Beng! Als een onverwachtse rechtse kwam-ie gisteravond binnen…. ‘morgen is het 7/9, en deze 7/9 zou mijn moeder 70 jaar zijn geworden’. Een intens verdriet overvalt me. Out of the blue, niet zien aankomen. Nooit een issue geweest, niet haar verjaardag, niet haar overlijdensdag noch de trouwdag van mijn ouders. Ze is bij me zonder op die dagen meer verdriet te geven.
Ik weet dat het zo kan gaan, herinneringen die je plotsklaps overvallen met emotie en al, in mijn praktijk komt het dagelijks voor. En toch verraste het me. Heb me gewoon dit jaar nog niet 1 keer gerealiseerd dat mijn moeder deze 7 september 70 jaar zou zijn geworden!? Dat me dit er ineens van bewust zijn (‘ze is er niet’) zo’n mokerslag aan scherp gemis en verdriet zou geven. Ook bijna 30 jaar na dato.
En dan komt vanochtend het lieve appje van m’n vader binnen: ‘dikke kus, pipa ❤️’. Wetende, dat-ie pas sinds een paar maanden ein-de-lijk de wereld van smartphone en whatsapp aan het ontdekken is (en de emojis💞). En wetende dat we op zo’n dag altijd wel in ons hart bij de ander zijn, maar dit niet altijd zo laten zien. Ik heb het niet droog gehouden. Helende tranen.
Ondertussen gaat het leven (gelukkig) ook gewoon door. Is het ook een blije dag met onverwachts een vrije middag, waardoor ik nog een paar zonnestralen kon vangen in de tuin. ☀️
Het leven, met een lach en een traan, dag mam.