Herken je dat, van toen je kind was of van nu in het heden, dat je in je enthousiasme van alles tegelijk door elkaar heen vertelt en de ander er mogelijk geen touw aan vast kan knopen? Vroeger, dat je zoveel te vertellen had over dat superleuke kinderfeestje en wat je daar allemaal hebt gedaan, over wat je allemaal voor nieuws op school had geleerd, over die waanzinnig (leuke of stomme) wedstrijd met die suffe scheids.
Struikelend van enthousiasme
Of nu over je gave vakantie, je presentatie die supergoed ging, die flapdrol van een collega, die waardevolle training of mooie coachingssessie. En dat je dan struikelt over je woorden, niet wetend waar te beginnen, wat als eerste te vertellen, want je wilt alles delen, terwijl de gebeurtenissen en indrukken nog hun weg aan het zoeken zijn om te landen in jouw systeem.
Mogelijkheden
Het overkomt me nog heel soms als ik met coachees werk, dat er allemaal mogelijkheden tegelijk naar boven borrelen en ik even een stapje terug mag doen om uit te zoomen om vervolgens te voelen wat op dat moment het meest helpend gaat zijn.
Het overkomt me ook in deze dagen: met eerst twee dagen opleiding Familieopstellingen (echt: súperboeiend, magisch en en… oke, komt in een andere blog… denk ik 😆) en nu 7 dagen energiewerk komt de ene bewustwording na het andere inzicht. En daarmee groeit ook het enthousiasme om dit meteen met jou te delen.
Keuzestress
Het roept ook het dilemma op, waar ik het in dit blog dan over ga hebben, zonder jou te laten verdwijnen in mijn woordenwaterval:
- dat het gras niet harder groeit als je er aan trekt (sterker nog: te hard trekken, daar sloop je het gras alleen maar mee) of
- dat je niet harder kunt gaan, dan waar je klaar voor bent (dat jij besloten hebt om een marathon te kunnen rennen, wil nog niet zeggen, dat je lijf daar na 2 weken trainen ook klaar voor is) of
- hoe belangrijk en helend het is om in je gezin van herkomst jouw plek in te nemen (je bent en blijft altijd kind van je ouders en zij blijven altijd je ouders, of je nou wilt of niet. Dan maar beter omarmen, dan werkt het in ieder geval niet tegen je) of
- wat voor enorme impact je familiegeschiedenis en dan vaak juist ‘dat wat niet uitgesproken is’ kan hebben op hoe jij in het leven staat en naar dingen kijkt (je grootouders een Jappenkamp hebben overleefd, als ‘dank’ hun land uitgebonjourd worden en dus een stuk van hun ziel gedwongen moesten achterlaten. Hier nooit over gesproken werd en dit dus ook impact heeft op hoe jíj je op sommige vlakken gedraagt, je inhoudt of uit. Om maar iets te noemen)
- of of of….over gezonde verwarring, (h)erkenning, helende tranen offuhhh…over keuzestress 😉
Jouw eigen tempo
Als ik bovenstaande zo zie staan, borrelt naar boven dat het er vooral over gaat, dat een ieder haar eigen tempo heeft, dat jij je eigen tempo hebt. Dat het een liefdevolle beweging naar jezelf is, als je kunt omarmen dat jouw tempo wellicht niet altijd het tempo is, dat je zou willen (afdwingen). Of het nu gaat om afvallen (‘hoezo val ik geen 4 kg af als ik een week gezond eet’), je conditie op peil brengen (‘hoezo kan ik de trap niet meer op of af als ik na jaren niet-sporten, in een week 4x de gym in ben geweest) of het werken aan je issues.
Het is een bekende in mijn praktijk: heb je eindelijk besloten met je demonen aan de slag te gaan, dan wil je natuurlijk ook, hup in de 8e versnelling door je sh*t heen, beperkende gedachten en overtuigingen de nek omdraaien en je nieuwe, helpende gewoontes meteen eigen maken. En (sorry to disappoint you), dat gaat meestal niet zó snel en vergt oefening, commitment en doorzettingsvermogen.
Groei, kracht en vertrouwen
Want bewust worden (naar binnen keren om te zien wat daar speelt en wat het je te vertellen heeft) en inzicht (het kwartje valt: ‘ohh, dat is waarom ik doe wat ik doe’) is 1 ding. Het transformeren, doorbreken van een beperkende overtuiging of gewoonte kan echter voelen als een marathon door een heuvelachtig gebied: denk je dat je er bijna bent en dan ben je op die ene top, blijkt er nog een x-aantal van die hobbels te nemen zijn…En dat is oke! (lees anders even mijn blog over babysteps).
Want na elke hobbel die je hebt genomen, is een tijd van genieten en verstevigen van dat wat je hebt geleerd of juist afgeleerd. Dit maakt je sterker om een volgende hobbel aan te gaan. In jouw tempo, weet je nog (en ook dat dat niet per se het tempo is, wat jij had bedacht)? Je gaat je valkuilen herkennen én je vertrouwen groeit naarmate je meer hobbels hebt genaild, dat je de volgende dus ook kunt omvormen, wanneer jouw systeem daar klaar voor is.
Oké zijn met jezelf
En dat geldt natuurlijk ook voor mij, want niks menselijks is mij vreemd: ik mag op de rem (uuhhm, ik bedoel natuurlijk ‘luisteren naar mijn eigen tempo’ 😊). Want bij aanvang van 9 dagen opleiding en training denkt mijn brein ook ‘ohh, wacht, deze dagen gaan ‘we’ even gebruiken om even tig doorbraken te creëren, duiveltje XYZ de mond te snoeren en alle nieuwe inzichten meteen eigen te maken’. Not, haha. En je weet: alles is oké.
Ik leer, ik geniet, ik heel. And that’s all there is to it. Lijkt jou dat ook wel wat? Oké zijn met jezelf?
Neem dan contact met me op, dan kijk ik vrijblijvend in een inzichtsessie met je mee, welke babysteps jij nu al kunt zetten voor een ontspannen, energiek en vrij leven.