‘Stop’, het magische woord om je grens aan te geven, wanneer je tijdens een sessie op de tafel ligt en we het lichaam als startpunt gebruiken om te kijken wat waar zichtbaar mag worden voor heling. ‘Stop’, lekker duidelijk en het voorkomt dat ik moet gissen of je met die vloek of kreet je grens aangeeft of dat het juist een bevestigend geluid is, dat het (ook) fijn is om die (helende) pijn te voelen.
De veelzeggende manier waarop
Alleen al uit de manier waarop een je ‘stop’ zegt, valt waardevolle informatie te halen. Want, hóe zeg je stop? Is dat vriendelijk vragend ‘zou je willen stoppen’? Is het bijna smekend ‘zou je alsje-, alsjeblieft misschien willen stoppen, please?’? Is het een ferme ‘STOP!’, een agressieve STOP! (‘of ik hak je hoofd eraf’) of een jammerende-oohh-arme-ik-doe-niet-zo-gemeen stop? En je weet alles is oké. Het geeft inzicht hoe je mogelijk in het dagdagelijkse leven ook (niet) voor jezelf opkomt en je (niet) uitspreekt. En daar kunnen we eventueel weer verder mee aan de slag.
Verontschuldigend
Deze dame, laten we haar Vicky noemen, lijkt stoïcijns hetzelfde te blijven, wanneer de pijn onder de druk toeneemt. Bijna nergens is aan te merken, dat ze haar pijngrens nadert. Dan, ogenschijnlijk uit het niets, komt haar ‘stop’ op een ietwat verontschuldigende toon: ‘sorry, maar dit doet teveel zeer, ik moet echt stop zeggen, al zou ik het liever niet zeggen’. Bíjna nergens aan, want als je goed waarneemt (en het helpt dat ik Vicky al een beetje ken), wordt ze nog een beetje stiller en haalt ze nog minder adem. Subtiele, kleine veranderingen.
Te laat
Hoewel ik meestal kan aanvoelen wat er bij haar gebeurt, is het vooral aan Vicky zelf om te leren haar grenzen bijtijds aan te geven. Om een ander mee te nemen door hardop te benoemen, wanneer het bij haar oploopt. En dat betekent dus eerder dan op het punt wanneer ze daar al vet overheen heeft laten gaan. Ze herkent dit niet uiten en naar binnen keren ook in haar dagelijks leven. Daar geeft ze ook pas aan, dat het niet gaat, wanneer het in feite ‘te laat’ is. Of het nou om fysieke of emotionele pijn gaat, da’s om het even. Vooral niet laten merken, dat haar grens is bereikt. Opvangen en doorgaan.
Erfenis uit het verleden
Op mijn vraag of ze ooit, wellicht op jonge leeftijd heeft ervaren, dat het geen zin heeft om haar pijn te uiten, borrelt er een herinnering omhoog. Eentje die pasgeleden ook ineens zomaar omhoog kwam (wat natuurlijk helemaal niet ‘ineens’ en ‘zomaar’ is, want bezig met bewustwording en helen van oude wonden) en die nu dus weer opborrelt.
Niet gezien of gehoord
Als jong grietje is ze met spelen een keer rottig terechtgekomen, waarbij ze zich enorm pijn heeft gedaan. Op dat moment hebben haar ouders bezoek en de pijn van Vicky wordt min of meer weggewoven ‘het zal zo wel minder worden’. Ondanks aangeven van Vicky dat het wel echt heel erg pijn doet, wordt ze pas na vertrek van het bezoek en het blijvend zeggen hoe zeer het doet, serieus genomen. Toch maar naar het ziekenhuis, waar een gebroken pols geconstateerd wordt. Het gaat hier niet over goed of fout van de ouders. Ik doe graag de aanname, dat de ouders op dat moment naar hun beste kunnen hebben gehandeld. En tegelijkertijd heeft Vicky op dat moment niet gekregen wat zij nodig had: erkenning, gezien en serieus genomen worden.
Voedingsbodem voor overlevingsmechanisme
Wat hier kan zijn ontstaan, is dat Vicky toen onbewust heeft geconcludeerd dat het totaal zinloos is om haar pijn aan te geven, want er wordt toch niets mee gedaan. En heeft ze – wederom onbewust – besloten te stoppen met een ander mee te nemen in haar pijn, verdriet, haar grenzen. Is deze gebeurtenis deel van haar fundering geworden, waar zij op voortgeborduurd heeft in haar leven als het gaat om uitspreken en van zich laten horen.
Erkenning brengt rust
Via het lijf kan ze dit nu loslaten. Ontspanning en ook een moe gevoel komen op. Helen en loslaten van een oud stuk is vaak een intens proces en dat is wat er hier gebeurt. Ruimte en rust komt er voor terug. In dit proces van (h)erkenning neemt ze ook mee, dat ze plots haar eigen gedrag herkent, dat het voor de buitenwereld altijd op orde moet lijken, ook als ze niet lekker in haar vel zit. Het is wat haar ouders in deze situatie ook deden: ‘als het bezoek maar met een goed gevoel naar huis gaat’.
En nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg zeggen: het gaat niet over goed en fout. Gaat het vooral wel om inzicht en begrip voor jezelf, waardoor er mogelijkheden staan om (je) anders te gaan voelen en doen.
Welke norm die jij vanuit huis hebt meegekregen, ervaar jij als beperkend en welke als helpend? Fijn, als je het met me deelt.
PS 18 maart is er weer een magische dag familieopstellingen. Thema is deze keer loslaten. Aanmelden en meer info, klik hier. Leuk als je erbij bent!