Een dikke, beladen stilte, waarin ze uit alle macht haar best doet (voor wie??) haar emoties weg te slikken met als gevolg een dichtgeknepen keel en een stokkende ademhaling. Wat gebeurt er hier?

Zeker van buiten, onzeker van binnen

Amy komt binnen met de hulpvraag, dat zich graag zekerder wil voelen. Op het oog een bizarre vraag, want voor mij zit (zo lijkt het aan de oppervlakte) een zelfverzekerde dame, niet op haar mondje gevallen, een zgn regelneef, weet wat ze wil, goedlachs en met ‘persoonlijke ontwikkeling’ als middle name.

Aan de binnenkant is het echter stormachtig, loopt ze over en voelt ze dat deze manier van leven haar nu echt aan het opbreken is. Ze voelt zich namelijk helemaal niet zelfverzekerd. Opkomen voor zichzelf of zich echt uitspreken is niet een ‘dingetje’ maar een ‘ding’ en dat doen alsof kost haar bakken met energie.

Voegen naar de ouder

Tijdens de sessie wordt helder, dat de basis van dit onzekere gevoel gelegd is in haar jonge jaren. Met een vader die van de strikte regels was en een afwijkende mening of tegenspraak niet duldde en een supersociale moeder, die buiten de deur heel actief was, maar daardoor afwezig was voor haar kinderen (in ieder geval voor Amy).

Om toch de broodnodige aandacht en erkenning van ouders te krijgen, voegde Amy zich naar ‘vaders wil is wet’ en was ze invoegend naar moeder naar wanneer het moeder uitkwam om even aandacht voor Amy te hebben.

Gevolg

Gevolg: Amy heeft onvoldoende gekregen wat zij toen nodig had: het gevoel dat ze er mag zijn/er toe doet, het gevoel dat er ook van haar gehouden wordt als ze een afwijkende mening heeft, en de zekerheid ervaren dat ze nog steeds ‘oké’ is, als ze een stommiteit had begaan.

Maar om dit nou hardop te zeggen, nee joh, dat gaat ze niet doen. Want? Veel te ingewikkeld, dan voelt ze zich schuldig. Ze gaat toch niet haar ouders afvallen?? Dat voelt als verraad, alleen al het idee geeft een enorm schuldgevoel. En met dit gevoel komen ook de tranen.

Verstrikt en verstikt

Het verstrikt en verstikt zitten tussen de loyaliteit naar je ouders en het erkennen van je eigen pijn is killing. Want je snapt je ouders zo goed: ‘mijn ouders wisten niet beter’, ‘ze hebben hun best gedaan’, ‘mijn vader heeft zelf ook een moeilijke jeugd gehad’, ‘maar mijn moeder had ook ouders die geen liefde konden uiten, dus die heeft dat nooit geleerd’. Dus je begrijpt heel goed, dat ze niet anders konden. Alleen het gaat niet om hoe goed je ouders het wel of niet hadden bedoeld. Het gaat erom hoe het voor jou is geweest, hoe jij het hebt ervaren, wat het met jóú heeft gedaan.

Woest zijn op én houden van

En zolang je je schuldig blijft voelen bij dit hardop te zeggen, dit te erkennen, doe je jezelf dus tekort, enorm tekort. Je kunt je vader begrijpen én je laaiend voelen over de manier waarop hij zich gedroeg. Je kunt van je ouders houden én ze willen kielhalen voor de pijn die jij hebt ervaren (en misschien nog ervaart) en die energievretende patronen die jij hierdoor als overlevingsmechanisme hebt ontwikkeld om maar erkenning van anderen te blijven krijgen.

Dit erkennen is zó bevrijdend, het geeft je lucht, ruimte, energie! Het erkennen van jouw eigen pijn doet niets af aan of je ouders hun best hebben gedaan.

Blijven hangen in schuldgevoel

Als je nou merkt, dat je blijft ‘hangen’ in schuldgevoel (of dat nou naar je ouders, je zus of vriendin is) en je zou wel anders willen, onderzoek dan eens wat het je blijkbaar oplevert om in dat schuldgevoel te blijven zitten. Wat zou het allerergste zijn, wat je kan gebeuren als je dit loslaat? En: wat zou het allermooiste zijn wat het je kan brengen als je je schuldgevoel loslaat?

Het loskomen van haar schuldgevoel naar haar ouders levert Amy een mooie stap voorwaarts op in het van zichzelf mogen zijn wie ze is en oke zijn met wie ze is. Hierdoor voelt ze zich zekerder van zichzelf en durft ze zich uit te spreken, ook in een ‘spannende’ situatie.