Emotie-eten, ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik er totaal onbekend mee ben…
Rock bottom
Ik zit in een 8 daagse bewustzijns-training. Werken aan je sh*t, issues en als je geluk hebt komt er zelfs weer een ‘nieuw’ thema bovendrijven. Voelt op het moment zelf niet per se als ‘geluk’, rock bottom als je je kunt voelen, en is het ’t wel. Als die rommel dan toch verborgen zit in de krochten van je systeem, dan maar liever zichtbaar. Heb je tenminste een keuze of je er wel of niet mee aan de slag gaat.
Zoet als beloning
Anyway, emotie-eten. Het vaak onbewuste gevoel van ‘ik heb geen zin om te voelen wat ik nu dreig te gaan voelen en dus ga ik dit rotgevoel bedelven onder calorierijk en ongezond eten’. Of eten als beloning: ‘ik heb zo hard gewerkt, nu even tijd voor wat lekkers’. En waar de één een biertje of glas wijn voor zichzelf inschenkt na een werkdag, vind ik dan dat ik wat lekkers heb verdiend. Why?! Wat zou het heerlijk zijn, als ik zou snakken naar een wortel of appel😆
Oohh, die muntdrop
Schiet me een herinnering te binnen, dat ik mezelf al vroeg heb aangeleerd, om me met zoet te belonen. Dol was ik op muntdrop. Je weet wel uit die puntzakken. Tijdens de proefwerkweken sloot ik een deal met mezelf. Als ik zoveel pagina’s had doorgeakkerd dan mocht ik een paar dropjes. Het werkte, toen…
Te dun of te dik
In de training deelt een van de deelnemers over haar ingewikkelde relatie met eten. Hoe ze tot haar puberteit elke dag te horen krijgt dat ze meer moet eten, omdat ze veel te mager is. En dat ze vanaf de puberteit elke dag de opmerking dat ze minder moet eten, want ze wordt dik.
Ze krijgt het inzicht, dat haar issue met eten verder gaat dan ‘alleen maar’ het eeuwige commentaar van haar ouders op haar gewicht. Eigenlijk heeft ze nooit iets goed kunnen doen in de ogen van haar ouders, hadden ze altijd wat aan te merken: niet teveel sporten, niet te weinig sporten, niet te laat naar bed, niet te vroeg naar bed. Niet teveel tv kijken, maar ook niet teveel lezen.
Eten als afleidingsmanoeuvre
Nu was en is ze dol op lezen. Moest ze dus haar biebboeken het huis insmokkelen, om gezeur te omzeilen. Realiseert ze zich nu, dat ze haar eetgedrag als afleidingsmanoeuvre heeft ingezet. Want als ze er nou maar voor zorgde, dat haar ouders zich druk maakten over haar eten, dan was er minder aandacht voor hoeveel ze boeken ze eigenlijk las.
Een overlevingsmechanisme is geboren. Vindingrijk voor toen, belemmerend in het heden. Want ze mag nu eindeloos lezen, maar het ongezonde eetgedrag viert nog steeds hoogtij.
Het inzicht geeft begrip en ruimte. Een stapje verder in het proces van loslaten van een hardnekkig ingesleten patroon.
Draken en monsters
Haar kwetsbaarheid dit te delen met de groep raakt me. Ook ik val in de training weer van de ene drakenbek in de armen van het volgende monster. En hoewel ik echt vrijwillig elke keer weer een Vortextraining inga, zijn er momenten dat ik me afvraag ‘waarom doe ik dit?!’.
Het vergt een bereidheid om met die onrust, die emoties te blijven zitten, ermee zijn. Ook bij mij gaat dit niet altijd vanzelf. Soms lukt het erbij blijven wel en soms ook niet. Soms vertoon ik duikgedrag (ik schrijf bijvoorbeeld een blog 😉). Soms brengt het erbij blijven rust. Soms wil een draak eerst toch nog een keer in de bek gekeken worden.
En soms even niet
En soms is er zo’n moment, dat terwijl ik in een pauze het avondeten alvast voorbereid, m’n vriendin (we volgen de training samen) de deur uitvliegt om die zo felbegeerde heerlijke reep te halen. We hebben het even echt zó enorm verdiend.😆😆
Mildheid naar jezelf, in babysteps, jouw proces in jouw tempo. Van afwijzing is nog nooit iemand gelukkiger geworden. En uiteindelijk is succes niet meer dan 1x vaker opstaan dan je bent gevallen.
PS 18 maart familieopstellingen. Thema is loslaten. Zie ik je daar?