The body knows…
Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik fan ben van werken met het lijf. Ben ik dan ook mijn praktijk ooit gestart met het geven van healingen en vooral veel massagetherapie. En hoewel ik een aantal jaar geleden rationeel had bedacht, dat ik mijn praktijk anders moest gaan inrichten, en ik daarom diverse andere (coach, NLP en systemische) opleidingen ben gaan doen, kan ik me nu niet meer voorstellen ooit zonder het lijf te werken in mijn praktijk.
Kan ik overigens ook zien nu, dat die hersenkronkel van ‘het moeten loslaten van massagetherapie’ slechts een foefje van het universum was om mij weer de schoolbanken in te krijgen. Een manier om mijn toolbox voor mijn werk te vergroten en me kennis te laten maken met een andere grote liefde, het systemisch werken, (familie)opstellingen.
En soms, wanneer toch ergens dat duiveltje de kop opsteekt, dat ik niet tot aan mijn pensioen ook met het lijf kan blijven werken, dan bevestigt een sessie in die week meteen het tegendeel. Zoals deze bijzondere sessie, waarbij bijna alle tools uit de kast getrokken werden. Waarom ik zo’n fan blijf van óók met het lijf werken. Fan van die mooie combi van werken met het hoofd, hart, buik én lijf.
Alles op orde en toch ook niet
Lianne komt bij mij, omdat ze, zoals ze zelf zegt, met haar ziel onder haar arm loopt en maar niet kan plaatsen waarom ze niet gewoon als een blij ei door het leven kan gaan. Altijd dat onlogische gevoel van er niet helemaal bij horen, het eeuwige hard moeten werken (waarvoor dan??) en inmiddels zo’n onderliggende vermoeidheid, die zich niet meer laat wegdrukken. Als terloops laat ze in een van de sessies vallen, dat ze eigenlijk ook wel zou willen, dat haar partner er op de een of andere manier meer voor haar zou zijn. Maar wat ze daarmee dan bedoelt…
‘Ja, nou ja, het zou me rust brengen, als ie er wat meer voor mij zou zijn. Dat zou ik fijn vinden, kan ik bijtanken en mijn eigen ding eens doen’, antwoordt Lianne. Maar iets in me zegt, dat dit niet is waar het echt over gaat. Dat dit wel ook van belang is, maar niet de kern raakt bij Lianne.
Wanneer je niet op je plek staat
Doorvragen en onderzoeken wat het werkelijke verlangen is, wat daaronder zit, stuit keer op keer ‘ik weet het niet’. Het is net alsof we naar een kinddeel van Lianne luisteren. Een gewond kinddeel, dat zich niet gezien of gehoord heeft gevoeld, een tekort heeft ervaren. Zichtbaar wordt dat er systemisch verwarring en verstrikkingen zijn, zoals dat Lianne op de verkeerde plek in haar familiesysteem staat. Lianne ooit op de plek van ouder is gaan staan i.p.v. op haar eigen plek, die van het kind. En ook op die van partner (van haar ouders) is gaan staan i.p.v. het kind te zijn, dat ze toen was. En dan is het ingewikkeld werkelijk te kunnen voelen, wat goed is voor jezelf.
Overlevingsmechanismes
Ondanks dat dit systemisch ont-dekkken inzicht geeft, is ook voelbaar dat het deze keer net niet dat raakt, wat erkend wil worden. We besluiten Lianne ‘op tafel te leggen’ en via haar lijf te onderzoeken wat er speelt. Waar gaat het nou werkelijk over? Helemaal uit het hoofd en ín haar lijf. Er is fysieke pijnlijke druk voor nodig, dóór de weerstandbarrière heen, gewend als ze is om haar lijf aan te spannen om klappen van het leven op te vangen. In verbinding blijven met haar lijf én tegelijk door haar overlevingsmechanismes heen breken van ‘ik kan het hebben, kom maar op’. Ik noem dat ook wel ‘helende pijn’, volledig zijn in en met het lijf, met jeZelf en met dat wat er is op dat moment. Voorbij het brein in een soort tijdloze bewustzijnslaag.
The body knows
Wat ontstaat is een magische combinatie van lichaamswerk en systemisch kijken naar het thema. Nodigen we haar deel ‘kleine Lianne’ uit op de plek daar waar haar lijf een sterke reactie geeft. Een zacht, liefdevol en voorzichtig gesprek tussen volwassen Lianne en kleine Lianne volgt. Gezien voelen, weten dat er support voor jou is, 24/7. Voelen dat je volwassen deel, dat wie je nú bent, in staat is om jouw kleine, jonge versie dat te geven, wat je als kind tekort bent gekomen. Wat je toen zó nodig had.
Helende tranen
Integreren door het lijf zacht te raken, in verbinding te blijven, in het nu. De losgekomen spanning laten gaan, emoties er laten zijn en de vrijgekomen ruimte verweven met de rest van haar lijf, met haar Zijn tot één geheel.
In stilte ronden we af. Van de tafel af, zegt Lianne: ‘ik weet ineens wat het verlangen is. Ik kan het nu voelen. Onvoorwaardelijke liefde, 100% voor mij zonder dat ik er wat voor hoef te doen. Gewoon voor mij om wie ik ben’.
Raak, tot in de kern. Prachtig, roerend, helend. En precies waarom werken met het lijf deel is en blijft in mijn werk💖
Agenda
💖 30 november thema-opstelllingendag rondom Relatie met je vader/moeder. Klik hier voor meer info en aanmelden
💖 14 december opstellingendag met vraagstellers en representanten. De vraag-plekken onder voorbehoud al vergeven lijken en er nog genoeg representantenplekken zijn. Kijk hier voor meer info en aanmelden. Wil je ook graag je vraag inbrengen, contact me dan even