| Moe was ze, zo’n stroperige vermoeidheid die in je systeem blijft hangen, ook na een paar nachten goed slapen. Moe van het gevoel altijd beschikbaar te moeten zijn. Of het nou op haar werk was, thuis voor haar gezin, haar ouders of voor haar sociale netwerk. Klaarstaan voor iedereen De week was al vol geweest, te vol als ze eerlijk was. Er zijn veel zieken op het werk, waardoor ze meer had gewerkt, het werk stapelde zich op en haar manager en patiënten rekenden op haar (want tja, het werk in de zorg gaat 24/7 door). Bovendien had ze zichzelf opgelegd om op zaterdagochtend toch nog een keer extra langs te gaan bij een zorgadresje, want ze had zo te doen met die mensen en ze hadden haar er zo lief om gevraagd. Op haar vrije ochtend dus, die ineens niet meer zo vrij was en die ze hard nodig had om bij te tanken en op te laden. Man- en kindlief waren not amused met deze beslissing, dus die stress kwam er ook nog bij. Die oncomfortabele spagaat De druppel op diezelfde dag was het belletje van haar dochter, dat ze een lelijke val had gemaakt, wat was geëindigd bij de huisarts, die met krammetjes de jaap in haar arm had gedicht. Ze was het liefst meteen in de auto gesprongen naar dochterlief, ook al zei die semi-stoer dat het allemaal wel meeviel en het niet nodig was dat mams kwam. Het ‘in de auto springen’ ging alleen niet zo soepel. Puberzoon die nog thuis woont, had haar namelijk ook nodig, wilde eigenlijk ook wel mee naar zijn zus, maar had ook al elders afspraken staan en daar had ie dus zijn moeder voor nodig als back-up. En zij, een sensitieve, nooit piepende en altijd voor anderen klaarstaande harde werker, kwam voor de zoveelste keer in de haar welbekende en oh zo oncomfortabele spagaat te zitten. Ze kreeg het niet meer voor elkaar, overvraagd, te moe van het altijd jongleren en te weinig gehoor geven aan haar eigen behoeftes. Welke keuze maak je, voor de ander of voor jezelf? Had ze in de auto moeten springen en jammer dan voor haar zoon? Had ze thuis moeten blijven en dochterlief op haar woord moeten geloven, dat het allemaal wel meeviel (mams had allang gevoeld, dat het de valpartij diepe indruk had gemaakt op haar dochter en ze heel blij zou zijn met een knuffel van mam)? Haar man pleasen, die niet blij was met het extra werken op zaterdag en het belachelijk zou vinden als ze niet zou gaan, omdat ze haar zoon dan dus zou laten bepalen wat zij in haar weekend doet? Of nog wellicht een andere optie kunnen kiezen? |
| Wat is goed voor jou Op mijn vraag wat zijzelf nou echt had gewild, de randvoorwaarden even loslatend, de meningen van anderen even latend voor wat ze zijn, valt ze stil. Zó gewend te handelen vanuit het patroon ‘als iedereen het maar naar zijn zin heeft, dan is het goed’, crasht het in haar hoofd als zíj mag aangeven, wat haar nu het gelukkigst had gemaakt. Het zichzelf op de eerste plaats zetten, voelen wat goed voor haar is, is haar niet eigen. Ze wordt er onrustig van en begint wat te wiebelen op de stoel. En áls ze al durft te voelen wat ze zelf het liefst wil, dan is het dat vervolgens ook doen, nog een tweede. Durf te kiezen voor jezelf Om te leren kiezen voor jezelf is het belangrijk, dat je leert te voelen en erkennen wat goed zou zijn voor jou. Stel jezelf in elke situatie opnieuw de vraag: wat is goed voor mij? De angst die ik vaak zie opkomen op het moment dat ik deze vraag stel, komt vanuit de aanname, dat ze dan haar antwoord ook meteen in de praktijk zou moeten gaan uitvoeren. Paniek komt op en de boel blokkeert. Nu moet je van mij niet zoveel en ik ga je al helemaal niet vertellen wat je wel of niet moet doen. Als je echter los wilt komen van het gevoel van altijd beschikbaar te moeten zijn, is het essentieel jezelf toe te staan te durven voelen wat je wel zou willen. Voel ook wat het met je zou doen, als je inderdaad voor jezelf zou kiezen. Daarna onderzoek je wat maakt dat je dit in de praktijk niet kunt neerzetten, wat maakt dat je blijft hangen in de groef van altijd klaarstaan voor anderen. En, hoe gek het ook misschien klinkt, onderzoek ook eens wat het je oplevert door altijd beschikbaar te zijn voor anderen. Geeft het je een gevoel van erkenning, dat je er mag zijn, geeft het een (adrenaline)kick als het je toch weer gelukt is? Zou je dat gevoel ook op een andere manier kunnen krijgen? Weet, alles is oké, alles mag er zijn. Er is geen goed en geen fout. Het gaat om bewustwording en dat je gaat staan in je keuze. Wat je keuze ook is. Zou je graag voor jezelf willen kiezen en vind je dit ingewikkeld? Stuur me een berichtje, dan ga ik vrijblijvend met je in gesprek hoe jij dit zou kunnen bereiken. PS Uiteindelijk had ze voor een middenweg gekozen door eerst te zorgen dat haar zoon voldoende op weg geholpen was en daarna door naar haar dochter (die zoals al verwacht, heel blij was dat haar mam ineens op de stoep stond). Voor haar op dat moment de keuze die het beste voelde. En dat is oké 💖 |
Van jongleren tot spagaat
