Met haar been schopt ze van zich af. De rest van haar lijf is in gevecht tegen de pijnlijke druk, verzet zich en vangt de pijn op in de hoop hiermee het opkomend verdriet en tranen tegen te kunnen houden. Het egodeel ‘ik val nog liever dood neer dan dat ik me kwetsbaar maak’ zit stevig aan het stuur.
Een deel dat breekt op het moment, dat er zachtheid binnenkomt als mijn woorden ‘laat het maar stromen’ haar Zijn bereikt en haar systeem niet anders kan dan ontvangen en zich overgeven. Helende tranen vloeien. Het lijf spreekt.
Snaaibuien
Ze heeft snaaibuien en daar heeft ze de sch**tbalen van. Het is een patroon: wéken gaat het goed, eet ze gezond, is een dieet volgen easypeasy, voelt ze zich fit en lekker, geen enkele moeite om het ‘foute’ eten te laten staan en dan komt dat moment waarin ze ‘ineens’ toch weer de gang maakt naar de kast met lekkers of effe snel zo’n lekkere zak met winegums scoort bij de super of tankstation, wat maar net in de buurt is op dat moment. En dan niet 1 koekje of 2 snoepjes, nee het liefst moet die zak leeg.
Emotie-eters
Voor een aantal mensen werkt het prima om een paar keer per jaar te detoxen, zich met enige regelmaat aan een strikt dieet te houden al dan niet met hulp van een expert, te intermittent fasten of gewoon te minderen met eten en drinken. En er is een groep, waar eten ook de functie heeft van troost, het opvullen van een leegte, het ontwijken van (emotionele) pijnen of dient het bijvoorbeeld als beloning. De emotie-eters.
Een snoepje tegen de pijn
Als jij als kind wanneer je je had pijn gedaan bij het troosten een snoepje tegen de pijn of schrik kreeg, kan dit een onbewust leiden naar de overtuiging dat wanneer je (snoep) eet, je pijn dan minder wordt. Welke vorm van pijn dan ook. Of je leert, dat als je pijn hebt, je dit moet smoren door een snoepje in je mond te stoppen. Dat pijn er dus eigenlijk niet mag zijn. Geen goed, geen fout, en wel iets om eens bij stil te staan hoe dat bij jou was en misschien nog is.
Gezellig samen eten
In veel culturen is eten gekoppeld aan gezelligheid, aan saamhorigheid, verbindt het. Ik weet er alles van. Met mijn Indische roots kun je je wellicht voorstellen hoe de verjaardagen bij mijn Indische opa en oma en ook bij ons thuis werden gevierd. De eettafel stond bomvol met tig heerlijke gerechten. De (vele) gasten zaten of stonden verspreid door de woonkamer, keuken en soms ook op de gang te smikkelen van het eten van plastic bordjes. Slechts 1 keer opscheppen was eigenlijk geen optie (en het was ook geen straf om nog een keer langs de tafel te gaan, alles was zo lekker!).
Onbewust kan hier een overtuiging ontstaan, dat eten bij gezelligheid hoort, dat weinig eten dus ongezellig is of dat je dan ‘flauw doet’ of dan buiten de groep valt.
Dieet
Oh, en ik vind van alles van het woord ‘dieet’. ’De láding alleen al die op dit woord zit, voor mij dan he. Ik voel meteen ‘mag van alles niet en moet van alles wel’. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik krijg daar een beetje jeuk van. Daarnaast geeft het een gevoel van ‘tijdelijk je inhouden en dan mag je gewoon weer terug naar wat je normaal was om te eten/drinken’. En da’s helemaal niet waar. Wat mij betreft gaat het om veranderen en eigen maken van een ander eet- en drinkpatroon, wat jou net zo eigen wordt als 2x per dag je tandenpoetsen. Daar denk je ook niet over na. Er komt meer bij kijken dan alleen maar wilskracht.
Een oude pijn getriggerd
Hoewel in het voorgesprek lijkt dat Mia’s werk de hoofdtrigger is voor het snaaien, vertelt haar lijf op de (massage)tafel dat het haar beginnend puberende zoon is, die een oud zeer bij haar heeft getriggerd. Met zijn uitgesproken kledingsmaak komt een pijn naar boven bij Mia, dat toen zij begon te puberen haar moeder zich altijd bemoeide met haar kledingkeuze en bepaalde wat Mia (niet) aan mocht. Hoe bepalend de dominantie van haar moeder is (geweest) voor Mia.
En dan nu het interne conflict bij Mia, dat ze weet dat haar moeder dit uit liefde voor haar deed en Mia tegelijk voelt hoe kwaad ze eigenlijk is op haar moeder door haar zo te hebben ingeperkt in wie ze wilde zijn. Maar ja: ga maar eens boos zijn op iemand die het goed bedoelt en al helemaal als die iemand je moeder is.
Overlevingsmechanisme
Mia’s overlevingsmechanisme is, dat als haar (reptielen)brein alleen al denkt dat er mogelijk oude pijn aangetikt zal gaan worden, haar snaaibehoefte oplaait om het mogelijk opkomende verdriet letterlijk de mond te snoeren. Een overlevingsmechanisme dat haar vaak heeft geholpen in lastige periodes, maar haar nu in de weg zit. In babysteps in haar tempo helen we haar pijn, kijkt ze haar oude demonen in de ogen om ze vervolgens te kunnen laten gaan.
Leert ze bijvoorbeeld dat je van je moeder kunt houden en tegelijk ook razend op haar kan zijn. Dat dit niks te maken heeft met ‘je moeder verraden’, er dus ook totaal geen schuldgevoel hoeft te zijn. Dat dit je zelfs kan brengen, dat je milder naar je moeder wordt, puur omdat je milder naar jezelf bent geworden.
5 kilo lichter (energetisch dan, hè) gaat Mia naar huis.
Je hoeft het niet alleen te doen
Hoe is dat bij jou en eten/drinken? Herken je jezelf in het verhaal van Mia en zou je ook willen onderzoeken wat er onder jouw emotie-eten zit? Stuur me een berichtje, dan kijk ik in een inzichtsessie gratis met je mee.