Gek wordt ze van haar moeder. Onmogelijk is het om op normale wijze met haar te communiceren, om überhaupt met haar te zijn. Als het niet zo zuur was, zou ze zeggen dat het een talent van haar moeder is om welk gesprek over welk onderwerp dan ook met 1 negatieve opmerking meteen om zeep te helpen. Doorlopend. Bij elke verjaardag, feestdag of familie-uitje weet moeders in no-time de sfeer plat te slaan. Keer op keer. Dat er stoom uit Frida’s oren komt (en haar hart huilt van verdriet, verstopt onder haar boosheid) is een understatement.
Frida. Niet wetend of ze nou moet huilen, woest zijn, moedeloos of een cocktail van tig verschillende gevoelens door elkaar heen.
Alles geprobeerd
Zo lang als ze zich kan herinneren is haar relatie met haar moeder ingewikkeld, verloopt moeizaam, gecompliceerd. Als kind kon Frida (en eerlijk gezegd de hele wereld) het al niet goed doen. Nu als volwassene kan ze nog steeds op elk moment out of the blue een volkomen onlogische sneer verwachten. En als ie niet naar haar is, dan is er wel iets mis met de buuf, de huisarts, de super, het naadje in haar kous of het zakje thee.
Alles heeft ze al uitgeprobeerd. Boos worden op haar moeder, haar negeren, naar de mond praten, doen alsof het haar niet raakt, onverschillig doen, afleiden. Noem het en ze heeft het gedaan. Succes zero.
Boosheid
En nu, nu is er vooral boosheid, heel erg veel boosheid. Het lijkt voor Frida de gemakkelijkste manier om haar pijn te kunnen handelen. De pijn van het gemis van erkenning, van gezien worden, van al 40 jaar het onvervulde verlangen naar die liefdevolle aai over haar bol. Boosheid als overlevingsmechanisme gecombineerd met zwarte humor, die ze deelt met haar broer. ‘t Kan ook heerlijk en helpend zijn om eens goed kwaad te zijn en eruit te gooien hoe klaar je er mee bent. Zolang je zelf de regie houdt over je emoties en je emoties niet jou gaan overnemen. Verbittering en verharding liggen anders op de loer…
Als in beton gegoten
In het algemeen kun je zeggen, dat wanneer jij wilt dat het gedrag van een ander verandert, jíj zelf eerst iets in je gedrag zal ‘moeten’ veranderen. In veruit de meeste situaties zal je dan ervaren, dat de ander (bewust of onbewust) zal volgen door ook ander gedrag te laten zien. Misschien niet meteen in de richting die je wilt. Dan is het een kwestie van uitproberen van verschillende andere gedragingen. Niet altijd gemakkelijk, want meestal zal jouw ‘andere gedrag’ als een krachtsinspanning voor jou voelen, want niet in je comfortzone.
En soms, soms maakt het niet uit wat je doet of niet doet. Blijft de ander om welke reden dan ook hetzelfde gedrag vertonen. Vastgeklonken in beton. Zoals het geval lijkt bij Frida’s moeder.
Focus opnieuw verleggen
Hoe lastig misschien ook, dan wordt de uitdaging, om de situatie te nemen zoals ie is. In dit geval het (aan)nemen dat je een moeder hebt met wie het niet mogelijk is om er een fijne band mee te krijgen. Een moeder die lelijk blijft doen, ongeacht jouw gedrag, welke invalshoek je ook kiest om positief contact te krijgen.
Wordt de vraag: ‘wat kun jij zelf doen, met dit als vast gegeven, om toch een leuk, fijn en ontspannen leven te leven?’. Is dat een makkie? Nee. Want met dit erkennen ‘moet’ je ook aan jezelf toegeven, dat wat je altijd hebt verlangd, dus niet gaat gebeuren. Geen erkenning van je moeder, geen ‘je doet er toe’, geen ‘wat fijn dat je er bent, geen vul-zelf-maar-in. Vraagt het kracht en moed, dat je ín je pijn gaat zitten. Je zou het rouwen kunnen noemen. En ook hier geldt: jouw proces, jouw tempo.
Jouw proces, jouw tempo
Voor Frida betekent dit bijvoorbeeld letterlijk meer afstand nemen van haar moeder om langer weg te blijven van die negativiteit. Dus niet meer 6x per week, maar max 1x per week contact met moeder, live of aan de telefoon. En ooooh, wat een klus is dat. Want alles in haar roept nog vanuit gewoonte, dat het echt raar is om niet te bellen, komen er gedachtes dat mams misschien deze keer wel wat liever en gezelliger is, piept er zelfs schuldgevoel naar boven ‘aaahh, mam is al een oud besje, zal ik dan toch niet even…’.
Mag ze zichzelf er aan herinneren: alles is oké, gun de verandering tijd. Haar proces, haar tempo. Adem in, adem uit.
Liefs,
Saskia
JAAAA, en dan nu nog even dit. Blok je agenda: Familieopstellingen op 26 en/of 27 november in Leusden. Begeleid door mij! Je komt een dag of beide dagen. Een kleine groep van max 12 deelnemers.
Met een websitepagina die nog niet helemaal doet wat ik wil (grrrr) en wel de drang om het de wereld in te slingeren, alvast deze aankondiging! Meer weten, app of mail me en ik stuur je info. Of bel me en ik vertel het je. Hou je mailbox in de gaten en volg me op LinkedIn of Facebook.
Say what, familieopstellingen?? Niet bekend met familieopstellingen en ga je wel aan van de thema’s grenzen aangeven of kiezen voor jezelf? Laat het me weten, ik vertel je er met liefde meer over. Misschien krijg je wel een sneakpreview van mijn nieuwe websitepagina-die-nog-niet-helemaal-af-is (we zijn allemaal nieuwsgierig, toch? 😉) over familieopstellingen.
Familieopstellingen:
- als je vaak tegen dezelfde thematiek, issues aanloopt en dit mogelijk systemisch in je familie niet helemaal lekker zit
- omdat je inzicht wilt krijgen, waarom je de dingen toch elke keer weer doet zoals je doet, terwijl je weet dat het niet werkt
- omdat het je begrip kan geven voor jezelf en misschien ook wel je familielijn
- omdat je gewoon stiknieuwsgierig bent en het wilt ervaren.
- Maakt het onzichtbare zichtbaar en dat brengt je rust, ruimte en positieve kijk naar de toekomst