‘Ping…’. Een binnenkomend appje dringt tot me door. Slaperig werp ik een blik op m’n wekker: kwart over 7?! Adrenaline schiet omhoog, als ik zie dat ik het alarm niet heb aangezet. ‘Hoe kan ik nou vergeten zijn die aan te zetten? Hoe laat heb ik vandaag de eerste sessie?! Hoe ziet mijn agenda er ook alweer uit voor vandaag?…’ Mijn hele systeem op aan… om dan te bedenken dat het zaterdag is…
Een teken dat mijn hoofd en lijf (te) vermoeid zijn: even niet weten welke dag het is, en in die verwarring een shot adrenaline door mijn lijf schiet en een te snelle hartslag.
Er ligt ook daadwerkelijk een to do lijst op me te wachten. Mèt tijdsdruk dat deze allemaal vandaag moeten, want morgen hele dag training en maandag is te laat (vind ik dan, he). Eigen schuld, want uitstelgedrag eerder deze week leidt tot minder tijd tot aan de deadlines. Zoals de administratie (joehoe, btw aangifte😬), blog schrijven, het huis dat om aandacht roept en een lijf dat nog aan het bijkomen is van een ‘date’ met de manueel therapeut. Dat laatste had ik overigens kunnen weten. Fijn, wanneer mijn skelet weer in model gezet wordt én altijd een terugslag de dag erna… en dit patroon gewoon elke keer weer vergeten zijn.
Schijnt vandaag de zon nog. Hebben we deze tijd van het jaar tot circa half drie die heerlijk, warme, fijne zon in onze tuin, totdat een (voor nu even heel stomme) grote boom de zon bij ons wegkaapt.
Het is misschien niet de meest verstandige en wel meest gewenste beweging: ik laat de boel de boel, geef nog net onze katten hun ontbijt en duik dan in dat zalig zonnige hoekje in de tuin. De zonnestralen en vitamine D opslurpend. Alsof er geen to do list hijgt in mijn nek.
Loslaten van wat ik moet, maar dan ook echt. Vertrouwen hebben in mezelf dat die blog er komt, de administratie voor het einde van de dag (waarschijnlijk avond😅) is gedaan alsook in ieder geval het minimale in het huishouden.
Erkennen van m’n vermoeidheid en toegeven aan de behoefte om op te laden. Beetje krant lezen, beetje scrollen (geestdodend en oh zo lekker soms), beetje beppen met onze jongens, lekker buiten lunchen, beetje voor me uit staren, een cliënte even uit de brand helpen (ook goed voor mij trouwens, het ‘dwingt’ me helemaal in verbinding te zijn met dat wat er is en dat wat er niet is). Bijtanken…
In het ontspannen kunnen toegeven hieraan, komt ook inspiratie voor een blog, neemt m’n energiepeil toe en ontsnapt er af en toe zo’n gelukzalige zucht van weer meer ‘hier’ zijn. Voel ik langzaam bij beetje ruimte ontstaan om zo dadelijk weer discipline te kunnen opbrengen voor ‘wat moet, dat moet’.
Soms heb je echt eerst (oké) te zijn met niets doen, het niet in staat (kunnen en willen) zijn je zelf in de actiemodus te zetten, om dan in een fijne actiemodus te kunnen komen.
Sluit ik nu nog even m’n ogen in de laatste zonnestralen… dromend van over een week de Spaanse zon te kunnen opslurpen tijdens mijn retreat in Malaga😊☀💖