Hulp vragen, een teken van zwakte of kracht?
In het algemeen zijn we niet zo goed in hulp vragen voor onszelf. Op de een of andere manier lijkt het een zwaktebod, hulp vragen. Alsof je niet capabel bent om jezelf overeind te houden. Wat natuurlijk klinkklare onzin is, het getuigt juist van kracht als je om hulp vraagt. Dus vaak is er al een heel gestruggle met jezelf aan voorafgegaan, voordat je een hulpvraag stelt. En stel je de vraag pas, wanneer de pijn en ballast van het opspelende issue groter is dan de weerstand om hulp te vragen.

Met het nemen van die eerste stap, komt ook het ongeduld om zo snel mogelijk van de pijn of het issue ‘af te willen zijn’. Of het nou gaat om rug- en schouderpijn, geblokkeerd verdriet of om een thema als ‘ik ben niet goed genoeg’. Begrijpelijk, en soms is een fysieke pijn ook met een paar sessies verholpen.

In mijn praktijk blijkt regelmatig, dat onder een fysiek probleem of bijvoorbeeld een ogenschijnlijk klein conflict (wat jou enorme stress gaf) een dieper thema ligt. Een thema, dat zich niet 1 2 3 laat ‘losweken’ uit jouw systeem. En is de oorspronkelijke klacht in feite een uitnodiging je er bewust van te worden, wat er écht aan de hand is. Dit betekent niet, dat je een traumatische ervaring letterlijk weer moet herbeleven. Het betekent wél de pijn herkennen, erkennen, accepteren en daardoor de herinnering een plek kunnen geven zonder dat de emotie er nog aan kleeft. Het tempo waarin dit proces gaat, laat zich niet afdwingen.

Overlevingsmechanisme
Een voorbeeld om te verduidelijken, wat maakt dat er tijd voor nodig is om een gewoonte of overtuiging los te laten. Stel, dat jij onbewust al heel lang geleden de keuze hebt gemaakt om met een rugzak met 10 kg aan overlevingsstrategieën rond te lopen. Nu maakt iemand jou ervan bewust, dat je die loeizware rugzak op je rug hebt zitten en ook dat je die niet nodig hebt. Je sjouwt die 10 kg dus 24/7 voor niets mee.

Om wat voor reden dan ook heb jij ooit bedacht, dat je die rugzak met overlevings-instrumenten nodig had om je staande te kunnen houden. En waarschijnlijk was dat in een bepaalde periode ook zo. Nu heb je ‘m allang niet meer nodig, maar is je mind niet zomaar bereid die rugzak los te laten (je weet immers maar nooit, waar ie goed voor is). Dus die heeft ervoor gezorgd dat jij vergeten bent, dat je die rugzak rondsjouwt.

Zodra jij je realiseert dat die rugzak inderdaad alleen maar ballast is, wil je er zo snel mogelijk vanaf. Liefst in ene keer. Je bent echter al zo lang gewend je balans in het leven te bewaren met die rugzak op je rug, dat je zou omvallen, als die 10 kg in ene keer verdwijnt. Het proces van (h)erkennen, accepteren en vertrouwen krijgen, dat je ook een balans kunt vinden zonder die 10 kilo aan overlevingstechnieken, kost tijd.

En zo werkt het ook met het loskomen van een patroon, overtuiging of issue.

Gun jezelf de tijd
Als je in een dergelijk proces zit, gun jezelf dan de tijd! Tijd om te begrijpen waarom je de rugzak nodig vond om te kunnen overleven. Tijd om het verdriet en de pijn hierom een plek te geven. Tijd om vertrouwen op te bouwen, dat je zonder die ballast zelfs beter door de wereld kunt stappen. Wees lief voor jezelf en neem jezelf niets kwalijk.

Heb je naar aanleiding van deze blog vragen, neem dan contact met me op. Ik help je graag verder.