‘…U spreekt met de fraudeafdeling van de bank…’. Ooooh neeeee, [intern lelijke woorden roepend], het zal toch niet…?!
Het begin van zo’n ervaring, die je liever wegmoffelt en heel snel wilt vergeten en die je zeker niet op verjaardagen gaat vertellen, omdat je (in ieder geval veel van ons) je schaamt voor het feit dat je er ingetuind bent. Jij (!), gewoon keihard gephisht! Nee, hoe dan?! En: hoe beperken we de schade? En ook: hoe ga je hiermee om, zó dom en naïef!
Het begint onschuldig: een email van de woningstichting met het verzoek tot betaling van een klein bedrag om de inschrijving te verlengen voor een van onze jongens. Tijd klopt, want een van onze zoons is bijna jarig en dat is het moment van inschrijving geweest. Emailadres is een bestaand, logisch adres en het is een strak opgestelde e-mail zonder taal- of grammaticale eigenaardigheden. Geen wolkje aan de lucht.
Geen alarmbel
De alarmbel had moeten gaan rinkelen, wanneer ik op de betaalbutton klik. Ik kom niet op de normale betaalpagina met QR code, maar op de website van de bank, maar wel de ‘echte’ (dacht ik, zelfs nog gecheckt) om via internetbankieren te betalen. Er had weer een bel moeten rinkelen, wanneer ik mijn pasnummer moet invullen… Enfin, de betaling blijft hangen, verversen van de pagina helpt niet en bij een nieuwe poging werkt de betaallink niet meer, maar er gaat nog steeds geen bel rinkelen. Ik begrijp nu nog niet, waarom niet.
Schrale troost, dat ik niet als enige er intuin: ook de dame van de woningstichting die ik aan de lijn krijg om de verlenging geregeld te krijgen, komt tot de conclusie dat deze mail echt van hen komt en niet een phishingmail is, waar ze vorige maand veel last van hebben gehad. Ze stuurt me meteen een nieuwe mail met nogmaals een betaallink.
Eindelijk die alarmbel
En dan gaat er – eindelijk – een alarmbel rinkelen. Want ik zie in de nieuwe mail een ander laag bedrag staan dan in de eerste mail en maak daar een opmerking over naar de woningstichtingdame…[sprong in het verhaal]… ik bel onze bank en shoot, shoot, shoot (ik dacht iets anders, maar dat kan ik niet opschrijven), ik ben voor het eerst in mijn leven vol in een phishingmail gestonken. Getverderrie.
Gelukkig ben ik er vlot bij: gebruikersnaam en wachtwoord gewijzigd, huidige pas geblokkeerd en een nieuwe aangevraagd. We zitten weer safe…denk ik…
En dan toch, helaas…
Een paar uur later gaat mijn telefoon: ‘Ja, mevrouw Bakker, er is overboeking van denk-aan-een-pijnlijk-hoog-bedrag gedaan, die onze systemen als verdacht hebben opgepikt en daarom bellen we u even ter controle’. De eerste bankmedewerker blijkt een handeling te zijn vergeten, waardoor de bad guys alsnog onze rekening konden plunderen. Bijna…
Woest of niet
Nou kan ik een paar dingen doen: woest worden op die eerste bankmedewerker, woest worden op mezelf, want ik was de sufferd die … of gewoon ontzettend dankbaar zijn, dat onze bank een goed werkend anti-phishingsysteem heeft en ik in een opwelling zeer tegen mijn gewoonte in, wel mijn telefoon opnam toen ik buiten liep en de afdeling Fraude daardoor meteen kon doorpakken. Dankbaar, dat die vele euro’s nu nog steeds van ons zijn, we binnen twee dagen onze nieuwe passen hebben en ik deze goede afloop kan vertellen.
Vertellen of niet
Kan ik ervoor kiezen, dit aan niemand te vertellen (niemand, ook niet mijn man zou er iets van hebben gemerkt), omdat het ‘te gênant’ zou zijn of ik deel het diezelfde avond met ons gezin en nu ook met jullie, om aan te geven, hoe snel je in een onbewaakt ogenblik ineens in een phishingfuik verstrikt zit.
En vooral hoe je in zo’n situatie weg kunt blijven van ‘ik schaam me dood en voel me schuldig’ door te focussen op wat er wel goed is en wat je een volgende keer anders zou kunnen doen. Ben ik heel blij om de goede afloop en zie ik het als een les dat ik (ja, ook ik) niet meer ‘snel effe’ een mail tussendoor moet willen afhandelen, waar om een betaling wordt gevraagd.
Overlevingsstrategie
Deze situatie is slechts een voorbeeld, maar wees eens eerlijk, hoe vaak voel jij je schuldig over iets of schaam je je ergens voor, terwijl dit eigenlijk nergens voor nodig is? Is het schuldig voelen of zeggen dat je je ergens voor schaamt, enkel een reactie op angst voor afwijzing, op niet goed genoeg gevonden worden? En is schuldig voelen en je schamen dus een overlevingsstrategie om dat maar voor te zijn? Waardoor je jezelf kleiner houdt dan nodig is.
Vrij jezelf zijn
Lijkt het je heerlijk om van jezelf te houden met al je nukken, om vol te kunnen staan voor je plussen en je zgn. minnen? Om je vrij te voelen te zijn wie je bent en je in staat bent om jezelf die zo gewenste erkenning te geven, ook als je eens een keer een niet zo handige actie hebt gedaan?
Neem dan nu contact met me op, dan kijk ik een half uur gratis met je mee in jouw situatie. En gaan we meteen een paar dingen tweaken, waardoor je meer ruimte voor jezelf zult voelen. Doen!