Op moment van dit schrijven zit ik nog net in de bubbel van mijn retreat in Spanje. Typend aan de rand van het zwembad, terwijl het avondeten voor ons wordt klaargemaakt 😍
Geen wijsheden of verhalen deze keer. Wel mijn eerste beleving en ervaringen van deze zo fijn geslaagde, magische retreat met prachtige vrouwen. En een paar van de >200 genomen foto’s om je een visuele indruk te geven (en ik het gewoon superleuk vind om ze te delen😃).
Op mijn plek
Genietend van de zalige zon, merk ik op hoe moeiteloos het leiden van de retreat me is afgegaan. Zo op mijn plek. Werkend vanuit en met het hart. In verbinding met mezelf, met de groep, met al dat wat we hebben gedaan deze dagen. Merk ik ook, dat mijn systeem nu begint te signaleren, dat het dragen van de groep langzaamaan afneemt en daarmee ook voelbaar wordt, dat het ook werken was. Ik zou het bijna vergeten🙏.
Had ik businesswise elke dag van alles ‘moeten’ posten op social media. Over mijn retreat, hier op deze werkelijk fan-tas-ti-sche plek op een berg in Andalusië, Costa del Soul.
Zijn met al wat er is en niet is
En… het was stil in mij, er kwamen maar geen woorden voor een bericht. Stil en tegelijk zo vol leven, vuur, in verbinding. Me zelden zó op mijn plek gevoeld, hart wijdopen, een rust en een innerlijk weten dat dit klopt. Dit ben ik.
Inclusief allerlei ongeregeldheden, want die waren er meteen bij de start al. Vliegtuigen die toch niet op tijd gingen door een missend rubbertje bij het bagageruim, een terugtaxiënd vliegtuig, omdat vergeten was de rolstoel van een passagier in te laden (🙈), passagiers die onderweg een appelflauwte kregen incl. AED en zuurstoftanks (het kwam goed), verkeerd meegenomen koffers (op dezelfde vlucht twee identieke, antieke koffers. Hoe dan?!). Het weer zat niet helemaal mee bij aanvang (het heeft hier zeker in 25 jr niet zo gespookt) en een volle maan die in opkomst was. Tel uit je winst🤪😆
Het verrijkende van systemisch werken
Het mocht de pret, de verbinding, het aankijken en helen van stukken niet drukken. Magisch, wanneer een opstelling laat zien dat je eenzaamheid en leegte gaat over een niet erkende (als baby) overleden oom, wanneer je angst voor niet weten voortkomt uit ‘het altijd alleen hebben moeten doen’, of dat het je toch weer afgewezen voelen na al zoveel traumawerk te hebben gedaan, voortkomt uit dat je je in je gezin van herkomst de rambam hebt gewerkt door de rol van verbinder op je te nemen, zo klein als je was.
Wanneer systemisch dansen je inzichten geeft in en kennis laat maken met je vrouwelijke en mannelijke essentie. Het ontmoeten en erkennen van je magische plek spannend, intens en verrijkend is. Wanneer een healing al dat wat aangeraakt en door elkaar gehusseld is, je helpt om te zakken in je lijf, in je systeem. Rust te ervaren.
Betovergrootmoeders verrassend vaak de boventoon bleken te voeren tijdens het onderzoeken en aankijken van de vrouwenlijn. Hoe bevrijdend het is de last daar te leggen waar deze hoort en het besluit te nemen, dat jij het (leven) op je eigen manier mag, kan en gaat doen.
Dat het systemisch ontmoeten van je kernkwaliteit en valkuil tot onverwachte inzichten en begrip leidde. Verrijkend.
En zoveel meer…
De maaltijden een feestje zijn. Alleen al het niet zelf hoeven koken of afruimen. Geen ‘wat zullen we vandaag eens eten?’ hersenbrekers.
En en en… zoveel wonderschone, rijke, vervullende ervaringen. Eindig ik deze post zoals beloofd met een aantal foto’s én de uitnodiging, wanneer jij er volgend jaar bij wilt zijn, me even een reply te sturen. Of een appje of belletje. Ergens oktober 2025, of wordt het al in mei…? Ben je erbij?