Als een oud wijf strompel ik de trap af, me vasthoudend aan de leuning aan de ene kant en steunend tegen de muur aan de andere kant. Mijn bovenbeenspieren kunnen het niet meer aan om ook maar iets van wat op een buiging lijkt te maken. Niet te doen, die spierpijn. Een typisch gevalletje van over mijn grenzen. En hoe erg is dat eigenlijk?
Ik geef het toe, het is een ietwat gekke tic, dat als ik iets nieuws start op sport- en bewegingsgebied, ik dit dan meteen goed moet kunnen. Vind ik dan he, niet dat iemand het van me verwacht. Het maakt niet uit of het om wedstrijdzwemmen, volleybal, gewoon wandelen of hardlopen, wielrennen of tennis gaat. Zelfs als ik inval bij een hockeytoernooi, zal en moet ik mee kunnen doen alsof ik een ‘oude rot in het vak’ ben. Right…
Een (fysiek pijnlijke) walk down memorylane
Als ik begin met hardlopen, dan moet ik dus van mezelf binnen korte tijd minstens de 5 km kunnen lopen en liever nog de 10 km (en dan wel binnen een uur). Heb ik wel braaf zo’n verantwoord opbouwprogramma aan de koelkast hangen, maar begin ik in de eerste week stiekem al met het schema van week 4 om in week 8 al de 5 km te rennen, die pas voor week 13 gepland als ‘to do’ gepland staat. En doorrr voor de 10 km…
Ter grootte van een rijksdaalder
Als dan mijn kuit wat pijnlijk begint te protesteren na een paar weken, ach, dan masseer ik ‘m effe los en loop gewoon door de pijn heen, mezelf voor de gek houdend door te constateren: ‘heé, als ik eenmaal loop, wordt de pijn minder. Lekker, Sas!’. Totdat ik op een gegeven moment na het lopen zo’n klap terugkrijg in mijn kuit en ik echt zoveel pijn heb, dat de trap op- en aflopen nog mijn minste zorg is. Dan toch maar naar de fysio, die droogjes constateert dat ik een spierscheur ter grootte van een rijksdaalder in mijn kuit heb. Oeps.
Een beetje hardleers, beetje maar…
Of deze, jaren terug, na verhuisd te zijn naar een andere stad wilde ik het volleyballen weer oppakken, na 1,5 jaar geen sport te hebben gedaan. En dan graag weer meteen in Dames 1. Inmiddels ruim volwassen, dus je zou zeggen: verstand komt met de jaren…uuhhh, nee, niet altijd 😆. Ik mocht met Dames 2 meetrainen om te laten zien wat mijn niveau nog was. De hoeveelheid spíerpijn die ik daarna had, omdat ik me zo uit de naad speelde, rende en sprong in de hoop daardoor weer z.s.m. in het 1e te kunnen spelen, serieus, daar springen nu nog de tranen van in mijn ogen. Het kijken naar een trap deed al pijn aan mijn lijf. Maar hee: I made it again 😊
Appeltje, eitje. Oh nee, toch niet
Nu ben ik (maak ik mezelf wijs) iets milder naar mezelf, totdat ik een losse opmerking maak naar mijn jongens dat ik mijn bovenbeenspieren meer zou willen trainen. Ik had geconstateerd dat overeind komen in werkelijkheid iets minder soepel gaat dan in mijn herinnering. Hun advies: ‘Mam, 4*20 squats een paar keer per week, zonder extra gewichtjes, dus moet te doen zijn’. Okeee dan… Mijn mind is al om, die heeft ook helemaal helder, dat dit prima te doen is.
De eerste twee rondes bevestigen mijn mind, fluitend vlieg ik door de squats. Maar dan kickt ie in bij de 1e squat ronde 3: voel ik daar nou een pijntje opkomen? Lang verhaal kort: ik heb de 4 keer 20 afgemaakt, had de dag daarna bizar veel spierpijn, maar dacht met dan 4 keer 10 er doorheen te fietsen, om vervolgens twee dagen lang me alleen te kunnen voortbewegen met wegpuffen, kreunen en steunen. Wat een hel, die verzuurde spieren.
Alles is een issue, nou en?
Nou kun je zeggen: ‘daar zit een issue onder, Sas, wat maakt dat je elke keer weer over je grenzen gaat als het om fysiek uithoudingsvermogen gaat?’. En ja, dat zal best. Alleen, weet je: behalve op het moment zelf, als ik de haren uit mijn hoofd trek van het over mijn grenzen gaan, omdat ik weer niet normaal meer kan lopen en zelfs in bed liggen pijn doet, heb ik verder in mijn dagelijks leven geen last van dit issue. Dus ga ik daar ook niet actief mee aan de slag, behalve dat het mijn intentie is om voortaan met sporten het net iets rustiger aan te doen dan mijn mind denkt wat ik aankan.
Leven en laten leven
En zo is het ook met jouw issues: we kunnen overal wel een ‘ding’ van maken, maar zolang jij er geen irritante hinder van ondervindt: lekker laten. Dus: als jij heerlijk kan genieten van net teveel stukjes chocola, en je weet dat je genoeg beweegt, andere ‘slechte’ dingen laat staan en er oke mee bent: lekker laten zo.
Of als je elke ochtend net te lang in bed blijft liggen, waardoor je wat sneller door je ochtendprogramma ‘moet’ om op tijd aan het werk te kunnen en je bent hier oke mee: wat kan jou het dan schelen welk issue eronder ligt, dat je jezelf die stress oplegt van te laat opstaan?
Of als jij aan het eind van de dag regelmatig nog even een laatste mail afmaakt, omdat je dan een rustige avond hebt en jij er oke mee bent om iets langer door te werken, dan ga je niet op zoek naar het issue wat maakt, dat je over je grenzen gaat en na 1700 u niet meteen je laptop dichtklapt.
Tenzij je er last van hebt
Echter, op het moment dat je wél last hebt van het over je grenzen gaan, je je blijvend vermoeid voelt, je lontje kort blijft, je zin in leuke dingen weg is en alles je teveel is, dan is het tijd om te gaan onderzoeken wat er anders ‘moet’. En liefst voordat dat je er zo aan toe bent.
Als je daar hulp bij kunt gebruiken, start dan nu direct door een appje of berichtje te sturen naar mij, dan kijken we in een gratis kick-off sessie naar wat je meteen anders kunt aanpakken om op eenvoudige wijze de regie over je grenzen en energie terug te pakken.