Het lekkerste hapje als laatste bewaren. Is dat nou een helpende of beperkende norm? Of is het helemaal geen norm? Is dat nou een goed of een slecht plan? En hoe kan deze gewoonte doorwerken in andere facetten van je leven, als je volwassen bent? Of zit ik me nou gewoon aan te stellen?
Familieopstellingen
Ik zit middenin de verdiepende opleiding Familieopstellingen. Voor wie hier niet mee bekend is, is onderaan deze blog een korte uitleg te lezen. De opleiding maakt dat ik me in een draaikolk van emoties en gevoelens bevind. En dat is helemaal oké, want naast die draaikolk van emoties brengt het me inzicht, ruimte, lucht, licht en liefde. Het geeft begrip en verzachting op een diepe laag voorbij wat mijn brein kan bevatten.
Credo
Een van de onderwerpen gaat over welke normen en waarden je bewust en onbewust van huis uit meegekregen. Wat was het credo? Bijvoorbeeld: ‘niet zeuren, gewoon doorgaan’ of ‘jij bent zo slim, jij komt er wel’ of ‘‘t is beter om niet op te vallen’. Of wat dacht je van deze ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’? Waarbij het niet gaat om goede of foute opvoeding en ook niet over of je ouders nou wel of niet van je houden (of hielden) en het vooral wel gaat over hoe het jou gevormd heeft en dat te erkennen zonder een vinger naar een van de ouders te wijzen.
Dat lekkerste hapje
Zo ben ik groot geworden (in mijn beleving dan he, het is mijn waarheid, niet dé waarheid) met de onbewuste norm, dat je het lekkerste hapje voor het laatst bewaart óf dat je het weggeeft. Dit is me niet letterlijk zo verteld, maar ik herinner me dat als we uit eten waren of we hadden thuis een superlekkere avondmaal, mijn vader dan het allerlekkerste hapje alvast opzij legde op zijn bord om straks als laatste heerlijk op te peuzelen. Of hij gaf het weg aan mijn moeder of aan mij. Ik vond het ergens ook iets leuks hebben om je te verheugen op dat laatste hapje voor jezelf of om een ander mee te plezieren.
Maar ja: wat als je aan het eind dan vol zit en je geen ruimte meer voelt voor dat aller-, állerlekkerste hapje? Of dat degene aan wie je het wilt geven, niet meer hoeft? Of wanneer je het weggeeft, terwijl je het eigenlijk zelf had willen oppeuzelen, en dan eigenlijk ook nog als aller-, alleréérste hapje?!
Dat laatste koekje
Ik heb dit overgenomen. Zit er nog 1 koek in de trommel en zijn er meer liefhebbers? Dan hoef ik de koek niet, met liefde is-tie voor een ander. Zit er in de paella nog maar 1 heerlijke garnaal en zijn er nog twee liefhebbers hiervoor, dan ben ik in staat om de garnaal die nog op mijn bord ligt weg te geven, zodat de andere twee aan tafel beiden nog een garnaal in hun (tweede) portie paella hebben.
Tegenwoordig word ik teruggefloten door onze jongens, dat ik er lekker zelf van mag genieten en dat ze het niet willen. Ik heb moeten schakelen om er dan vervolgens ook echt van te kunnen genieten zonder me bezwaard te voelen.
Over je grenzen
‘Boeien’, denk je mogelijk, ‘waar gaat dit over’? Dit is slechts een voorbeeld. Deze beweging, deze dynamiek van niet als eerste het lekkerste deel opeten en vooral wel wachten of weggeven ervan, zit verweven in ons familiesysteem, in mij dus en het beperkte me. Want bij mij sloeg (en soms nog slaat) het door naar teveel geven, teveel denken aan en voor de ander, mezelf teveel wegcijferen. En dan heb ik het niet zozeer over eten, als wel dat dit als een rode draad door mijn leven liep (en soms nog loopt).
Kan dus zo’n onbewuste norm dat je het lekkerste voor een ander bewaart, onbewust doorslaan naar een overtuiging dat jij dus minder belangrijk of waard bent dan die ander. Of dat je erkenning van een ander nodig hebt, om een gevoel te hebben dat je er mag zijn (‘ik geef jou het laatste snoepje en dan ben jij mij dankbaar cq krijg ik erkenning en dan mag ik er zijn’). Een scheve balans van geven en nemen, een van de pijlers van familieopstellingen.
Familiesysteem
En je weet, als je een ander altijd op de eerste plaats zet ook als dat ten koste gaat van jezelf, dan loop je daar vroeg of laat op leeg. Een veelvoorkomend thema bij mijn cliënten, verstopt en acterend in allerlei verschillende verschijningen. Op je werk, thuis, bij vrienden, in je sportteam.
Bij mij gaat deze dynamiek van het wegcijferen en pleasen ver in het familiesysteem terug. Komt het niet eens per se bij mijn vader vandaan, die er mogelijk helemaal geen thema ‘op’ heeft zitten. Heb ik ook Indische roots met een Jappenkamp familiegeschiedenis plus een uit-je-geboorteland-(Nederlands-Indië)-gestuurd-worden, waarbij zorgen dat de ander je aardig vindt en je vooral niet opvalt, er diep ingebeiteld zit.
Is het bijzonder, fantastisch en magisch om elke keer weer te ervaren hoe werken met familieopstellingen dit onzichtbare zichtbaar kan maken én kan helen. Waardoor je thema, issue of probleem geen, minder of op een andere manier een rol gaat spelen in je leven.
Hoe is dat bij jou? Onderzoek komende paar weken eens welk credo, welke hoofdnorm(en) jij van huis uit hebt meegekregen. Is het er een die je wilt houden of een die je los mag laten? Leuk als je het met me deelt!
Korte toelichting op Familieopstellingen
Een familieopstelling is een manier van werken waarbij je onbewuste, verborgen dynamieken zichtbaar maakt, die bijvoorbeeld binnen een familiesysteem aanwezig zijn. Beperkende dynamieken waar je niet eens weet van had en die jou wel kunnen beïnvloeden en belemmeren op een diep onbewust niveau.
Een familieopstelling is een intensieve en krachtige manier van werken. Het richt zich op de laag van de ziel. Uitgangspunt is dat kinderen – onbewust en uit liefde – problemen en emoties van ouders of andere familieleden op zich nemen. Ze dragen een last die niet van hen is en dat kan leiden tot belemmeringen en beperkende patronen. Deze zogeheten verstrikkingen komen in ons volwassen leven op verschillende levensgebieden tot uitdrukking, zoals in relaties, werk, gezondheid.
Door het onzichtbare zichtbaar te maken met een familieopstelling kan er gewerkt worden aan rust en verbinding binnen het hele (familie)systeem. Er ontstaat een nieuwe ‘ordening’ en daardoor meer balans, wanneer iedereen zijn/haar eigen (energetische) plaats kan innemen.
Nieuwsgierig en meer weten? Neem contact met me op!