Gefrituurde kakkerlakken, levende kokoswormen en gebakken geitenballen.
3 van de 6 gangen van een bijzonder diner. Je zou voor minder je bed uitspringen, toch? Of niet?! Waaa, nee joh! Toch staan 7 mensen dit fanatiek en met tegenzin tegelijk naar binnen te werken. Hoe dan?! Nou, Expeditie Robinson All Stars dus.
Grenzen
Een heerlijk programma, omdat het van alles oproept, bij mij dan. Wat gebeurt er met principes en grenzen, met integriteit, met te vertrouwen zijn in een setting waar het ‘eten of gegeten worden’ is? Stel, je bent vegetariër en om een proef te kunnen behalen en daarmee je plek veilig te stellen, zul je ‘vlees’ moeten eten (ik weet niet zeker of ik kakkerlakken vlees zou noemen, maar het is wel een dier). Of om je kans te vergroten de volgende ronde te halen, is het handiger om in een ander bondje te stappen en je huidige bondje te verraden. Wat ga je doen?
Wat is waar?
Ik vind het ook een heerlijk programma, omdat ik ‘m samen met een van onze jongens kijk. Altijd gezellig, lekker bakkeleien wie jij nou dé echte Robinson vindt, wat nou eigenlijk de definitie van een ‘echte Robinson’ dan is. Waar we soms redelijk van mening kunnen verschillen en dat ook kunnen waarderen in elkaar (en ik natuurlijk gelijk heb, haha).
Emoties van niet geheelde pijnen
Er worden emoties bij deelnemers geraakt, die niet per se met het spel te maken hebben, maar daar wel door worden getriggerd. Een gevoel van buitensluiten, met z’n allen tegen 1, weer niet goed genoeg lijken te zijn zoals je bent, je safe wanen en er dan keihard uit gestemd te worden. En nee, het is echt niet persoonlijk gericht, maar ja…
Thematiek die vaak ter sprake komt in mijn praktijk, dat een huidige situatie een oude pijn oprakelt, die nu gezien en geheeld wil en mag worden.
Gedoe
Zo is bij een van mijn coachees, Roos, gedoe op haar werk. Werkt in een zelfsturend team, moeten elkaar dus ook beoordelen op functioneren, krijgt van haar team de hoogste waardering voor al het werk dat ze heeft verzet en dan reageert het management niet in lijn met deze beoordeling. Sterker nog, na haar vraag om uitleg, krijgt Roos een kort berichtje terug dat voor haar voelt als een trap na. En nu?
Voorheen zou Roos het er bij hebben laten zitten, opkomen voor zichzelf is veel te spannend. Maar nu voelt ze dat ze er iets mee moet, heeft er buikpijn van en kan het niet meer wegstoppen onder het mom van ‘nou ja, ach, ik heb in ieder geval fijne collega’s en een leuke job’. Een vervolggesprek hierover staat inmiddels gepland.
De angel
We onderzoeken wat maakt dat ze zo geraakt is door de situatie. En komen uit op oude pijn van niet gezien voelen, niet gewaardeerd worden om wie ze is en dat alleen de schreeuwers aandacht krijgen. Confronterend en liefdevol gezegd: dit is háár pijn, háár stuk om te helen. Als we de emotie uit de situatie halen, komt er ruimte om te kijken wat Roos nu wil. Wat is haar doel voor het aankomende gesprek? Wanneer is het voor haar geslaagd? Het wordt stil.
Inzicht
Dan komt het inzicht, dat ze zich zo wiebelig voelt rondom dit gedoe, omdat ze dus geen doel heeft gesteld en daardoor maar wat ronddobbert in haar bootje met haar ziel onder de arm. En een volgend inzicht, dat het een doel wordt, waarbij zij zelf de regie houdt en ze zich niet afhankelijk maakt van (de erkenning van) die ander. BAM!
Als je wilt dat het gedrag van een ander verandert, zul je zelf iets moeten veranderen in je eigen gedrag.
Herken je het verhaal van Roos, struggel jij ook met staan voor jezelf en zou je dit graag anders zien? Neem dan vrijblijvend contact met me op, kijken we samen wat helpend is voor jou. Doen!