Sneeuw, ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Zo veel als ik vanochtend geniet van de sneeuw die neerdwarrelt en de wereld verstilt, zo in de hekel-aan-stand stond ik gisteravond toen diezelfde sneeuw in volle vaart naar beneden denderde.
Meevaller
Een broertje dood heb ik aan rijden door de sneeuw en precies daar word ik gisteravond mee geconfronteerd. Onverwacht en daardoor in eerste instantie extra vervelend. Ik had van tevoren nog zó goed gekeken op de weer-apps en gezien dat de neerslag pas ver nadat ik alweer thuis zou zijn, uit de hemel zou komen vallen. Pfieuw, da’s mooi, dacht ik…
Oh nee, toch niet…
Tot mijn schrik valt er echter her en der al een sneeuwvlok als ik de voordeur opendoe. Helaas is er geen ontsnappen aan, ik móet er doorheen, want ik heb zoonlief beloofd hem op te halen van zijn werk, ergens in omgeving Veluwe. De optie om manlief alleen te laten gaan, is ook niet een echt relaxte, want dan zit deze controlfreak (ik dus) thuis nagelbijtend te wachten tot beide heren veilig thuis zijn. Dus kies ik de voor mij minst erge versie: zelf achter het stuur (ik zei het al: ‘controlfreak’) en manlief als meerijder en -kijker naast me (die overigens geheel relaxt is).
Vuurpijlen en gillende keukenmeiden
Naarmate de rit op de A1 vordert, lijkt het in toenemende mate alsof vanuit de donkerte oogverblindende vuurpijlen met hoge snelheid en dichte frequentie op ons afgestuurd worden. Het helpt daarbij niet, dat de ruitenwissers ineens besluiten hier geluid aan toe te voegen door te piepen à la gillende keukenmeiden. Ennuh, ik overdrijf niet, want de meeste auto’s laten hun snelheid, net zoals wij, terugzakken tot rond de 70 km/u. Just saying, dat ik geen aansteller ben (dat je het even weet 😉).
Reddende engel
Helpt het niet echt overtuigend om mezelf continu te vertellen dat het oke is, en helpt het me wel om bewust op mijn ademhaling te blijven letten én te besluiten mijn lieve-wijze-ik-deel letterlijk aan het stuur te laten. Dat deel, dat zegt ‘blijf maar lekker achter die vrachtwagen hangen, dat rijdt meer ontspannen’. Terwijl mijn andere ‘stel je niet zo aan, je kunt best even inhalen en een tikkie harder rijden’ -deel zich murmelend laat afzakken naar een plek achter in de auto.
Genieten
Levert het vertragen naast een lagere hartslag en (soort van) ontspannen houding, ook het bijtijds zien van een overstekende ree op zonder dat de adrenaline omhoogschiet van schrik. We het zelfs schattig vinden.
Kan ik, als de auto geparkeerd staat bij het hotel waar zoonlief werkt, genieten van die kraakheldere stilte, het reflecterende licht dat de sneeuw geeft, het sprookjesachtige en het knisperende geluid van sneeuw onder je schoenen.
Een lesje krijgen
Krijg ik nog een cadeautje, wanneer we, eenmaal binnen in de aangename warmte als leuke verrassing een kijkje in de keuken krijgen van onze zoon aan het werk. Hij is nog bezig met het geven van een wijnproeverij voor de gasten. Kan ik meteen een lesje meepikken, en dan niet zozeer over wijnen, als wel over hoe je ontspannen en op je gemak voor een groep kunt staan. Alsof ie het al tig jaar doet i.p.v. pas voor de vierde keer, neemt hij de groep (toch zo’n 25 man) mee in het beleven van de wijnen.
Een open houding, serieus, met een grapje hier en daar, ze bij de les houdend door open vragen te stellen en teruggrijpend op info die hij eerder heeft gedeeld (‘hebben ze wel opgelet?’). Een fijne interactie, ik zie de gasten positief reageren en actief meedoen. En ja: dan gloeit mijn moederhart, wellicht niet helemaal objectief, who cares 😊
Bij vertrek loopt ie nog even langs een paar gasten, om hen met een stukje extra aandacht nog fijne dagen te wensen (hij is nu een paar dagen vrij). En gloeit mijn moederhart nog een keer, ook omdat ik zie dat de gasten deze geste kunnen waarderen.
Focus op wat er wel is
Is het godzijdank gestopt met sneeuwen. Geniet ik stiekem van het opgewekte getetter vanaf de achterbank, een soort van even qualitytime met slechts 1 kind in de auto.
Het bizarre, dat tegen de tijd dat we terug zijn in ons eigen dorp, we ons bijna afvragen of we net wel echt in sneeuw-wonderland hebben gezeten. Er is geen sneeuwvlok te vinden bij ons.
Punt? Dat uiteindelijk, ik met een warm gevoel op deze avond terugkijk, terwijl ik vooraf werkelijk echt zó géén zin had in die sneeuw. En hoewel er misschien niet uit alle situaties en gebeurtenissen lichtpuntjes zijn te halen, kan deze houding van focus op wat er wel is, je helpen om pittige situaties of gedoe net wat lichter te maken.