‘Je zou voor minder al om professionele hulp vragen’, schoot er door me heen, toen ik haar aan de lijn had. Ze had mijn hulp nodig, dat was voor ons beiden duidelijk. Ze wilde zelf ook echt enorm graag met het traject starten, maar… ze had het geld niet. Daarom stapte ze nu toch niet in. En daar krimpt mijn hart dan van ineen. Het zijn deze momenten waarop ik bijna aanbied om haar gratis het traject te laten lopen. Bíjna, want het zou zijn om een reden die niet oké is en die haar niet echt helpt. Dus ik zei niets…
Zelfleiderschap
Begrijp me goed, ik verwacht van niemand dat ze zich in de schulden gooit om met zichzelf aan de slag te kunnen gaan. Tegelijkertijd denk ik, op gevaar af dat ik nu een bak sh*t over me heen krijg: als je nou met enorme kiespijn had rondgelopen zonder aanvullende verzekering en zonder geld voor de behandeling, was je dan ook met die pijn blijven rondlopen? Of zou je zorgen dat je aan het geld kwam om van die gekmakende en energievretende rotpijn in je mond af te komen, linksom of rechtsom?
Ik weet het, ik kan niet voor iedereen spreken en dat doe ik ook niet, én ik acht de kans groot dat je dan wél iets had weten te regelen. Je pakt je verantwoordelijkheid om voor jezelf te zorgen en om van die k*kpijn af te komen.
Ook of misschien wel juist als het om je interne gezondheid gaat
Deze keer gaat het niet om ondraaglijke pijn in een kies, maar nu gaat het erom dat je je al langere tijd niet oké voelt, dat je teveel stress ervaart, overloopt, worstelt, struggelt. Je hebt er steeds meer last van. Je merkt dat het niet meer lukt om deze sluimerende, steeds overheersender zwaarte en zeurderige vermoeidheid in je lijf en hoofd te onderdrukken of weg te redeneren. En je voelt in elke cel: met dit traject ga ik geholpen worden met mijn thema, hier leer, durf en kan ik eindelijk kiezen voor mezelf en mijn grenzen aangeven, zodat ik weer energie, tijd en rust heb om de dingen te doen en laten, waar ík heel gelukkig van word.
Hoe lang accepteer jij zeurende pijn?
En omdat het geen acute pijn is, en geen tastbaar iets zoals een kies, lijkt de pijn minder urgent. Je ligt immers (nog) niet kermend op de bank, je kunt ‘gewoon’ doorwerken en druk zijn met leuke dingen in het weekend… totdat het niet meer gaat, omdat je hoofd te vol en ontploft aanvoelt en je de rust niet meer kunt vinden.
Laat je het zo ver komen, dan ben je veel langer onder de pannen met herstellen. Net zoals wanneer je toch eerst probeert je kiespijn te onderdrukken met lapmiddeltjes als pijnstillers. En als je dan eindelijk naar de tandarts gaat, omdat het echt, écht niet meer gaat, dan is je kiespijn niet meer alleen een kwestie van ‘een simpel gaatje vullen’, maar een wortelontsteking waar je na behandeling nog een fikse tijd pijn aan hebt en waarvoor je nog twee keer extra in de stoel mag komen liggen.
Gratis is ongezond voor het staan voor jouw eigen-waarde
Graag zit ik er naast, maar ik vermoed dat het met deze dame ook zo zal gaan. Het ging al jaren ‘wel oké’, maar nu was ze op maandagochtenden nog kapot moe en dan moest de week nog beginnen. Ze zag er nu al tegenop dat ze het volgend weekend gezellig met vriendinnen had afgesproken. Hoezo gezellig?! Van voren en van achter wist ze niet waar ze de energie vandaan zou gaan halen om ‘gezellig’ te zijn.
Ze weet dat ze aan de slag ‘moet’ met zichzelf, en toch zet ze de stap (nog) niet. Ik vertrouw op haar zelfleiderschap, en alles is oké.
Het gekke is, als ik haar dit traject gratis aan zou bieden (en geloof me: ik heb ook mijn weak spot dat ik de hele wereld wil redden), dan haalt ze er niet het maximale uit. Want haar ‘ja’ voor haar investering in dit traject zou de eerste stap zijn. Dan zou ze heel concreet maken dat ze het zichzelf waard vindt om dit bedrag neer te leggen voor haarzélf, voor haar persoonlijk. Zal ze er dus veel meer uit halen.
Waar een wil is, is een weg. Echt!
En ja, ik weet uit eigen ervaring, wat het is om geld neer te leggen voor iets, waarvan je bankrekening zegt: ‘dit kan echt niet’. Dat het zweet me uitbreekt over het ‘hoe dan’. Toch deed ik het, meermalen. En elke keer weer, als ik vanuit mijn tenen voelde dat ik dit ‘moest doen’ en ik ervoor ging staan, dan kwam het geld er. Elke keer weer. Dat noem ik manifesteren, maar da’s een onderwerp voor een andere blog.
Hoe is dat bij jou? Ook wel eens een investering in jezelf gedaan waarvan je dacht: ‘het kan niet, en toch doe ik het?’. Waar je nu nog dankbaar voor bent? Leuk als je het met me deelt!