Ken je dit? Je vriendin is weer ‘ns veel te laat en appt dan niet even dat ze wat later is. En jij maar wachten… Je hebt hier de balen van (het is nl. niet de eerste keer), maar poetst dit gevoel meteen weg door jezelf voor te houden dat je het zo goed snapt. Je vriendin heeft nu een complex gezin en kan ook moeilijk weg. Dus je mag allang blij zijn, dat jullie elkaar überhaupt weer een keertje kunnen zien.
En weer slik je in
Of deze? Je collega heeft weer eens een klus niet op tijd klaar, waardoor jij vastloopt met jouw deel. Jij hebt daar gewoon de sch**tbalen van, want dit is al de zoveelste keer. Om dit dan direct te vergoelijken voor je collega, want je snapt het ook wel weer heel goed. Je collega is immers moe en heeft veel stress, want haar man zit zonder werk thuis met de kinderen die continu om hem heen darren doordat de scholen weer dicht zijn.
Dus slik je de boel maar weer. Bovendien vind je ook nog dat je niet moet zeuren en vooral wel dankbaar zijn: je hebt een leuke baan (in deze tijd zelfs: ‘ik héb in ieder geval een baan’) met fijne collega’s in een organisatie die je past als een jas.
Je begrijpt het zo goed
Of deze dan: dat je zus er gewoon automatisch vanuit gaat, dat jij wel 4x per week bij jullie moeder langs gaat, omdat jij toevallig het dichtst bij haar in de buurt woont. Je zus gemakshalve, bewust dan wel onbewust, vergeet dat jij ook een druk gezin hebt, een baan en o ja, een eigen leven. En ja ook hier weer: je snapt haar heel goed, ze moet langer rijden, is alleenstaande jonge moeder, dus druk, gestrest en moe…
Wanneer compassie een monster-eigenschap wordt
En dat je dit dus allemaal laat gebeuren, want ‘je snapt zo goed waar die ander vandaan komt’…NEEE! Stop daarmee! Het is killing voor je eigen gezondheid, je energie en je rust.
Doordat je anderen zo goed snapt en hen daardoor altijd maar tegemoet komt in hun wensen en hun niet nakomen van afspraken blijft slikken, misken je jezelf, je eigen gevoelens en eigen frustraties. En dat is niet oké.
Begrijp me goed, het is een prachtige eigenschap dat je compassie hebt voor anderen, dat je een groot inlevingsvermogen hebt en altijd heel goed snapt wat maakt dat die ander zich zo (mis)draagt. Totdat deze eigenschap ten koste gaat van jezelf.
Alles voor een beetje waardering en erkenning
Het is ook een fantastische eigenschap om erkenning en waardering mee te krijgen. Mensen vinden je aardig, want je staat altijd voor hen klaar, ze kunnen 24/7 op je rekenen en je doet nooit ingewikkeld als ze iets aan je vragen.
Een heerlijk gevoel geeft jou dat, wie wil zich nou niet gezien voelen? Daarnaast gaat het je gemakkelijk af, want je vindt het leuk om te zorgen voor anderen, dus je doet jezelf hier toch ook gewoon een plezier mee?!
Dat je daardoor continu over je grenzen gaat en aan het afbranden bent, da’s jouw probleem, niet die van hen. En hoe lomp dit ook klinkt: dat is het ook. De enige die altijd goed voor jou hoort te zorgen en jou altijd op de eerste plaats hoort te zetten, dat ben jezelf! En nee, dat heeft he-le-maal niets met egoïsme te maken. Denk aan het noodprotocol in een vliegtuig: als de zuurstofmaskers naar beneden komen, is de regel dat je deze eerst bij jezelf op zet en dan pas bij een ander (ook als die ander je bloedeigen kind is). Als je goed zorgt voor jezelf, kun je er ook echt zijn voor een ander.
Anders vinden ‘ze’ me niet meer aardig
Als ik mijn klanten vraag, wat er dan zou gebeuren als ze hun grenzen zouden aangeven door zich eens een keer wel uit te spreken, is het antwoord dat ze dat eng, ingewikkeld of lastig vinden. Als we hier verder op inzoomen, dan zit er 9 van de 10 keer onder dat ze bang zijn niet meer aardig gevonden te worden, om als een zeur te worden gezien of het verwijt zullen krijgen dat ‘zij makkelijk praten hebben’.
Hier zit de echte pijn: gevoelig voor erkenning van een ander, omdat ze zelf zich niet goed genoeg vinden, willen ze de mogelijkheid op afwijzing (onbewust) koste wat het kost voorkomen. Hoe handig is het dan om compassie en inlevingsvermogen als een tweede natuur te hebben en eindeloos voor je te laten werken? Niet dus.
Hoe het ook kan
Het kan ook anders. Los van het werken aan leren houden van jezelf (neem contact met me op als je hier in vastloopt en anders zou willen!), kun je jezelf in het dagdagelijkse leven trainen om anders te gaan reageren. Want je kunt een ander goed ‘snappen’ én je grenzen aangeven.
Je vertelt je vriendin, dat je bewondering en respect hebt voor hoe ze alle ballen in de lucht probeert te houden én vertellen wat het met jou doet dat jij nou net die ene bal bent die ze laat vallen. En dan voorstellen om samen te bekijken wat wel haalbaar is voor haar, wat ook fijn voor jou is.
Je geeft bij je collega aan, dat je met haar meeleeft en tegelijkertijd ook van haar mag verwachten dat ze haar deel op tijd aanlevert. Of als haar dat niet lukt, zij op tijd aan de bel trekt, zodat jullie samen kunnen kijken naar andere oplossingen.
Je deelt met je zus, dat je haar gedachtegang en drukke leven begrijpt én dat die 4x per week naar jullie moeder jou opbreekt en je samen met haar naar een andere verdeling wilt kijken. Het gaat niet om 50-50. Wel dat er een balans is die ook voor jou klopt.
Alles met mate, ook compassie
Er is werkelijk niets mis met compassie én je grenzen bewaken. Als je merkt, dat jij dit ingewikkeld vindt, ga er dan eens rustig voor zitten. Onderzoek wat nou maakt dat jij er nog steeds oké mee bent dat anderen over je grenzen gaan en jij je compassie en ‘ik snap de ander zo goed’ als excuus blijft gebruiken om maar niet voor jezelf te kiezen.
Vraag hulp als je hier mee struggelt. Mail, bel of app me vrijblijvend, als je wilt weten wat ik voor je kan betekenen.