Staat ie mooi te staan, zeg: een vijgenboom in onze tuin! Prachtig vind ik de bladeren. Al jaren geniet ik dan ook van het aanzicht van de vijgenboom van de buren.
Stiekem heb ik al meer dan eens bij tuincentra gekeken, overwogen om er één mee te nemen en dan toch niet gedaan. Immers, met twee appelbomen en een perenboom is onze tuin voldoende gevuld.

In de schoot geworpen

En nu is een mooi exemplaar me zo maar in de schoot geworpen en dan ook nog eens in een grote pot, wat twee voordelen met zich meebrengt. Ik hoef me geen zorgen te maken of de boom te groot wordt voor onze tuin én de boom schijnt meer vruchten te geven als ie in een pot staat. Ik blij en de mensen die ‘m geven blij, want nu heeft hun boom weer een fijne plek i.p.v. dat ie naar de tuinstort moet.

Het opborrelende duiveltje

Dan komt een oud bekend duiveltje omhoog gepiept: zal ik naast een oprecht en welgemeend dank-je-wel toch niet ook iets teruggeven of iets terug doen? Al is het een flesje wijn of een bosje bloemen. Nou kun je zeggen: ‘Is toch niks mee, Sas, als je iets wilt teruggeven?’ Klopt, soms is dat een goede beweging en soms is het goed om ook eens helemaal te ontvangen. Alleen maar te ontvangen. Om je een keer in te houden en niet meteen gehoor te geven aan de impuls ‘iets terug te willen doen’. Te zijn met die lichte (of grote) ongemakkelijkheid van ontvangen zonder er iets voor terug te doen. Waaah, kun je het ongemak voelen, alleen al bij het idee😅?!

Het ongemak van waardering

In mijn praktijk blijkt het voor mijn coachees (echt) altijd een ingewikkeld fenomeen, ontvangen in welke vorm dan ook. Zo heeft Joyce van de week een werkoverleg gehad met haar manager. Overvalt (haar woord) haar manager haar met erkenning, hoe blij ze is met Joyce in haar team en hoe goed ze dat project heeft opgepakt. Heul ongemakkelijk, kan Joyce niet goed mee dealen, met die waardering.

Het ongemak van een bos bloemen

Vertelt Christel, dat de zoon van haar buurvrouw ineens op de stoep staat met een bos bloemen. Omdat ie het zo fijn vindt, dat zij elke week hand- en spandiensten voor zijn moeder doet. Voelt ze zich opnieuw opgelaten, nu ze er over vertelt. Zó’n kleinigheid, wat ze doet. Alleen de vuilnis en zo effe buitenzetten en af en toe een boodschapje halen. Maar ja, dan gaat ze toch al naar de super voor zichzelf, dus kleine moeite, zou iedereen toch doen? ‘Had je niet hoeven doen’ had ze maar gezegd om zich een houding te geven. Want wat moet ze met die aandacht? Ingewikkeld gedoe.

Het ongemak van welkom zijn

Of Tineke, die zich opgelaten en ongemakkelijk voelt, als ze met open armen wordt ontvangen op een verjaardag van een vriendin, die ze nog niet zo lang kent. ‘Dat ís toch ook gek?’, zegt ze. Tineke kan zich maar moeilijk voorstellen dat iemand ‘zomaar’ het oprecht fijn vindt om haar te zien. Zonder dat ze er wat voor doet, ze is alleen maar ‘gewoon’ zichzelf (en dat kan toch nooit genoeg zijn voor waardering?).

Het jezelf waard vinden

Als je moeite hebt met het ontvangen van een compliment, waardering of erkenning, word je intern gesaboteerd door een beperkende overtuiging. Misschien vind je ergens (onbewust) dat je het niet waard bent om iets te krijgen. Of je ben er onbewust van overtuigd, dat je er dan ‘vast weer iets voor terug moet doen’. Of je bent bang dat je (weer) teleurgesteld of gekwetst zult worden, als je het compliment of de waardering wel volledig omarmt en je hart daarmee openstelt.

Beperkende overtuigingen

Vaak zijn deze overtuigingen ontstaan in je jeugd, omdat je (on)bewust hebt ervaren dat er een ‘tegenprestatie’ van je verlangd werd als je iets leuks kreeg. Of dat je het eerst moest verdienen, voordat je erkenning kreeg. Dat kan heel subtiel zijn en misschien zelfs niet eens waar, alleen heeft je brein een bepaalde link tussen twee gebeurtenissen gelegd.

Zo vertelt een van mijn coachees, dat zij als kind dacht, dat ze eerst de vaat of de was moest wegwerken, voordat ze kans zou maken op een positief antwoord om bijvoorbeeld naar een vriendinnetje te mogen. Niet dat haar ouders dit ooit letterlijk tegen haar hebben gezegd, maar ja, het stramien was wel ‘je moet het verdienen om…’. En dan kan ‘zomaar ontvangen’ wel een dingetje worden.

Of je ouders hebben misschien wel ‘ns tegen je gezegd: ‘We gaan een lekker ijsje halen, want je bent vandaag zo zoet geweest’. Hartstikke lief bedoeld van je ouders én mogelijk een reden, waarom je nu moeite hebt met ontvangen zonder er iets voor (terug) te doen. Omdat je brein simpelweg lang geleden een verbinding heeft gelegd, dat je blijkbaar moet ‘leveren’ voordat je mag ontvangen of erkenning krijgt. Dat ‘zomaar ontvangen’ niet bestaat, je dus ook niet geleerd hebt om te ontvangen zonder tegenprestatie.

Tips

Geeft een compliment of waardering jou ook een ongemakkelijk gevoel en zou je dit graag anders zien, experimenteer dan eens met deze tips:

  • Zeg alleen maar ‘dank je wel’ met een lach (het wegwuiven laat je voor wat het is)
  • Zeg ‘graag gedaan’ met een lach
  • Ga uit van het positieve: de ander is oprecht en heeft de beste bedoeling met je. 9 van 10 keer is dit ook zo
  • Herhaal het compliment voor jezelf, liefst hardop (mag best als je weer alleen bent)
  • Zet elk compliment in je Notities van je telefoon of – nog beter- schaf een klein notebookje aan, dat je altijd bij je hebt, schrijf ze op en lees minimaal 1x per week voor het slapengaan de complimenten door.

En misschien helpt jou ook de gedachte, dat de gever het vaak ook heel leuk vindt om iets te geven zonder er meteen iets voor terug te krijgen. Onderzoek eens bij jezelf, hoe fijn jij het vindt om te geven (en hoeveel gemakkelijker dat je af gaat dan ontvangen😉)?

Hartstikke leuk als je met me deelt, welk compliment of blijk van waardering bij jou nog top of mind is!

PS Wil je meer tips voor een rijk, ontspannen en energiek leven, kijk dan bij mijn 88 absolute aanraders!