Woest is Marije. Op haar broer. Stoom uit haar oren. Of-ie nou werkelijk dacht door na maanden radiostilte ineens een paar gezellige foto’s over de app te gooien, zíj meteen in de stand ‘het is weer goed en gezellig tussen ons’ zou gaan staan? En zoals altijd net doen alsof er niets was voorgevallen?! Echt niet! Wanneer ging-ie het nou eens begrijpen?! Bijna grommend zit ze tegenover me, armen strak voor haar buik. Met opkomende tranen, die ze tevergeefs probeert terug te duwen…
Trouw aan jezelf
Het laatste live contact met broerlief had niet zo lekker uitgepakt. Marije had zich (eindelijk) uitgesproken over hoe zij over bepaalde familiezaken dacht en dit stond haaks op de beleving van haar broer en eigenlijk haar hele familie. De emoties waren hoog opgelopen en als gevolg hiervan heerst er al enige maanden doodse stilte tussen hen. Een situatie die zij heel vervelend vindt en waar ze veel verdriet van heeft. Marije is een harmoniemens en ze mist haar broer, maar klaar is klaar. No way dat zij weer degene gaat zijn, die bakzeil haalt dwars over haar grenzen heen.
Keeping up appearances
Het is een bekend patroon in het ouderlijk gezin van Marije: ‘we spreken niks uit, maar doen net alsof er niets aan de hand is. Als het maar gezellig is en we voor de buitenwereld vooral een heel gelukkig gezin lijken’. Alleen werkt dit niet meer voor Marije. Marije heeft ervoor gekozen te werken aan en te staan voor zichzelf. En dat betekent onder meer, dat ze aan het leren is zich uit te spreken i.p.v. altijd alles omwille van de lieve vrede in te slikken. Een hobbelige weg met vallen en opstaan.
Woest is ze dus. Story of her life: niet gezien of serieus genomen worden of als een pluisje op een colbertje worden weggeveegd, als ze niet doet wat verwacht wordt.
Waar het echt over gaat
Nou mag boosheid er zijn, zoals alle emoties er mogen zijn. Boosheid is je vuur, jouw kracht en maakt je sterk, mits constructief ingezet. Tegelijk noem ik boosheid wel ‘ns een secundaire emotie, het verbergt bijna altijd een andere emotie, een diepere pijn die eronder ligt. Dit is een boosheid, die blijft zoemen, zeuren en prikken.
Als ik Marije uitnodig bij de boosheid te blijven zonder deze te voeden (met gedachten als ‘hoe stom haar familie wel is en hoe zielig zij wel is met zo’n familie’) of te ondermijnen (‘het kan veel erger, wat loop ik te miepen, ik heb zelf een fijn gezin’), ebt de boosheid weg en komt er ontspanning in haar lijf en rust in haar hoofd. Er ontstaat ruimte om te gaan voelen wat er nu echt speelt, wat er onder die boosheid ligt. Wordt de werkelijke pijn zichtbaar, voelbaar en komen helende tranen op.
Erkenning
Het enige wat Marije wil, is erkenning van haar broer, dat ze oké is zoals ze is, ook als ze een afwijkende mening heeft. Iets waar ze haar hele leven eigenlijk al naar snakt, erkenning. Bovenal erkenning van haar ouders, zo blijkt als we nog een laagje dieper kijken. Een groot gemis, geen erkenning van ouders toentertijd, geen erkenning van haar broer nu. Als ze eerlijk is, zoekt ze eigenlijk altijd bij iedereen erkenning, dat ze er mag zijn. Ze krijgt het niet, wat ze ook doet of laat.
Nu de boosheid niet langer als bliksemafleider dient, kan Marije ook zien, dat ze wellicht iets onmogelijks verlangt van haar broer. Die begrijpt haar pijn en frustratie gewoon niet, het is onvermogen, geen onwil. Kan Marije ook zien, dat al zou hij het wel snappen, dat zijn erkenning dan alsnog het tekort aan erkenning van toen niet kan helen. Dat is aan haar zelf om te geven.
Inzichten maken niet per se dat je ineens de ander met een open hart, dat overstroomt van liefde kan ontmoeten. Je bent nog herstellende van een oude wond én je weet nu wel hoe deze te verzorgen, schoon te houden en te helen. Inzicht en begrip creëren afstand van de situatie, waardoor je – minder opgeslokt door emoties – er als een observeerder meer ‘boven kunt hangen’ en daarmee met meer mildheid naar jezelf en anderen kunt kijken. Je stopt als het ware met vechten en kunt meer zijn met wat er was en is.
Oefening
Als jij merkt, dat een emotie je opslokt, of dit nu boosheid, verdriet of angst is, en je wilt dit anders, experimenteer dan eens met deze oefening: adem ín de emotie zonder verder ook maar iets te doen. Geen gedachtes of gedrag om het te onderdrukken, geen gedachtes om het te bagatelliseren of relativeren. Je doet he-le-maal niets, je laat de emotie er helemaal zijn en blijft rustig ademen.
En elke keer als je de emotie weer voelt toenemen, ga je terug naar de oefening: he-le-maal niets doen met de emotie, behalve er mee zijn. Binnen anderhalve minuut is de emotie uit je systeem en ervaar je ruimte om op afstand te kijken naar waar het nou werkelijk over gaat.