Als je nou maar weet, waar ‘het’ vandaan komt, dan kun je het tenminste oplossen, dan heb je er weer controle over. Toch? Of toch niet? En wat dan, als je niet weet waar ‘het’ vandaan komt, waardoor ‘het’ ontstaan is?
Waarom?
Issues, overlevingsmechanismes, irritante patronen. De vraag komt afgelopen weken meer dan eens voorbij in mijn praktijk: ‘maar waarom denk ik dat dan, waarom reageer ik zo, waarom doe ik dat dan? Met als achterliggende gedachte, dat je er dan (pas en tenminste) aan wat kunt doen. En weet je, soms weet je het antwoord en helpt het niet. Soms weet je het antwoord en helpt dat wel. En alles wat daartussen zit.
Splinter
Als je pijn aan je vinger hebt en je kan zien dat dat komt omdat er een splinter in zit, dan is het helpend om de oorzaak van de pijn te weten. Haal je de splinter eruit, kan je vinger herstellen. Splinter erin laten zitten, dan is er een kans dat de boel gaat ontsteken en je dus nog meer pijn gaat krijgen. Da’s niet handig. Soms moet het eerst gaan ontsteken en meer pijn gaan doen, voordat je je realiseert dat er iets niet helemaal goed is met je vinger. Kan en ga je pas handelen, als de pijn toeneemt (en soms moet die pijn enorm worden, voordat je in beweging komt, want ja die naald in je vinger en dat gepur…). En soms, soms hoef je niks te doen en werkt je lijf zelf die splinter eruit. Je zelfhelende vermogen.
Van pijnlijke, verdrietige, boze gevoelens is niet altijd te achterhalen, waar, wanneer en waardoor dit nu precies begonnen is. Kan je het dus niet effe ‘fiksen’. Heb je misschien (ook) iets anders te doen dan met je hoofd maar blijven malen, piekeren en zoeken naar het waarom. Gaat het in de eerste plaats om erkennen, erkennen en nog eens erkennen van dat wat zich aandient.
Zo had ik van de week onverwachts een interessante ontmoeting met mezelf….
Schaamrood op mijn kaken
Een lief, kort ‘incheck’ appje van mijn vriendin: ‘hoe ga jij?’ Ik app iets terug, vraag ook hoe zij gaat, waarop zij o.a. terloops laat vallen gisteren fijn met kids haar verjaardag te hebben gevierd…’. Vliegt het schaamrood me op de kaken en slaan de vlammen me uit. Ohhhhwww neeee… verjaardag vergeten van mijn allerbeste vriendin!! Hoe dan?!
En er gebeurt nog iets anders. Want of dat vervelend gevoel van ‘wat ongelooflijk stom, dat ik dit vergeten ben’ nog niet erg genoeg is, merk ik op, dat er ook iets anders wordt aangetikt. Registreer ik een angst en verkramping in mijn lijf, die niet in verhouding staan met het een keer vergeten zijn van de verjaardag van een dierbaar iemand.
Oud patroon
Even, heel even piept naar boven: ‘dit is het einde van onze vriendschap, nu moet ze me niet meer, nu is ze zó boos, gaat ze me nooit vergeven’. Totaal niet rationeel, totaal niet aan de orde én is dit wel de reactie in mijn lijf. Waar komt dit vandaan?! De uitdaging om dan dit gevoel niet af te wijzen door het weg te wuiven. En ook niet met mijn hoofd proberen te snappen wat er nu eigenlijk gebeurt. En wel, juist ín dat gevoel te gaan zitten, erkennen dát er dus klaarblijkelijk iets anders, iets ouds wordt aangetikt. Al kan ik niet plaatsen wat het is.
Erkennen van dat wat je ervaart
Wat is dat dan, Sas ‘in dat gevoel gaan zitten’? Voor mij betekent dit dat je dat gevoel, die angst, onzekerheid of die irrationele gedachten er laat zijn. Je voedt ze niet en je ontkent ze niet. Misschien zou je kunnen zeggen dat je ín dat nare gevoel, die vervelende sensatie ademt, erbij blijft zonder te willen afdwingen dat je wel wil weten waar dit vandaan komt.
Komt er deze keer wel deels een inzicht, een herkenning van toen en daar. En snap ik rationeel nog steeds niet waarom nou juist op dat moment het dan ineens weer zo hard komt binnen denderen. En dat is oké. Heeft het niet voldoen aan voor mij onzichtbare regels, m’n eigen pad lopen en ‘er anders instaan’, me in mijn jongere jaren vriendschappen gekost. Ik toen niet snapte wat er dan mis met mij was (er is niks mis met mij. Weet ik nu…), wat me een bijna ondraaglijk machteloos gevoel gaf. Een eerlijk: snap ik met terugwerkende kracht nog steeds niet echt wat er toen precies gebeurde.
Overlevingsmechanismes
Dus toen overlevingsmechanismes aan het stuur: ‘in de pas lopen, Sas. Alles in de smiezen houden, scherp blijven op alle externe signalen, voor je het weet lig je er buiten. Focus op die ander. Dan mag je met een beetje geluk erbij horen’. Wat overigens ook niet per se positief uitpakte…
Angst voor afwijzing, in de steek gelaten worden, ontredderd. Met ook nog een (familie)systemische erfenis, waarin aanpassen en buigen naar een ander van levensbelang is geweest. Zoveel werk op gedaan, zoveel vrijer van, kan een overlevingsmechanisme ineens weer even de kop opsteken. Herkennen, erkennen, mild zijn naar mezelf, ademhalen ‘dit was toen en daar. Nu is hier’.
Realiteit
De check-in van m’n vriendin echt niet meer was dan een check-in. Ze maakte zich beetje zorgen om me, juist omdat ik normaal wel attent ben en nu niets had laten horen.
Nog diezelfde dag gelukkig een boeket met haar favoriete bloemen kunnen laten bezorgen. Zij was al oké, ik nu ook oké. Door de bloemen, door haar lieve Zijn en ook door het erkennen van dit oude stukje dat nog een keer even aandacht nodig had.
PS Meer weten over hoe los te komen van die hardnekkige overtuigingen, suffe gedachtes, dat drukke hoofd? Stuur me een berichtje, dan kijk ik vrijblijvend een half uurtje met je mee, waar jij een eerste stapje hierin kunt zetten.