Hij heeft zo’n vet coole, supergrote watergun in zijn handen. Spelend draait ie rondjes alsof ie de boel in de winkel al aan het natspuiten is. Een ventje van 3, misschien 4 jaar oud. ‘Nee’, is resoluut mama’s antwoord op zijn tikkie dwingende vraag of ie ‘t mag hebben. Hoewel ze het rustig zegt, wordt er toch iets in mij geraakt. Niet zozeer door haar ‘nee’, als wel de toon waarop ze het zegt en de nog net niet hoorbare (voor mij wel voelbare) zucht die er in doorklinkt.
Nee, nee, nee
Even later hoor ik het jongetje heel hard huilen. Vult heel de winkel. Hij wil weer iets en krijgt het weer niet. Moeder negeert hem en zijn tranen. En hij? Hij wordt stil… Weer registreer ik een reactie intern bij mezelf.
Dan hoor ik hem zachtjes vragen of ie ‘dit’ dan mag hebben. ‘Heb je geld dan?’ reageert moeder. Snibbig (mijn perceptie). Het jongetje druipt stilletjes af.
Waar gaat het echt over?
Geen oordeel over moeder. Waarom zou ik? Wie ben ik om te oordelen? Ik heb geen idee van haar achtergrond. Hoe pittig ze het misschien heeft, hoe vermoeid ze mogelijk is. Wel neem ik bij elke (indirecte) nee heel kort een sensatie waar. Ergens in m’n buik en hart zo’n krampje. Is er ook een ‘wat verdrietig, ik mis verbinding’-achtig gevoel dat me bekruipt. Dat het jochie zich niet gezien voelt. Niet erkend wordt in dit stuk, waar gaat zijn gedrag werkelijk over? Betekent niet dat ie dus zijn zin had moeten krijgen.
Zijn stuk, haar stuk, mijn stuk
Dit is míjn stuk. Niet van hem, niet van haar. Wat is het in mij dat lichtjes wordt geraakt? Dat mijn ‘Redder’ zich genoodzaakt voelt even van zich te laten horen. En de Onzichtbare in mij die neigt naar terugdeinzen? Waarnemen, zonder meteen te belanden in een diepgravende zelfreflectie-sessie tussen de zonnebrandcrèmes bij Kruidvat.
Erkennen wat er bij mij gebeurt. Dát er iets is aangetikt. Daar zit ruimte, heling en lichtheid. Dat is waar ik invloed op heb. Alsook even oogcontact met en een glimlach naar het jochie als ik langsloop. ‘Ik zie jou en jij bent oké’, zeg ik in stilte tegen hem. En misschien wel vooral tegen mezelf.
Retreat Injoy, Malaga, 15-20 oktober
Op een fantastische plek in de Andalusische heuvels met voldoende vrije tijd om lekker te ontspannen bij het zwembad, je in een stoel op te krullen in de schaduw van een van de talrijke olijfbomen, je terug te trekken bij de ezeltjes of op het terras ervaringen uit te wisselen met andere deelnemers.
Veel buiten, want half oktober is het daar nog zonnig met zo’n 24 graden (do I need say more??). Wordt ook goed voor de innerlijke mens gezorgd door een ingevlogen kok.
Helft van de plekken gevuld, nog helft van de plekken te vergeven. Is er eentje voor jou? Stuur me een berichtje als je meer wilt weten of interesse hebt.