‘… het mooie van schaken is, dat-ie [haar kind] leert om niet meteen te reageren met een tegenzet als zijn tegenspeler een zet heeft gedaan. Dat-ie eerst even achterover leunt om te bekijken wat die zet van de tegenpartij eigenlijk voor gevolg kan hebben. Om vandaaruit in rust te onderzoeken welke volgende zet van hem dan welke consequentie heeft op het spel…’. Inge stopt met praten en schiet in de lach. Realiseert zich, dat ze met haar eigen anekdote zichzelf zojuist bewust heeft gemaakt van hoe om te gaan met haar issue: vanuit rust en door zichzelf tijd geven, voordat ze reageert. De keuze voelen óf ze überhaupt gaat reageren.
In de houding springen
Kort daarvoor vertelt Inge over haar neiging om altijd meteen in de houding te springen als een ander iets van haar wil. Over de ergernis, die ze voelt, wanneer op maandagochtend nog tijdens het ontbijt haar telefoon gaat en ze ziet dat het haar manager is die belt. En ze dan ondanks die ergernis toch de telefoon opneemt en inderdaad, zoals ze al zag aankomen, direct wordt meegezogen in de stress van de ander. Ze zich dan nog meer ergert, maar nu aan zichzelf. Op mijn vraag, wat maakt dat ze meteen opneemt, valt het stil. Wat zou er gebeuren als ze niet meteen opneemt?
Zonder nadenken
We doen het bijna allemaal wel eens en soms vaker dan we zouden willen: reageren vanuit automatisme, zonder nadenken, uit gewoonte. Zolang je daar geen last van hebt, vooral blijven doen. Zonder nadenken het licht uitdoen als je van huis gaat, je gordel omdoen als je gaat rijden of voor het slapen gaan je tandenpoetsen, is natuurlijk helemaal oké. Het wordt vervelend, als je gewoontegedrag tot gevolg heeft dat je over je grenzen gaat. Denk bijvoorbeeld aan ‘gewoon’ altijd voor een ander klaarstaan, ook als jou dat niet uitkomt, als je te moe bent of er gewoon even geen zin in hebt. Dan is je ingesleten patroon een ongezonde gewoonte, eentje waar je op gaat leeglopen, waar je moe van wordt en blijft.
Grenzeloos
Inges manager is nogal veeleisend. Die stuurt rustig in het weekend of ’s avonds nog een appje met een vraag of opdracht over het werk. Inge vindt het ingewikkeld om dan niet te reageren. Probeert in haar reactie dan wel halfslachtig de boot af te houden. Met als eindresultaat dat ze op de een of andere manier dan toch vaak die avond of in het weekend haar manager een terugkoppeling geeft. Story of her life trouwens, dat eeuwige klaarstaan. Gebeurt ook buiten werk om, bij familie, vrienden en ook binnen haar eigen gezin.
Begrenzen
Los van wat nou maakt dat Inge telkens weer toch in de houding springt (bijv. angst voor afwijzing, buitensluiting, aardig gevonden willen worden), kijken we ook of er in het verleden situaties zijn geweest, waarin het haar gemakkelijk(er) afging om nee te zeggen. Of in deze situatie die telefoon te laten liggen. Wat was er toen anders dan nu? Ik noem dat ‘het zoeken naar pareltjes’, je interne hulpbronnen, die er altijd zijn, maar die soms pas weer in actie komen als je ze actief aanspreekt.
Pareltjes
Zo her-innert Inge zich, dat een pareltje voor haar is om de telefoon op stil te zetten totdat haar werkdag echt begint, om de ‘ping’ van binnenkomende email op haar telefoon uit te zetten en de whatsapp van haar manager op stil te zetten tot de volgende werkdag écht begint. Een ander pareltje voor haar is, in de tijd dat ze nog van en naar haar werk fietste, om die tijd aan het eind van de dag te gebruiken om los te komen van haar werk. En dat ze dan wel gemakkelijk de whatsappjes en belletjes van haar manager buiten werktijd kon laten gaan.
Nu ze vaker vanuit huis werkt, is deze dagelijkse reistijd verdwenen en daarmee ook haar moment van ontladen. Inge besluit dat ze vanaf nu aan het eind van de dag als ze haar werklaptop heeft dichtgeklapt, eerst een rondje gaat lopen, voordat ze ‘thuis’ is. Dat ze die tijd gebruikt om zich los te koppelen van haar werk.
Één plus één is drie
Een derde parel die opduikt is, dat het haar gemakkelijker afgaat om haar grenzen aan te geven als ze uitgerust is. En grappig genoeg helpen pareltje 1 en 2 al om deze derde parel te bewerkstelligen.
Zo eenvoudig kan het zijn.
Jouw parel
Wat is jouw parel, jouw innerlijke hulpbron, die jou helpt om je grenzen aan te geven? Ik weet zeker, dat je ze ook hebt. Leuk als je het met me deelt!
Liefs,
Saskia
PS Heb je het idee, dat jouw pareltje te diep weggestopt verstoft ergens achter in een hoek ligt en zou je graag herontdekken hoe die pareltjes van jou er ook alweer uit zien? App of mail me, dan kijk ik in een half uurtje met jou mee om samen in ieder geval 1 parel te vinden!