Aiii… Het is een bekende en veel gebruikte uitdrukking in de wereld van persoonlijke ontwikkeling en ondernemers. Zoals je het een doet, doe je ook al het andere. Kort door de bocht, omgekeerd: als je al niet eens de discipline kunt opbrengen om een eenvoudig ABC’tje te volbrengen, hoe ga je dan überhaupt ooit wel slagen met de grotere doelen je je hebt gesteld?
Een mooie spreuk. Kan me er in vinden om niet bij de eerste de beste hobbel het bijltje erbij neer te gooien en vooral wel dan juist even door te zetten. En toch, ook niet altijd (en niet omdat dat me dan beter uitkomt 😉)…
Enthousiast bedacht
Enthousiast heb ik me opgegeven voor een challenge van twee Amerikaanse grootheden op het gebied van positieve mindset. Door het tijdsverschil kan ik gemakkelijk meedoen, want de aanvangstijd is acht uur ‘s avonds, dus ik kan overdag gewoon lekker werken en dan in de avond die twee uurtjes meedoen.
Denk ik… en daar ga ik de mist in.
Denken versus voelen
Ik heb bedácht dat het goed voor me is om me weer eens onder te dompelen in vijf dagen ‘high energy’. En de opkomende weerstand die ik voel, moffel ik weg onder het mom van: ‘ach Sas, dat is gewoon je allergie tegen dat over de top Amerikaanse ‘great, awesome, fantastic’, de tig high fives en gejubel (ik weet ‘t, het is hokjesdenken. ’t Is niet anders). Even doorheen bijten, het gaat om de boodschap, het is maar twee uur per avond en maar voor vijf avonden.’
Maar wat ik – als ik eerlijk ben – echt voel, is: ‘ik ben eigenlijk te moe (killing woord dat ‘eigenlijk’) en voel er veel meer voor om deze week een paar avonden vroeg mijn mandje op te zoeken’.
Wanneer het ego wint
Mijn ego wint en dus zit ik de eerste avond samen met zo’n 100.000 anderen van over de hele wereld achter mijn laptop, pot thee klaar, schrijfblok en pen in de aanslag… De avond duurt niet 2, maar 3,5 uur. Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar na een volle werkdag doet mijn brein (en de rest van mijn lijf) het na 22.00 uur niet meer zo vlotjes. Mijn kaarsje is op, mijn opnamevermogen over en uit, mijn energiepeil zero. Ook al is de informatie (inderdaad ietwat over de top gepresenteerd) zeker de moeite waard.
Maar goed, de kop is eraf, nog maar vier avonden te gaan. En hee, ‘the way you do anything, is the way you do everything’, dus deze avond heb ik maar mooi aan mezelf laten zien, dat ik ‘commited’ ben om iets waar ik instap ook gewoon tot het einde te doen, vol overgave. Want dat is hoe ‘we het doen’. Right…
Dan komt de dreun
Op inmiddels de derde avond sleep ik mezelf weer achter de laptop en merk ik, dat ik de succesvolle ‘special guests’ van die avond niet meer trek met hun (in mijn ogen) te enthousiaste verhalen (Waarom schreeuwen ze zo? Wie proberen ze te overtuigen?!). Betrap ik me erop dat ik stiekem (voor wie dan?!) op mijn telefoon naar mijn favoriete serie zit te kijken, die ik de dag ervoor heb laten gaan in het kader van mijn commitment om die challenge alle vijf de dagen actief live te volgen.
Oke, tijd voor een eerlijk gesprek met mezelf: wie hou ik nou voor de gek?
Luisteren naar jeZelf is key
Want wanneer is het nou commitment en zeg je dus ook B nadat je A hebt gezegd, ook als het even pittig is en wanneer is het oke om te zeggen, dat je het verkeerd heb ingeschat, dat je afhaakt, stopt? Daar is voor mij geen ander antwoord op dan luisteren en eerlijk durven zijn naar jeZelf.
Zodra ik merk dat mijn irritatie over hóe verteld wordt, het wint van het ontvangen van het waardevolle wát er gedeeld wordt, weet ik dat het klaar is, dat ik een pas op de plaats mag maken. Dat ik óf overprikkeld/overvraagd ben of mijn lessen uit die challenge al heb gehaald en al wat nog volgt voor nu niet aan de orde is voor mij of dat er een issue geraakt is, waar ik geen zin in heb. In ieder geval heeft het dan geen zin om nog voor de vorm (omdat je weet: ‘the way you do…’, die dus) de overige uren en dagen uit te zitten.
Over je grens of binnen je grens
Voor mij blijkt het een combinatie te zijn. Ik ben te moe, ik ben getriggerd in mijn frustratie dat ik een aantal dingen al weet, maar nog steeds niet helemaal doorvoer en 5 avonden de Amerikaanse, enthousiaste, supergreat awesomeness is voor mij teveel prikkels. Ik ben er dan ook oke mee, dat ik niet alle vijf de avonden live heb bijgewoond. Dat het oke is om de replays te bekijken en dan ook nog maar deels. Dat de betekenis van ‘the way you do anything is the way you do everything’ ook en misschien wel vooral te maken heeft met ‘als wat het ook is, wat je doet maar vanuit verbinding met jezelf gaat’.
Hoe is dat voor jou?
Durf jij een besluit te nemen? En als je die neemt, mag je daar dan op terugkomen of kom je elke afspraak die je maakt altijd na, ook als dat ten koste gaat van jezelf? Of geef je juist te snel op en bevestig je daarmee je beperkende overtuiging ‘zie je wel, ik kan dit ook niet’?
Ga je toch naar die gezellige lunchafspraak, omdat ‘het nu weer kan’, ook al wil je eigenlijk niet, omdat je je te moe/te druk/te-wat-dan-ook voelt?
Ga je toch voor de 3e keer deze week hardlopen, ook al ben je niet fit, want ja ‘je bent nu eenmaal begonnen met het trainingsschema voor de 5 km, dus móet je vandaag weer….’ of luister je naar jezelf?
En je weet: alles is oke, wees eerlijk naar jezelf. Zou je het anders willen, neem dan contact met me op, kijk ik vrijblijvend met je mee hoe je met eenvoudige tips je leven leuker kan maken.