‘De handjes moeten altijd wapperen’, een norm die Carla met de paplepel ingegoten heeft gekregen van haar moeder. Altijd bezig moeten zijn. Zeggen dat niets doen ook iets doen is, was als vloeken in de kerk. Een beperkende norm, waar Carla zich niet van bewust was. Alsook niet van de impact die het tot de dag van vandaag nog heeft (had) in haar doen en laten. Het is een van de inzichten die tijdens de sessie naar boven plopt.
Gejaagd gevoel
Carla is ingestapt, omdat ze last heeft van zo’n gejaagd gevoel in haar lijf. Een gevoel dat ze niet kan plaatsen. Er is geen aanwijsbare reden voor stress te bedenken. Integendeel, Carla leeft een harmonieus, rustig en aangenaam leven. Desondanks heeft ze het idee, dat er ‘iets’ erkend wil worden in haar, maar wat het dan is??
Al veel gedaan
Al in ons 1e voorgesprek valt me op, dat Carla verschillende keren in haar verhaal ogenschijnlijk terloops aangeeft, dat ze al veel heeft opgeruimd en dat dit mogelijk het laatste is wat ze heeft aan te kijken. En ook in onze eerste sessies komt dit meerdere keren naar voren. Niet vanuit een borstklopperij of hooghartigheid. Ze vertelt het ‘gewoon’. Vragen als ‘wie is ze nu aan het overtuigen?’, ‘wat maakt dat Carla dit regelmatig blijft herhalen?’ en ‘vanuit welke behoefte benoemt Carla dit keer op keer?’ borrelen bij me op.
Carla wil ook graag met het lijf aan de slag. Ze is benieuwd wat het haar te vertellen heeft.
Uit verbinding met het lijf
Zodra we aan de slag gaan met het lijf valt op, hoe uit verbinding ze is met haar eigen lichaam. Bij praktisch elke vorm van druk reageert haar lichaam in een reflex met schrik (verstijven), het stokken van het ademen en ‘het opvangen van’. Een primaire, onbewuste reactie om ‘uit te checken’, zodra haar systeem denkt dat het ‘spannend’ zou kunnen worden.
Voor nu onderzoeken we vooral wat helpend is voor Carla om erbij te blijven, in de aanraking, in haar lijf. Is alleen al het inzicht dat ze weinig thuis is ín haar lijf, helpend. En confronterend. Ervaart ze het verschil, dat wanneer ze wel in verbinding blijft met haar lijf, het ontmoeten van mogelijk iets pijnlijks beter te dragen is dan wanneer ze probeert te ontsnappen aan of zich te verzetten tegen de pijn. En dat dit ‘ontmoeten’ en er bijblijven ontspanning brengt.
In verbinding met het lijf
Een week later zien we elkaar weer. Ze durft het bijna niet te zeggen, maar dat gejaagde gevoel is uit haar lijf, al een aantal dagen. En ze voelt zich ook lichter. Merkt Carla dat ze haar werk, of dit nou een huishoudelijk klusje is of een taak op haar werk, ineens zonder druk doet. Niet meer het gevoel dat ze het snel snel moet doen, alsof er deadlines in haar nek hijgen. Een verademing.
Normen en waarden
Komt nu het inzicht, dat dit ‘snel snel’ en ‘altijd bezig moeten zijn’ een echo is uit haar familiesysteem. Een moeder die altijd bezig was en dit ook van haar kinderen verwachtte. Dat het tig keer vermelden dat ze echt al heel veel aan zichzelf gewerkt heeft, voorkomt uit het gevoel verantwoording te moeten afleggen, dat ze echt wel bezig is. Dat het ‘altijd goed willen doen’ hier ook aan gekoppeld zit om maar erkenning te krijgen. Hoeveel stress dit heeft gegeven en dat dit zich heeft vastgezet in haar lijf. De ontlading die het geeft, nu dit wordt gezien en erkend. Het lijf deze vastgezette emoties en gevoelens los kan laten en daardoor kan ontspannen.
Hoe is dat bij jou? Welke normen en waarden heb jij bewust en onbewust meegekregen vanuit jouw gezin van herkomst? Welke zijn helpend en welke zijn voor jou beperkend (geweest)?
Gaat het ook hier niet over goed of fout. En wel over bewustwording. Dat je nu een keuze hebt.
En als je die keuze nog niet zo ervaart, en het graag wel anders zou willen, stuur me een berichtje. Kijk ik in een half uurtje vrijblijvend met je mee waar je een stap kan zetten in meer jezelf zijn.