Oefff. Onverwacht en scherp popt een oude herinnering op doordat een van onze jongens dit weekend voor 2,5 week is vertrokken op vakantie. Een herinnering waarvan me ik tot nu niet écht realiseerde, dat het naast een bijzonder gelukkige, ook één is met een rauw, rouw randje… Ik slik en laat het over me heen komen…
Met de wereld aan mijn voeten, mijn bloed-zweet-en-tranen Gym-diploma in de pocket, straalverliefd samen met vriend-lief de wijde wereld in op weg naar mijn eerste vakantie zonder ouders: in een oude (supercoole!) Auto Bianchi, aan alle kanten gebutst en opgelapt (dat mijn ouders me hebben laten gaan! 🙈😆), achterbank plat en tot de nok toe geladen met kampeerspullen op de bonnefooi naar Frankrijk, ergens aan zee.
6 weken elkaar niet zien
Vlak voor vertrek maakt mijn moeder terloops de opmerking, dat we elkaar 6 weken niet zullen zien. Ik had er tot op dat moment geen seconde bij stilgestaan. Was druk met gelukkig en verliefd zijn en me voorbereiden op. De realisatie hiervan gaf me een diepe schok: ja, zeg, 6 weken! Want als ik terug zou komen, zouden mijn ouders net vertrokken zijn voor hun vakantie. Ik voel weer de kramp in mijn hart en het enorm verdrietige gevoel dat me toen overviel, waarvan ik niet snapte waar dat vandaan kwam. En dat ik al helemaal niet de krankjorum gedachte begreep, dat ik zelfs even overwoog of wij onze vakantie dan niet moesten opschuiven…
Beste vakantie ever
De vakantie was super, het weer was super, het strand was super, alles was idyllisch: de tent waar we niet rechtop in konden staan zo klein, het koken op de grond, twee van die stoeltjes waar je met je kont bijna op de grond zit en de spullen in de koelbox, die gekoeld werden door klompen ijs die we eens in 2 dagen haalden in het campingwinkeltje. Ik was over de moon zo gelukkig… behalve als ik mijn ouders ging bellen.
Dat bellen ging toen nog zo, dat je eerst een aantal dagen de 10 franc stukken had gespaard en je dan bij zo’n zweethut-telefooncel op de camping wachtte op je beurt om dan met z’n tweetjes op elkaar gepropt in die cel te bellen. Altijd weer met die stress, want was het nou 003170 of 0031070 of toch 0032, dan klonk er een toon alsof je naar het andere eind van de melkweg belde en dan was het duimen dat ze thuis waren.
Met tegelijk een onverklaarbaar verdrietig gevoel
Diep verdriet voelde ik na elk belletje, volkomen onbegrijpelijk. Net als die belachelijke drang om liefst 3x per week te bellen, wat nergens over ging, want ik was geen heimwee klant en mijn ouders waren geen ouders die me het gevoel gaven dat ik eigenlijk verplicht was om zo vaak te bellen. Ondersteboven was ik, met een hart dat zo’n zeer deed en met de gekke gewaarwording dat dit gevoel direct gelinkt was aan mijn moeder, terwijl ik met beide ouders een fijne band had (heb).
Het was de meest fantastische, zorgeloze zomer ever. Toch is gek genoeg al 30 jaar lang mijn eerste gedachte als deze zomervakantie naar boven komt, dit enorme verdriet dat ik voelde elke keer na het bellen en de drang van het moeten bellen. Wist mijn moeder wat er zou gebeuren, heb ík die donkere wolk ergens aangevoeld? Ik was toen al zo sensitief als de weet-niet-wat, was me er alleen nog totaal niet bewust van. En mijn moeder was net zo’n sensitieve drol.
En dan is ze er niet meer
Drie maanden later is ze er niet meer, in haar slaap overleden, 41 jaar oud. Geen oorzaak, ‘gewoon’ klaar, einde.
Inmiddels zijn we ruim 30 jaar verder en ik heb al járen niet gedacht aan deze vakantie. Nu popt ie op en met dat intens rauwe randje, een randje van rouw. Ik voel verdriet, heb een dikke keel en de tranen zitten hoog. Waarom? Ik word me er van bewust dat ik me al die jaren al schuldig voel. Schuldig, dat ik niet op de een of andere manier onze vakantie een paar weken had opgeschoven, waardoor ik mijn moeder en mijzelf een paar weken meer samenzijn zou hebben gegeven. Had ik in die paar weken nog van alles met haar kunnen doen. Alsof ik dat gedaan zou hebben! Tuurlijk niet, niemand die wist dat ze in korte tijd zou komen te overlijden. Dus, werkelijk?! Zó onlogisch kunnen gedachten dus zijn. 30 jaar lang heeft dit op de achtergrond lopen heuen en een schaduw geworpen over deze warme herinnering.
Herkennen, erkennen en dan laat het los
Het is oké, blijkbaar is dit stukje onverwerkt verdriet nu aan de beurt om gezien en geheeld te worden. Tijd om het los te mogen laten en me deze zomer voortaan te herinneren zonder dit stukje zwaarte nog langer te hoeven voelen. Pijnlijk, mooi en dankbaar.
Weetjes
Weet, dat een pijnlijke of verdrietige herinnering die je bijblijft, die af en toe of zelfs vaak opplopt je nog iets te vertellen heeft. Dat ‘het verhaal’ niet af is, dat niet alle emoties van dat moment volledig gezien zijn en wachten op herkenning en erkenning van jou.
Weet ook, dat je niet kunt afdwingen wanneer die onverwerkte emotie zich laat zien op een voor jou handig moment. Wél kun je leren hoe er dan mee om te gaan, als het gebeurt.
En weet dat, net zoals bij mij, het ook kan gebeuren, dat hoe goed en mooi je ook een diepe pijn bent aangegaan en hebt doorleefd, je ook na zoveel jaar ineens weer overvallen kunt worden door een moment van intens verdriet.
Wees dan mild naar jezelf en geef jezelf en de herinnering met emoties de ruimte. En weet: alles is oké.
Liefs, Saskia
PS Wil je graag ruimte geven aan onverwerkte pijnen en emoties en kun je hulp gebruiken bij het ‘hoe dan’? Bel me voor een afspraak, gratis, dan bekijken we samen hoe ook jij vrij en licht kunt leven.