Erkenning omvat meer dan erkenning willen van een ander, erbij willen horen en je gezien voelen door een ander. Gaat het vooral en misschien zelfs alleen om jezelf erkenning (kunnen) geven en jezelf te erkennen. Bestaat erkennen ook uit dat je iets te erkennen hebt, werkelijk aan te kijken, je bewust te zijn van.
Erkennen van fysieke pijn
Inge heeft last van haar onderarmen. We hebben in eerdere sessies ontdekt dat deze fysieke pijn kan optreden, wanneer ze zich onbewust verzet of afzet tegen iets. Alleen kan ze het nu niet plaatsen. Na een onrustige tijd is er juist eindelijk rust in de tent. Het leven lacht haar toe.
Op de (massage)tafel laat haar lijf zien, dat de pijnlijke armen ‘m zitten in verzet tegen de zwaarte die ze voelt hangen op haar nieuwe werk. Als interimmer is Inge een paar weken terug met een nieuwe klus begonnen. En ineens wordt Inge zich ervan bewust dat ze hard aan het werk is geweest om die zware energie buiten zich te houden (van zich afduwt).
Opnieuw erkennen van haar sensitiviteit, zich ervan bewust zijn en dit voor zich laten werken en er niet op leeglopen. Wat overigens niet betekent dat ze moet stoppen met deze klus. Wel dat ze bewust op een gezonde manier bij de ander laat wat van de ander is, de energie niet als een stofzuiger opneemt. En dat ze na werktijd ook bewust loskoppelt van haar werk.
Erkennen van jezelf
Mies is apetrots op zichzelf. Een gezellige avond uit met de meiden en ze had zin in zo’n pilletje (en nee, mijn mening hierover doet er niet toe). Dan popt bij haar op, hoe ellendig ze zich de vorige keer een aantal dagen lang heeft gevoeld. Een terugslag, niet lekker in haar vel, kon er niet zijn voor haar kind zoals ze had gewild en moest ze zich door de werkdagen heen slepen. ’t Zo niet waard voor een paar uur extra dikke lol.
Om zichzelf te helpen nog beter weerstand te kunnen bieden tegen de verleiding (ze weet van zichzelf dat het vlees soms zwak kan zijn en erkent dit dus ook), werpt Mies zich op als de Bob. En ooohh, wat was het lekker om de volgende dag gewoon fit wakker te worden, de week lekker te hebben kunnen werken en een gezellig dagje eropuit te zijn geweest met haar kind.
Het werkelijk erkennen, eerst van het zin hebben in, dan het erkennen van de prijs die ze ervoor zou betalen, en ook het erkennen (en zichzelf een veer op de hoed geven) dat ze blij is dat ze het niet gedaan heeft. En erkennen, dat ze ook zonder een superleuke avond heeft gehad. Erkennen en waarderen, dat ze sterker in haar schoenen staat dan ze had gedacht.
Erkennen van je roots
Had ik afgelopen week zelf ook weer iets te erkennen. Mijn roots. Alweer. Wie mij een beetje volgt, weet dat mijn Indische achtergrond voor mij niet zo vanzelfsprekend is. Waar hoor ik nou werkelijk bij? Zit dat typisch Indisch Zwijgen misschien wel meer in mij (n familie)systeem dan ik dacht en denk. Neig ik nog steeds naar ‘het te vergeten’, bagatelliseren, of onbewust ontkennen. Niet van mijn achtergrond, ik vind het leuk om Indisch bloed te hebben, maar wel dat de geschiedenis ook in mijn eigen systeem zit. De neiging van ‘dat waren mijn opa en oma en mijn moeder en haar zus, niet ik’. Gek, want ik weet als systemisch werker hoe oud trauma en niet geheelde pijnen in een familiesysteem kunnen voortleven in de huidige generatie. Dit is dus wat overlevingsmechanismes (onbewust) kunnen doen.
Het wordt aangetikt door een opstelling die ik toevallig bijwoon. Die blijkt te gaan over een nakomertje in een Indisch gezin. Net zoals het gezin van mijn moeder, waar zij het nakomertje was, geboren na WOII in het onrustige net ontstane Indonesië. Haar vader, moeder en zus een Jappenkamp geschiedenis delen, en zij niet. Ze min of meer gedwongen moeten vertrekken uit Nederlands-Indië.
De zichtbare en voelbare eenzaamheid en het onvermogen van de moeder in de opstelling, raken me diep: het er willen zijn voor haar kleine meid en dit niet kunnen, gevangen als zij zit in de trauma’s van de oorlog. Ik ben me ervan bewust, dat de steek die ik in mijn hart voel, niet ‘mijn steek’ is. Rationeel weet ik niet wat er geraakt wordt, maar mijn innerlijk weet.
Heb ik misschien wel te erkennen, dat in mijn familiesysteem dit nog steeds doorsijpelt. Al wat ik kan doen, is het opnieuw erkennen, ook als ik niet begrijp wat het dan is wat erkend wil worden.
14 september opstellingendag rondom Erkenning
Is dit waar de aankomende themadag op 14 september over gaat: erkenning. Erkennen van dat wat gezien wil worden, erkennen van jezelf, erkennen van verlangen, van oude pijnen en onderzoeken waar wat zichtbaar wil worden.
Erkenning in welke laag dan ook brengt je rust, geeft opluchting, energie. Het maakt je lichter, want dat wat erkend is, hoeft niet langer aan je deur te blijven kloppen om gezien te worden.
Of je nu zelf een vraag inbrengt om op te stellen, als representant in het veld of zoals ik deze keer als toeschouwer, het erbij aanwezig zijn, doet al iets met en voor je. Ben je erbij? Aanmelden en meer info, klik hier.