Had jij dat vroeger ook van die klasgenoten, die na elk proefwerk steen en been klaagden over hoe slecht ze het deze keer echt hadden gemaakt, en dat een week later bij het oplezen van de cijfers ze weer minimaal een 8 bleken te hebben behaald?
Ergernis tot de max
Bloedirritant vond ik dat. Zegt natuurlijk alles over mij dat ik dat bloedirritant vond. Ik leerde me de tandjes en haalde met moeite voldoendes. En ik wist dat die klasgenoten nog niet de helft van de tijd die ik erin had gestoken, hadden besteed aan de leerstof. Ik gun iedereen mooie cijfers én vond dat je gewoon je tetter moet houden over ‘slecht gemaakt’ als je evidence based kan zien, dat je gemiddelde cijfer voor elk vak boven de 8 ligt. Enige frustratie was mij niet vreemd 😊
Inmiddels ben ik wat wijzer, weet ik dat het zou kunnen, dat die klasgenoten echt zo onzeker waren. Vind ik het niet meer zo interessant wat hun reden voor klagen is. Vind ik het veel interessanter om inzicht te krijgen in wat er dan in mij wordt geraakt en vooral hoe dat te omarmen en te helen, zodat ik hier een volgende keer geen last meer van heb.
Klagen tot de max
Nou heb ik de illusie, dat ik wellicht van alles ben, maar geen notoire klager. En uitgerekend dit wordt me afgelopen week toegedicht, verweten. Waarbij ik meteen de note plaats, dat ik er zelf intern stante pede ‘verweten’ van maak, want als ik het feitelijk bekijk, wordt alleen tegen me gezegd ‘jij klaagt altijd, maar ondertussen…’ en dan ook nog alleen in een bepaalde context.
Het is aan mij of ik deze zin als een verwijt oppak, zoals het ook aan mij is of dat verwijt me dan raakt of niet. Of dat ik de keuze maak deze opmerking te zien en te ontvangen als liefdevolle feedback met de positieve intentie in zich om mij op bepaald gedrag te attenderen, waar ik mezelf nog niet van bewust ben. Of als ik niet begrijp wat de ander bedoelt, dat ik dit check bij de ander, voordat ik er een eigen interpretatie aan geef.
Pijn tot de max
Blijkbaar wordt een oude pijn in mij aangetikt met deze opmerking, want anders was het gevoel van verwijt en de terechtwijzing die ik erin voel niet acuut opgeborreld. Mijn eerste neiging? Mezelf verdedigen (WHY?!) direct gevolgd door een menselijke, doch volstrekt onnodige neiging van willen terughakken. Waarbij de vraag rijst ‘hoezo terughakken, want misschien is die ander helemaal niet aan het hakken, is het alleen mijn ikje, die dit zo interpreteert’. Totaal zinloos (ook als de opmerking inderdaad wel onaardig bedoeld was), gaat niets opleveren, behalve mogelijk gedoe. En als ik ergens een hekel aan heb, is het aan gedoe en conflicten (voer voor een andere blog).
Bewustwording en heling tot de max
Hoe kun je dan wel reageren, wat kun je doen naar de ander als een opmerking onverwachts hard binnenkomt?
• Reageer niet meteen terug
• Haal eerst een aantal keer rustig en diep adem. Hiermee maak je verbinding met jezelf
• Trek jezelf uit de situatie, bijvoorbeeld door het als een beeld op een muur te plakken of alsof je naar een film kijkt in de bios
• Lees (of luister) objectief wat er staat
• Bekijk de opmerking vanuit de vooronderstelling, dat elk gedrag (i.c. de opmerking) een positieve intentie heeft
• Zie voor je wat je een vriendin zou adviseren, als haar dit zou zijn overkomen
• Wacht met reageren totdat de emotie er helemaal uit is. Misschien blijkt reageren niet eens aan de orde
Leren tot de max
Naast het wel of niet terug reageren, kun je er leer- en groeimoment voor jezelf van maken. Onderzoek in alle eerlijkheid of de ander wel of niet een punt heeft. Mocht die ander inderdaad een punt hebben over een onhebbelijke gewoonte van je of dat je iets ‘fout’ hebt gedaan, wees dan nog steeds oké met jezelf zoals je bent én bekijk hoe je dit kunt omvormen.
Als je concludeert, dat jij een punt hebt en de ander er naast zit, kun je natuurlijk een gesprek aangaan hierover, zodra je emotie gezakt is. Vertel de ander wat het met je doet vanuit je eigen perspectief: ‘ik merk, dat…’ Op deze manier blijf jij weg van beschuldigen of verwijten en voorkom je een welles-nietes dicussie.
Ja maar, tot de max
Misschien denk je nu: ‘ja maar, in mijn geval weet ik zéker, dat ik goed zat met mijn aanname, dat die opmerking van die collega naar mij echt zo rottig was bedoeld’. Stel, je hebt gelijk, stel je dan eens voor dat je deze opmerking metaforisch zou kunnen zien als ‘een pakje’. Dan heb je de keuze om de opmerking/het pakje aan te nemen (en je dan dus verdrietig of afgewezen te voelen) of je slaat het pakje vriendelijk af en laat het (de opmerking en de lading van de opmerking) bij die ander. Rottig of niet, bij het rechte eind met je gevoel of niet: jij hebt altijd een keuze wat je ermee doet!
Hulp tot de max
Vind je dit nou ingewikkeld en zou jij ook graag in staat zijn om nare opmerkingen buiten je te houden? Stuur me dan een appje of mailtje, dan kijk ik gratis en vrijblijvend met je mee waar jíj mee geholpen bent.
PS1 Ik vind overigens helemaal niks mis met af en toe eens ongegeneerd klagen. Kan heerlijk zijn, opluchting geven en ook verbinden (‘ben je ook zo klaar met dat kansloze weer, met die kou en sombere luchten?!’ ‘JAAAA!!’😆). Het wordt een ander verhaal als je blijft hangen in de klaagstand, je jezelf daarmee in een slachtofferrol plaatst en daardoor de regie over jezelf en je leven uit handen geeft.
PS2 voor degenen die nieuwsgierig zijn hoe het bij mij(n situatie) afliep: helemaal oke. Stukje zelfreflectie doet wonderen 😊