Wat is dit toch, dat mijn lijf zo’n rare reactie geeft bij het zien van militairen in uniform?!
Legergroen
Al wanneer een militair legergroen camouflagepak mijn pad in real life kruist, reageert mijn lijf met een innerlijk verstijven. Ik weet niet beter dan dat dit zo gaat. Rationeel gaat dit nergens over, wijs ik mijn reactie zelfs af. Maar van binnen is het een ander verhaal. Ongemakkelijk voel ik me dan en weet me geen houding te geven.
Best onhandig, wanneer Defensie een van je klanten is (toen ik nog in de uitzendbranche werkte). Ook niet handig, als je in de buurt van een kazerne woont en toentertijd regelmatig met de trein reist en je op het station te vaak naar mijn zin militairen tegenkomt. Niet zo erg, dat ik er slechter van slaap en bovendien hoeven we niet aan elk issue te werken 😉
Bij veranderen van baan en ook geen treinreizen meer, zie ik nog zelden legeruniformen. En raakt het in de vergetelheid. Probleem opgelost. Ogenschijnlijk…
Oorlog en Vrede
Afgelopen week ben ik deelnemer aan de tweedaagse Oorlog en Vrede, systemisch bekeken. Ik schrijf het al in een eerdere post op LI, ik ga er vrij naïef in. Heb me geen seconde wérkelijk gerealiseerd, dat wanneer er in de aankondiging het verzoek staat ‘of militairen in hun uniform willen komen’, dit dus voor míj betekent, dat ik militairen gekleed in groene camouflagepakken ga tegenkomen… in real life… twee hele dagen…
Zodra ik het terrein van Bronbeek oprij, zie ik de eerste militair. Ik wil het niet en het gebeurt wel: mijn systeem reageert vervelend, de gelederen sluiten zich. Slaat nergens op en om mijn reactie nog suffer te laten zijn: de militair is ook nog eens hartstikke vriendelijk.
De mens in het uniform
De mens in het uniform
Normaliter gaat het me gemakkelijk af om de mens te zien, te kijken achter het masker, het schild. Ik zeg wel ‘ns gekscherend ‘ik kijk van hart tot hart’. Nog gekker dus, dat ik onvermogend lijk om de mens ín of achter het uniform te zien.
De dagen ontvouwen zich rondom Oorlog en Vrede met aandacht voor de koloniale geschiedenis, Nederlands-Indië en het KNIL. Voor militaire uitzendingen. Over vertrekken en niet goed aankomen of niet geheel terugkomen. Iets wat mij aanspreekt en ook niet. Met een opa die KNIL’er is geweest, met grootouders en moeder die uit Nederlands-Indië komen, liggen hier dus roots van mij, hoewel een deel van mij daar nog ietwat anders over denkt (zie de post op LI).
Erkenning van de weerstand
Geïntimideerd en klein voel ik me in de groep knel zitten tussen allemaal militairen links en rechts van mij. WHY?! Aan de overkant van de kring zit bijna geen enkele militair, waarom ben ik niet daar gaan zitten…
Bij een van de eerste opstellingen komt aandacht voor een vraaginbrenger die weerstand voelt op ‘oorlog/militairen’. Gelukkig voor mij komt de vraag of misschien meer deelnemers dit ervaren met de uitnodiging om dan ook ‘in het veld’ te komen staan. Zonder nadenken (anders was ik blijven zitten), schiet mijn lijf omhoog uit de stoel. Alleen al die erkenning dat dit er mag zijn, dat onlogische gevoel richting militairen en oorlog…
De lading daar waar-ie hoort
Wordt zichtbaar, dat zolang ik oorlog (waar militairen voor mij symbool voor blijken te staan) niet werkelijk aankijk, ik het oorlogsverleden van de Indische kant niet hoef te zien. Te pijnlijk, niet te verdragen. Is het fijn om (eindelijk) die lading daar te kunnen leggen waar die hoort: bij eerdere generaties. Dat ik dat niet hoef te dragen.
Bijna te bizar voor woorden: ik bemerk meteen, dat ik de aanwezige geuniformden anders zie, anders ervaar. Ik ook bij hen nu de mens zie i.p.v. het uniform. Zó fijn, voor hen en voor mij.
En ja, dat heb ik ook nog ‘ns extra getest (natuurlijk! 😊) door met de lunches en het superlekkere Indische avondeten bewust bij militairen aan tafel te gaan zitten. Natuurlijk zijn ‘t echt leuke, warme mensen, gewoon zoals jij en ik😃!
De kracht van systemisch werken
Ik weet dat het zo werkt en sta er elke keer weer versteld van wat een impact het op je kan hebben, wanneer je iets meezeult uit je familielijn wat nog gezien en erkend moet worden. En hoe bevrijdend het voelt, wanneer een niet gezien of verzwegen deel alsnog erkend wordt.
Zelf ervaren?
13 mei is er in Leusden weer een prachtige dag familieopstellingen met als thema Erkenning en gezien voelen. Ben jij of ken je iemand voor wie dit een (op)spelend thema is?