als ik in een nieuwe situatie beland. Ik weet dat het proces van bewust worden, veranderen en loslaten niet per se 1 soepele glijbaan is, maar ook een weg met hobbels en obstakels kan zijn, waarbij je soms ook een handje nodig hebt. Hoe fijn is het dan, dat een coach of trainer je hier op wijst, waardoor je weer kunt groeien en ont-wikkelen naar een volgend level van in mijn geval, uit de schaduw en in het licht staan. ‘Zoek de verschillen’ zegt de titel en de foto’s say it all, een voor en een na.

Iedereen heeft wel ‘ns een zetje (of twee) nodig
Dat dit verhaal ook een inzicht voor jou mag zijn: je hoeft niet altijd alles alleen te doen, ook niet als je al heel goed weet ‘hoe het werkt’ en dit misschien zelfs al aan anderen weet over te dragen. We hebben allemaal af en toe support nodig, die ons verder helpt of weer op het goede spoor zet.

Laat je me weten waar jij wel een zetje in kunt gebruiken? Stuur me een berichtje of vraag hier een gratis inspiratiesessie aan.