If you can dream it, you can do it
Als ik droom, groot droom, zonder randvoorwaarden, zonder mitsen en maren, zonder beperkingen die mijn mind me wil opleggen, aansmeren of wijsmaken, dan zou ik op welke manier dan ook zoveel mogelijk mensen zoveel mogelijk bewustwording willen geven. Zou ik – als ik echt heeel groot en idealistisch droom – de wereld lichter willen maken, liefdevoller, bewuster, dat hoe erg je misschien al dan niet gebutst bent door het leven, je een keuze hebt. Een keuze tussen te blijven lijden of de regie over je leven te pakken (en dat is wat anders dan ‘controle’). Dat het ook voor jou mogelijk is om je grenzen te leren aangeven, jezelf erkenning en liefde te geven, dat je er toe doet en er mag zijn i.p.v. deze bevestiging en erkenning altijd van anderen nodig te hebben. Dat pleasegedrag een no-go area is, als het ten koste van jezelf gaat. Dat een herinnering kan blijven, maar dan eindelijk losgekoppeld van de verdrietige, pijnlijke of angstige emoties. Vrijheid i.p.v. gevangenschap.
Als dit is wat ik wil, dan betekent dit dat ik mijzelf ook verder mag blijven ont-wikkelen, meer zichtbaar mag zijn en gaan staan voor mijn visie. En ja: dit wil ik zó graag vanuit mijn hart, dat het me emotioneel raakt dit te voelen, op te schrijven of hardop uit te spreken. P**p ik tegelijkertijd mijn broek vol bij het idee, want meteen ploppen ook mijn onzekerheden genadeloos op. Mijn praktijk staat, loopt als een trein en ik word heel gelukkig van het 1 op 1 werken (waarom zou ik in vredesnaam weer uit mijn comfortzone gaan?!). Én tegelijk borrelt er al een tijd iets onder de oppervlakte, wat steeds harder borrelt. Een innerlijk weten, meer te willen dan alleen op 1 op 1. Dat als ik meer mensen wil gaan bereiken ik, behalve 1 op 1, ook iets met groepen zal ‘moeten’ gaan doen. De knoop in mijn buik groeit, terwijl ik dit schrijf…wat als het niet lukt…. En dan…..wat als het wél lukt?!
If the why is big enough, you will always find the how
Dus: ik ga het doen! Geen idee hoe. En met dit gevoelsmatig genomen besluit (mijn brein roept nog steeds ‘neeee!!’), komen er dingen op mijn pad ter bevestiging en bekrachtiging. Ben ik bijvoorbeeld geen supervisor meer voor de massage-opleiding, om me meer vrij te maken voor wat-het-dan-ook-is-of-zal-worden. Krijg ik privé zaken voor mijn kiezen, die me ‘dwingen’ mega uit mijn comfortzone te gaan staan voor meZelf. Krijg ik een paar maanden geleden een uitnodiging van businesscoach Veronique Prins die ik al tijden grotendeels vanaf de zijlijn volg (ze legt veel te goed haar vinger op de zere plekken, en ik ben nog een te grote schijtebak, 😅) om volgende maand drie dagen aan haar business event deel te nemen. Om mijn droom concreter te gaan maken. Als haar gast!! Ik?! (O ja, ontvangen…. ook nog een dingetje soms). Ik ken mezelf… ik heb ein-de-lijk ‘ja’ gezegd tegen het onbekende, de volgende stap, dus geen weg meer terug, met de billen bloot zal ik gaan. Nog een paar dagen…. mijn darmen zijn van slag, mijn hartslag piekt en mijn ademhaling stokt zonder enige aanleiding….
If your dreams don’t scare you, they are not big enough
Dit met jullie delen, is voor mij kiezen voor mij(n)Zelf, voorbijgaan aan de gedachte ‘wat als het niet lukt….wat zullen ze dan van mij….nee, STOP! Is wat ik ook keer op keer tegen mijn cliënten zeg: ‘laat je niet pakken door die mindfuck. Haal diep en rustig adem, 1 stap tegelijk, het retespannend mogen vinden én het doen. BAM! Niet meer bezig zijn met wat anderen wel of niet van je vinden. Je kunt niet iedereen pleasen, dus zorg in ieder geval dat jíj blij bent met jezelf.’.
Steun voor mijn pad voel ik ook, soms uit onverwachte hoek. Mei dit jaar heb ik in het vliegtuig naar een Vortextraining in Amerika de film The Greatest Showman gezien. Een prachtige film, die voor mij gaat over je dromen najagen, waarmaken, je er niet van laten weerhouden, ook niet als de hele wereld tegen lijkt te zijn. En ook over dat je trots mag zijn op wie je bent, dat ‘anders zijn’ er ook mag zijn, dat iedereen een plek verdient. Of je nou (zoals in de film) klein, megagroot, dik, albino of donker bent, een vrouw met een baard of zoals ik, iemand die energetisch goed kan voelen, weet en ziet wat er bij een ander speelt en geheeld mag worden. De song This is me uit deze film heeft me diep geraakt in mijn proces, en raakt me nog. Vanochtend bij de nieuwe release van Bodybalance (een mix van Tai Chi, yoga en Pilatus) hoor ik bij het tweede nummer ineens de klanken van This is me. BOEM, <slik>, de ondoorgrondelijke wegen van AL. De komende dertien weken zal ik elke les dit nummer als een mantra horen, om mij te blijven herinneren te gaan voor mijn droom.