Mijn hart bloedt, mijn handen jeuken en ik mag niet. ‘Je zou voor minder al om professionele hulp vragen’, schiet er door me heen, als ik haar aan de lijn heb.
Ze heeft hulp nodig, dat is voor ons beiden duidelijk. Ze wil zelf ook echt enorm graag met het traject starten, maar… ze heeft het geld niet. En dus stapt ze nu toch niet in. En daar krimpt mijn hart dan van ineen. Het zijn deze momenten waarop ik bijna aanbied om haar gratis het traject te laten lopen. Bíjna, want het zou zijn om een reden die niet oké is en die haar niet helpt. Dus ik zeg niets.
Goed voor jezelf zorgen
Ik verwacht van niemand dat ze zich in de schulden gooit om met zichzelf aan de slag te kunnen gaan. Tegelijkertijd denk ik, op het gevaar af dat ik nu een bak sh*t over me heen krijg: als je nou met enorme kiespijn had rondgelopen zonder aanvullende verzekering en zonder geld voor de behandeling, was je dan ook met die pijn blijven rondlopen? Of zou je máken dat je aan het geld komt om van die gekmakende en energievretende rotpijn in je mond af te komen, links- of rechtsom? Ik acht de kans groot dat je dan wél iets had weten te regelen. Alles om van die k*kpijn af te komen.
Innerlijke gezondheid
Deze keer gaat het niet om ondraaglijke kiespijn, maar gaat het om je innerlijke gezondheid, die achteruit holt. Je voelt je al lange tijd niet oké, ervaart te lang, teveel stress, je loopt over, worstelt, struggelt en bent overprikkeld. Wat elke dag erger wordt. Je merkt dat niet meer lukt om die zeurderige vermoeidheid in je lijf en hoofd te onderdrukken of weg te redeneren. Je voelt in elke cel: ‘Ik moet aan de bak met mezelf om erger te voorkomen en met dit traject ga ik geholpen worden. Leer en durf ik eindelijk te kiezen voor mezelf en mijn grenzen aan te geven, zodat ik me vrij, energiek en ontspannen voel om te doen en laten, waar ík heel gelukkig van word.’.
Toenemende pijn en klachten
Maar omdat het geen acute, zichtbare pijn is zoals een zere kies, lijkt de pijn minder urgent. Je ligt immers (nog) niet kermend op de bank, je kunt ‘gewoon’ doorwerken en druk zijn met leuke dingen in het weekend… totdat het niet meer gaat, omdat je hoofd te vol en ontploft aanvoelt en je de rust niet meer kunt vinden, ook niet als je een lege agenda hebt.
Laat je het zo ver komen, dan ben je veel langer onder de pannen met herstellen. Net zoals wanneer je toch eerst probeert je kiespijn te onderdrukken met lapmiddeltjes als pijnstillers. En dat als je dan eindelijk naar de tandarts gaat, omdat het echt, écht niet meer gaat, je kiespijn niet enkel meer een kwestie van een simpel gaatje vullen is, maar een vette wortelontsteking. Nee, da’s lekker. Mag je gezellig nog twee keer extra in die fijne tandartsstoel komen liggen met 24/7 die dreunende pijn in je mond. Joehoe, wat een feest.
Moed om te kiezen voor jezelf
Graag zit ik er naast, maar ik vermoed dat het met deze dame ook zo zal gaan. Ze heeft altijd moeite gehad met haar grenzen aangeven, maar ja, toch gaat het al jaren ‘wel oké’. Nou ja, oké? Ze is tegenwoordig op maandagochtend nog steeds kapotmoe en dan moet die lange week nog beginnen. Ze ziet er nu al tegenop dat ze het volgend weekend gezellig met vriendinnen heeft afgesproken. Hoezo gezellig?! Van voren en van achter weet ze niet waar ze de energie vandaan gaat halen om ‘gezellig’ te zijn. En ja, eigenlijk moet ze ook toegeven dat … vul maar in… ook niet zo lekker gaat.
Ze weet dat ze aan de slag ‘moet’ met zichzelf en toch zet ze de stap (nog) niet. En je weet: alles is oke. Ze moet de stap vooral niet zetten, omdat ík denk dat het goed voor haar is en vooral wel omdat ze zelf anders wil en voelt dat ze het waard is. Het is jammer en ook verdrietig, dat ze zo blijft doormodderen, terwijl haar leven zoveel leuker, lichter en vrijer kan zijn.
If you don’t pay, you don’t pay attention
Als ik haar dit traject gratis zou aanbieden (en geloof me: ik heb ook mijn weak spots, zoals de hele wereld willen redden), zal ze er niet het maximale uit halen. Want haar ‘ja’ voor haar investering in dit traject zal haar eerste stap zijn in haar herstel, omdat ze daarmee naar zichzelf uitspreekt dat ze zichzelf waard vindt. Zal ze er dus veel meer uit halen. Geld is zelden de werkelijke reden waarom iemand niet instapt in een persoonlijk ontwikkelingstraject. Het zijn beperkende overtuigingen en ingesleten patronen die je er van weerhouden te investeren in jezelf.
Waar een wil is, is een weg. Echt!
En ja, ik weet uit eigen ervaring, wat het is om geld neer te leggen voor iets, waarvan je bankrekening zegt: ‘dit kan echt niet’. Dat het zweet je uitbreekt over het ‘hoe dan’. Toch deed ik het, meermalen. En elke keer weer, als ik vanuit mijn tenen voel dat ik dit ‘moet doen’ en ervoor ga staan, dan komt het geld er. Elke keer weer. En da’s niet omdat ik zo bijzonder ben (😊), dit kan ook bij jou.
Hoe is dat bij jou? Ook wel eens een investering in jezelf gedaan waarvan je dacht: ‘het kan niet en toch doe ik het?’. Waar je nu nog dankbaar voor bent? Leuk als je het met me deelt!
PS Loop jij ook met van die vage, zeurende, irritante pijntjes? Die je blijft wegwuiven, maar waarvan je eigenlijk wel weet, dat die niet meer weggaan met af en toe een rustige avond of stil weekend. Wil je aan de slag met jezelf en vraag je je af of ik iets voor je kan betekenen? Boek een gratis kennismakingssessie!