Zo’n dag, dat er geen r**t uit je handen komt. Wat werkelijk super onhandig is, als je naar je to do lijst kijkt. Het beetje motivatie dat je mogelijk nog ergens had kunnen opsnorren, daardoor op zeker nu definitief zo door het afvoerputje wegspoelt… Heb ik gelukkig nooit last van 😉
Gespannen boog
Zoals een Nederlands spreekwoord zegt ‘de boog kan niet altijd gespannen staan’. In mijn praktijk zie ik dagelijks wat het doet, als je je boog te lang gespannen hebt (laten) staan. Vrij vertaald naar thema’s als geen grenzen aangeven, de lat te hoog leggen, te vaak ja zeggen uit angst voor afwijzing, gedoe in relaties (werk en privé), (niet durven) kiezen voor jezelf, intens (vaak onbewust) verlangen naar erkenning en er toe doen en er mogen zijn. Om maar een paar te noemen, die killing zijn voor een gezonde gespannen ‘boog’.
Gevolgen
Gevolg? Letterlijk en figuurlijk spierpijn in je systeem. Een lijf dat vervelende signalen geeft, een blijvend (te) vol hoofd, korter lontje, nog strenger naar en ontevreden over jezelf, en die moeheid, pffff. En maar volhouden, vooral doorgaan, nee, met jou gaat het echt goed. Een weetje tussendoor: wist je dat je niet per se eerst in puin hoeft te liggen, voordat je om hulp vraagt? Van je buuf, je partner, een professional.
Herkennen en dan erkennen dat dit is wat het is. Dat er even niks uit je handen komt. Of dat dit blijkbaar een patroon is, wat je kennelijk doet: je boog (te) lang gespannen houden. Erkennen geeft ruimte, bij mij deze keer voor inspiratie om alsnog op te borrelen voor deze blog.
Erkenning
Was erkenning ook deze week een thema, niet alleen bij mijn cliënten. Ik schreef er over een post over op LinkedIn (het lezen waard! Klik even hier). Over verlangen naar erkenning en het dan krijgen op het moment, dat je hebt losgelaten dit ooit te zullen krijgen. Je er niet meer mee bezig bent, omdat iets in je het kan laten zijn zoals het is. Het allermooiste? Dat ik kon genieten van de erkenning én me realiseerde dat ik niet meer van die erkenning afhankelijk ben om bevestigd te zien dat ik er toe doe. En ja, dat is een proces geweest.
Gehoord willen worden
Guusje loopt er tegenaan, dat ze zich wéér niet gehoord voelt door haar leidinggevende. Komt in de sessie naar voren, dat ze zelf ook niet zo goed naar zichzelf luistert, vaak over haar grenzen gaat. Ze het ingewikkeld vindt om uit te spreken wat ze werkelijk op haar hart heeft. En dus de boel inslikt. Een lastige combi: een verlangen naar gezien worden en angst voor afwijzing als je je zichtbaar maakt.
Vragen
Kyra gaat lekker een weekje weg met eigen gezin en haar ouders. Het lijkt haar heerlijk om dan een middag alleen met haar partner op pad te kunnen. Dus als ze nou bij haar ouders terloops verlangend verzucht hoe graag ze die kloof zou willen bewandelen (wat uitgesloten is met kinderen), dan hoopt ze dat haar ouders de onderliggende vraag oppikken en zullen zeggen: ‘óooh, lekker doen joh, dan letten wij wel op de kinderen’.
Als ik vraag, hoe het zou zijn om ‘gewoon’ aan haar ouders te vragen of ze een middag op de kleinkinderen zouden willen letten, raakt haar dit en tranen komen op. Veel te ingewikkeld om iemand te vragen om iets voor háár te doen. Haar patroon is juist altijd voor de ander klaar te staan en vooral niet tot last zijn. Dit erkennen en ook voor de mogelijkheid dat een ander het misschien fijn vindt om eens iets voor haar te kunnen doen, geven haar lucht. Het vragen wordt een haalbare optie.
Verwachtingen
Ina heeft ‘n beetje gedoe in haar relatie. Ennuh ‘het gaat eigenlijk nergens over, hoor’, zegt Ina er snel bij. Ze is effe niet zo mobiel, haar rug speelt haar parten. En níemand in het gezin die nu voor haar doet, wat zij altijd wel voor hen allemaal doet: klaarstaan. Grrrr. Het heeft inmiddels tot een lichte aanvaring met partner geleid, die de bui niet had zien aankomen. Wat voor Ina onbegrijpelijk is. Hoe dan?! Tja, dat jíj een antenne hebt, die loepzuiver aanvoelt, wat een ander nodig heeft, wil niet zeggen dat die ander ook zo’n antenne heeft.
De pest met verwachtingen hebben is, dat je automatisch de kans op teleurstelling erbij krijgt, als een ander daar niet aan voldoet. Erkennen dat de ander zeer waarschijnlijk een andere handleiding en gebruiksaanwijzing (nodig) heeft dan jij. Je kunt ook besluiten dit niet te erkennen en blijven doen wat je altijd al deed… om dan te krijgen wat je altijd al kreeg.
Tot slot, zaterdag 25 mei familieopstellingendag
Was mijn week zo’n ‘er komt (te) weinig uit mijn handen’ week. En snap ik ’t ook (iets met eigen persoonlijke ontwikkeling die wat meer aandacht vroeg dan mijn ratio van tevoren had bedacht). Dus web-pagina nog niet helemaal spic en span en up to date, is het thema Controle van aankomende opstellingendag. Nou, dat ken je vast wel, hoef ik niet uit te leggen toch? Aanmelden kan vanaf nu via deze link