‘Sometimes the great stuff can coexist with the tough stuff’

Een wijsheid naar mijn hart, waar een popup van #spiritjunkie me van de week aan herinnert. Wat mij betreft mag ‘sometimes’ zelfs weggelaten worden: ’great stuff can coexist with tough stuff’. Vrij vertaald: je kunt je mega gelukkig en tegelijk diep verdrietig voelen. Je kunt van iemand houden en tegelijk z’n nek willen omdraaien. Je kunt woest op een ander zijn, terwijl je ook goed snapt waar het (wan)gedrag vandaan komt.

Met een hart vol rauwe pijn ook plezier kunnen ervaren

Bij het lezen ervan popt er direct een herinnering bij me op, waar het contrast tussen ‘great stuff’ en ‘tough stuff’ voor mij zo scherp voelbaar was. Op mijn 18e is mijn moeder plots op 41-jarige leeftijd overleden in haar slaap. Op een dinsdagochtend stortte mijn wereld in, op vrijdagavond stond ik alweer in de sporthal om een volleybalwedstrijd te spelen.

Surrealistisch, ik weet nu nog hoe mijn hart compleet aan diggelen voelde én ik in datzelfde hart voelde met hoeveel plezier, energie en zin ik speelde. Wat een gezellige, hartverwarmende avond het was, hoe fijn het was dat na de ongemakkelijke knuffels van medeleven, we gewoon lol met elkaar hadden en mijn teamgenoten gewoon normaal naar me deden. Hoe gelukkig ik daar van werd. En wat een gekke beleving ik het vond om oprecht te ‘moeten’ constateren dat ik echt een heerlijke avond had gehad, terwijl mijn leven ook zo zwart, zwaar en verdrietig voelde.

De verwarring van houden van en woest zijn op

In mijn praktijk roept het regelmatig verwarring op als ik aangeef dat alle gevoelens en emoties tegelijk naast elkaar kunnen en mogen bestaan. Zo komt meer dan eens (meestal indirect) het onderwerp ‘ouders’ op tafel als een van de issues van klanten. Het gaat dan vaak om het als kind zich niet gezien te hebben gevoeld voor wie ze werkelijk zijn, niet erkend voelen en afgewezen op wie ze in hun kern zijn.

Het is een enorme overwinning om dit toe te geven en hardop uit te spreken, want mijn klanten houden van hun ouders, hebben een zeer loyaal karakter en kunnen zich heel goed inleven in het waarom van (het gedrag van) een ander. Het geeft hen een gevoel van verraad naar hun ouders, als ze eerlijk naar zichzelf zijn, wat zij tekort zijn gekomen als kind, waar ze beschadigd zijn. En dan laat ik nog maar even los, dat mijn klanten ook een kei zijn in het bagatelliseren van hun eigen pijn, want ‘anderen hebben het veel zwaarder dan zij’. STOP daarmee!

Teveel begrip voor de ander is schadelijk voor jezelf

Dus zodra ik uitnodig om te voelen en erkennen wat ze echt voelen wat het met hen heeft gedaan dat ze niet mochten zijn wie ze zijn en dat ze alleen maar een aai over hun bol kregen als ze sociaal gewenst aangepast gedrag vertoonden, schieten ze meteen in de verdediging… voor hun ouders welteverstaan: ‘ja, maar ik begrijp héél goed, waarom mijn vader altijd zo deed, want hij heeft in zijn jeugd XYZ’, ‘ja maar mijn moeder had het ook heel zwaar in ons gezin, want ABC, ‘ja, maar mijn ouders hebben naar beste kunnen mij opgevoed, ze wisten niet beter dan dat…en zo ging het nu eenmaal in die tijd…’.

Het is prachtig en lief dat je het opneemt voor je ouders, alleen help je jezelf daar niet mee. En het is al helemaal niet ‘kiezen voor jezelf’ of je grenzen leren voelen en erkennen. Want door je eigen pijn te bagatelliseren met dit soort excuses, heel je niet je eigen wonden, sterker nog: je houdt ze in stand en maakt het erger. 

Als alles tegelijk er mag zijn

Dan begint het proces, de bewustwording, dat je laaiend op je ouders kan zijn én dat je van hen kunt houden. Dat het eerst tot het toestaan van soms zelfs haatgevoelens ‘moet’ komen, voordat je de werkelijke, vanuit vrijheid komende liefde voor je ouders (weer) kunt voelen. Dat je niet langer meer afhankelijk bent van elk sprankje erkenning dat je soms krijgt van je ouders, want die geef je nu eindelijk zelf aan jezelf. En dat je bepaald irritant gedrag van je moeder voortaan of gewoon kunt laten zijn of je kunt uitspreken hierover zonder angst voor afwijzing.

De ruimte die jou dit geeft!! En ontspanning en lichtheid en blijheid en vul-maar-in. Voel je de lach op je gezicht?!

Erkenning aan jezelf

Betekent dit dat je dan ‘het’ gesprek moet aangaan met je ouders? Nee, hoeft helemaal niet. Weet je nog: het gaat erom dat je jezelf die erkenning gaat geven, dat je jezelf toestaat dat alle gevoelens er mogen zijn.

Voordat je er erg in hebt, bevind je je weer in een wespennest, waarin je je ouders (alweer) probeert te laten inzien, dat ze het anders hadden mogen doen, omdat je toch weer op zoek bent naar erkenning en bevestiging van je ouders. Daarbij riskeer je dat je je ouders onnodig kwetst, want dat jij met bewustwording en persoonlijke ontwikkeling bezig bent, wil niet zeggen, dat je ouders daarmee bezig zijn of het snappen.

Dus wees je ervan bewust, dat áls je besluit een gesprek met je ouders hierover aan te gaan, wat dan je doel is hiermee. Wees daar eerlijk en zuiver over naar jezelf.

Hulp bij het ontwarren

Waar zou jij jezelf meer ruimte mogen geven om alle gevoelens te laten zijn? Leuk als je het met me deelt.

En je weet: mochten die gevoelens en emoties teveel in de knoop zitten, bel of app me dan voor een gratis meekijksessie. Maken we een start met het ontrafelen van die warboel.