Erkenning en gezien voelen. Wat bedoelen we dan eigenlijk als we het hebben over ‘erkenning’, over ‘gezien voelen’? Wat bedoel ik ermee? Wat versta jij eronder?
Erkenning van wie?
Is het erkenning willen van een ander? Misschien van je ouders, je partner, je kinderen, je leidinggevende? Of een vriendin?
Of gaat het om dat je (delen van) jezelf erkent? Bijvoorbeeld van je eigen gevoelens en emoties, en dan vooral die gevoelens en emoties die je liever niet zou willen voelen: afgewezen voelen, niet goed genoeg, er niet bij horen. Of misschien heb je wel ‘ns een oordeel of duik je in een slachtofferrol en wijs je dat af van jezelf. Of misschien voel je wel ‘ns afgunst op anderen, bij wie het leven zo moeiteloos en gemakkelijk lijkt te stromen.
Gaat het om dat je mogelijk een gebeurtenis of iemand hebt te erkennen? Bijvoorbeeld: al is of was je moeder nog zo’n afwezige moeder, dit is wat het is. Of stel, dat je opa niet zo’n fraaie rol in WOII heeft gespeeld. Dit in de familie liever wordt verzwegen. Het is alleen wel gebeurd en systemisch gezien is het belangrijk dat dit erkend wordt.
Erkenning nodig?
Wat maakt dat je erkenning nodig hebt, het nodig hebt om je gezien te voelen? Heb je het wel nodig? Erkenning van een ander? Zou de ideale wereld eruit zien, dat je helemaal geen erkenning van een ander nodig hebt? Dat het je niet uitmaakt of je je gezien voelt door een ander. Als je jezelf maar die erkenning kan geven en als je jezelf maar ziet. En wat is dat dan, die ideale wereld? We hebben het te doen op deze aardkloot in de dualiteit die er nu eenmaal is.
Zelferkenning
In de basis geloof ik, dat het van essentieel belang is, dat je jezelf erkenning kunt geven en je jezelf in ieder geval gezien weet door jezelf. Als je daar onvermogend in bent, maak je je afhankelijk van een ander. En da’s niet handig. Dan heeft een ander de macht in handen om te bepalen of jij lekker in je vel zit, of jij je gezien voelt of dat je ertoe doet.
Erkennen gaat over het gegeven nemen, zoals het is zonder daar iets aan te willen veranderen. Daar oke mee zijn. Je hoeft het er niet mee eens te zijn. Boosheid of verdriet mogen er zijn. Je hoeft die nare gebeurtenis of het wangedrag van de ander niet mooier te maken dan het is. Erkennen dat het is zoals het is, je stopt je verzet. Dit geeft je ruimte er anders naar te kijken. Het brengt je mogelijk inzicht en begrip.
Het onbekende erkennen
Systemisch kan het ook zijn, dat je iets te erkennen hebt, waarvan je niet eens wist dat je dit te erkennen had. Ik heb een Indische achtergrond van mijn moeders kant. Geen idee had ik dat in die familielijn zoveel niet erkend is, en al helemaal geen idee dat ik daar last van had. De oorlog en kamp-geschiedenis, het KNIL, het min of meer gedwongen vertrek uit Nederlands Indië. Over niets van dit werd gesproken. Het ontheemde gevoel dat ik mijn hele leven al ervaar en gewoon bij mij hoort, het ‘ik hoor nergens echt bij en wat is mijn plek nu eigenlijk’ zit in deze familielijn. Het is tijd om deze geschiedenis en trauma’s te erkennen, tijd voor heling.
Gek genoeg, dacht ik dat aan de Nederlandse kant van de familie geen ontheemding zou zitten. Was ik van de week bij mijn vader. Hij kwam aan met een paar fantastisch oude houten kistjes met daarin oude foto’s, een aantal zelfs bijna 100 jaar oud. Hij vertelt o.a. dat zijn ouders, dus mijn opa en oma in hun leven 45 keer zijn verhuisd. 45 keer?! En dan wel allemaal in NL, maar ook dat kan een ontheemding geven. Soms bleven er verhuiskisten volgepakt staan, omdat ze wisten dat ze over een half jaar weer zouden verhuizen. Waar hoor je dan eigenlijk thuis? Hoe krijg je dan een kans om te aarden, te landen?
Talenten erkennen
Erkennen kan ook gaan om erkennen van iets waar je juist heel goed in bent, en wat bijvoorbeeld in je opvoeding in de kiem is gesmoord, waardoor je het nu moeilijk vindt om dat te omarmen. Zo heb ik cliënten die heel slim zijn en die in een gezin opgroeiden waarin dat not done was. Hoezo eindeloos veel boeken willen lezen? Hoezo willen studeren? Hoezo van alles willen onderzoeken? Die een buitenbeentje werden thuis en ook op school, want leergierig zijn dat was maar raar. En hoewel ze nu fijne banen hebben, waarin ze hun ei en hun IQ kwijt kunnen, duwt die conditionering hen nog naar beneden. Het ongemak als ze een succes behalen en daar waardering voor krijgen, het wegwuiven. Het erkennen dat je nu wel 100% je talent of gave mag laten zien.
Wat brengt erkennen ons in het algemeen en jou specifiek? Uiteindelijk brengt erkenning, dat je (er) mag zijn, dat je er toedoet, precies zoals je bent. En dat is een heel fijn gevoel.
Note 1 juli is de volgende dag familieopstellingen. Thema Zelf-liefde. Voel je dat er hier bij ‘moet’ zijn? Aanmelden kan nu al
(vanaf je smartphone? Dan even doorscrollen naar beneden op de pagina)