‘[Jij bent zo slim…] jij komt er wel…’ het is de mantra in haar jeugd. Als slimste kind van het gezin, aldus haar ouders, heeft ze dit ontelbare malen moeten horen. Lief bedoeld, en enorm belemmerend.
Ouders, die zelf ook een hoge mate van intelligentie hebben, allebei universiteit, minimaal twee studies en met prachtige carrières. Met brusjes die dat pad ook lopen, die er dan wel hard aan hebben moeten trekken om dat te kunnen lopen. En bij haar? Bij haar komt het bijna aanwaaien. Stressen om een toets kent ze eigenlijk niet. Geen hobbel op de weg, leer-technisch gezien…
De druk van het moeten presteren
De druk die dit haar heeft gegeven en nog geeft. Om ‘dus’ dan ook het maximale uit haar hoge IQ te halen, het maximale te moeten studeren, carrière te móeten maken, de ladder op. Gedisciplineerd als ze is, doet ze dat. Geconditioneerd als ze is, doet ze dat.
Intern voelt ze een immer gestruggle, zo’n zeurende knoop in haar buik. Dit gevoel negeren en zich hiertegen verzetten, breekt haar op. Het leidt uiteindelijk tot uitvallen op haar werk. Meer dan eens…
Meer dan een hoog IQ
Ja, ze heeft een hoog IQ en is rete-slim. Daarnaast is ze sensitief, heeft ze – als ze eerlijk is – nooit enige ambitie gehad om ergens hoog in het management te belanden. Maakt al dat werken vanuit haar hoofd haar doodongelukkig. Is ze enorm creatief. Wordt ze het allergelukkigst als ze kan ‘freubelen’, zoals ze dit zelf noemt. Zonder druk of afgerekend te worden op gestelde targets.
Is ze in de beleving van haar ouders en brusjes al ‘afgegleden’ door een stap terug te doen in functie, uit het management, bij een middelgroot, gewoon ‘nationaal’ bedrijf. Een gedóe dat dit in haar gezin van herkomst geeft. Dat ze haar diploma’s ‘aan de wilgen hangt’… En nog loopt ze tegen zichzelf aan, ook op deze plek.
Wie ben ik?
In de sessies onderzoekt ze, wat haar droombaan en -leven is, waarbij het grootse dromen op zich al een uitdaging is. Onderzoekt ze, wat maakt dat ze zo gevoelig is voor de reacties van haar familie en eigenlijk van iedereen, terwijl ze rationeel echt wel beter weet. En bekijken we vooral wat haar gaat helpen te gaan staan en te kiezen voor zichzelf.
We laten haar lijf ‘praten’ op de massagetafel, kijken systemisch naar haar plek en naar waar het mogelijk wringt in haar familiesysteem. We doen oefeningen, die haar doen inzien waar zij voor staat, wat haar drijft in dit leven. En soms werken we energetisch, in stilte. Met ruimte voor niet gehuilde tranen, met ruimte voor ronduit schateren en alles wat er tussenin zit.
Erkennen
De lichtheid die ze voelt bij het (h)erkennen van haar enorme loyaliteit naar haar ouders. Een loyaliteit die haar belemmert om voor zichzelf te kiezen. Want haar ouders hebben een eenvoudige komaf, waar niemand in de familie ging studeren. Zij hebben juist heel hard moeten vechten om het maximale met hun intelligentie te kunnen doen. Dus dan moet zij toch ook het maximale met haar slimheid doen? Het mogen loslaten van die ballast.
Het inzien en erkennen dat ze zich als ‘buitenbeentje’ van het gezin, altijd anders heeft gevoeld. En dat dit dus echt oke is. Dat dit haar niet minder maakt.
Ervaren
De ruimte die het haar geeft om te ervaren hoe gelukkig het haar zou maken om werk te hebben, waar haar hart van gaat zingen en haar energie geeft i.p.v. leegtrekt.
Nog tijdens het traject komt dè baan voorbij. Ze reageert en wordt aangenomen. En minstens zo mooi: doordat ze nu zèlf oké is met haar pad, met wie ze is en een gezonde loyaliteit heeft naar haar ouders, is er ‘ineens’ ook geen gedoe meer met haar ouders en brusjes.
PS 13 mei familieopstellingen, thema Erkenning en gezien voelen. We hebben al een fijne groep en er is nog een aantal plekken vrij. Ben jij erbij?