Tinder en ‘Happy Valentine’: hoe bereid ben jij om dik in de schulden te gaan als je ervan overtuigd bent dat je daarmee degene van wie je houdt kunt redden? Tot hoe diep graaf jij je eigen graf als je denkt daarmee het leven van je dierbare te redden? Oftewel: waar ligt jouw grens als het gaat om klaarstaan voor anderen, ook als dat ten koste gaat van jezelf?
Het is wat mij betreft een van de hoofdthema’s van de documentaire The Tinder Swindler, te zien op Netflix.
Oplichting
Voor degene die geen Netflix heeft en/of de docu niet gezien heeft: The Tinder Swindler gaat over een man, die door zich op Tinder voor te doen als een leuke, aantrekkelijke poepierijke stinkerd vrouwen voor zich weet te winnen om hen vervolgens financieel helemaal uit te kleden. En dan bedoel ik ook echt tot op het bot, hen achterlatend met schulden van meer dan twee ton (twee-hon-derd-dui-zend-euro! Da’s een 2 met 5 nullen!). WTF?! Oke, dat dus.
Vooropgesteld dat ik 100% afkeur wat hij heeft gedaan en met het risico dat dit me niet in dank wordt afgenomen: ik vind het fascinerend om te zien hoe die man dat voor elkaar krijgt. Ik weet het, ik heb gemakkelijk praten, het is mij niet overkomen, ik heb geen emotie hierbij. Of toch wel…
Briljant in al z’n slechtheid
Hoe briljant en creatief is deze man eigenlijk. Dat ie dit niet alleen allemaal heeft weten te verzinnen, maar er dan ook nog lange tijd succesvol uitvoering aan kan geven, de juiste mensen om zich heen weet te verzamelen die meedoen met zijn spelletje, dat-ie zijn ‘doelgroep’ weet te vinden én voor zich weet te winnen. Menig ondernemer en marketeer kan hier wat van opsteken (en dan er het goede mee doen!).
Blind
Wat me ook intrigeert, is wat er met en bij die vrouwen gebeurt. Ze worden ingepalmd, overweldigd door alle ogenschijnlijk liefdevolle en oprechte aandacht (en wie wil dat nou niet? Eerlijk zijn, hè?!), luxe, zijn helemaal verliefd of ontwikkelen een diep gevoel van vriendschap voor die kerel. Dan, als hun hart wagenwijd openstaat, komt hij met allerlei acute, stressvolle en levensbedreigende scenario’s, belletjes en appjes, die de oerangstknop bij de dames op vol aanzet en dan begint de geldkraan voor hem te lopen, terwijl de vrouwen zichzelf steeds dieper in de sh*t graven.
Golddigger
En dan komt misschien wel het interessantste moment: het gesprek over deze docu thuis. Ik en mijn mannen 😂. Krijg je (ik) te maken met verschillende meningen, en die worden hier redelijk ongezouten en stellig geventileerd en die ruimte is er ook. Maar ja, dan wordt er een gevoelige snaar geraakt (welke precies?), bij mij dan. Want zij (er zijn ineens twee ‘kampen’, haha) vinden die vrouwen maar golddiggers.
En ik, ik zie dat anders, want ik snap dan weer heel goed, dat die vrouwen daar ingetuind zijn. Zonder daarmee per se te zeggen, dat ik er ook ingetuind zou zijn. Dat weet ik gewoon niet. Gelukkig ben ik nooit in dergelijke situatie beland. Maar het fenomeen ‘over je grenzen gaan’ da’s geen onbekende. En ik vermoed voor jou ook niet 😉
Reddende engel
Ontstaat er bij mij een gevoel van de vrouwen te moeten verdedigen (why?!), te willen uitleggen (lees: overtuigen. Meteen mee stoppen, als je merkt dat je wilt overtuigen) wat er bij deze vrouwen en in het algemeen gebeurt op het moment dat je denkt dat iemand van wie je houdt ernstig gevaar loopt. En dat als er maar goed genoeg op die stress- en angstknop geduwd wordt, jij je bovendien heel speciaal voelt (want je bent de enige die hij vertrouwt en de enige die hem nu kan redden), dat je dan heel ver kunt gaan, omdat je in een soort tunnel belandt.
Want wij vrouwen (ik generaliseer, I know) en zeker het type dat bij mij in de praktijk komt, wil heel graag een ander ‘redden’, helpen, is daar ook hartstikke goed in, óók als het ten koste gaat van zichzelf. Dat geeft namelijk een goed, fijn en gelukkig gevoel, een gevoel dat je er toe doet, dat je nodig bent. Je krijgt enorme erkenning, want je bent immers de ‘reddende engel’. Right.
Perspectie is projectie
Oke, stapje terug doen en echt luísteren naar wat de anderen zeggen zonder eigenlijk al bezig te zijn met te bedenken wat jíj gaat zeggen, waardoor je dus niet meer goed luistert naar de ander. De docu vanuit hun perspectief bekijken. Want: wat is ‘de’ waarheid? Wiens perspectief is het meest waar? En hoezo dan? Wie ben ik (of jij) om dat te beslissen?
En dit geldt in elke situatie waar een verschil van mening is. Als het je raakt wat die andere mening is, onderzoek dan eens wát het precies is dat je raakt en wat maakt dat het je raakt. Als je je ervan bewust wordt, dat je bezig bent die ander te overtuigen van je gelijk, sta dan even stil en vraag je af wat maakt dat je dit aan het doen bent. Of als je juist erin meegaat, terwijl je ergens wel beter weet, wat remt je dan om jouw visie of gevoel te uiten? Wat levert het je op? En ook: wat kost het je?
The Tinder Swindler, een docu waar ik nog wel uren voorbeelden uit kan aanhalen over patronen, beperkende overtuigingen, over blinde vlekken, over hoe dan, over naïviteit of niet, over de invloed van social media, over… Ga ‘m kijken en leuk als je met me deelt, wat jou het meest is bijgebleven!
PS Herken jij jezelf hierin, al dan niet in een mildere vorm en denk je: ‘zou toch anders mogen, ‘t wordt tijd dat ik mezelf op de eerste plaats ga zetten’, neem dan contact met me op. Kijken we in inzichtsessie welke eerste stapjes jij kunt maken naar een leven waarin je durft te kiezen voor jezelf.