Nee, ze gaat het niet weer over haar vader hebben. Daar heeft ze al tig jaar therapie voor gehad, dat is nu uitgewerkt, heeft inmiddels een oke-relatie met haar vader en ze kan niet al haar issues op hem afschuiven.

Het komt geregeld voor in mijn praktijk. Coachee komt binnen met een hulpvraag of een issue waar ze van af wil, inzicht in wil krijgen en in ieder geval dat ‘t haar leven niet meer zo beïnvloedt. Hoe vaak me dan al bij aanvang wordt verteld, waar we het vooral niet over hoeven te hebben: ‘We gaan het niet hebben over mijn huwelijk, dat gaat prima’ of ‘we hoeven het niet te hebben over mijn ouders, daar heb ik nu (let op het woordje ‘nu’) een prima relatie mee’ of ‘over m’n werk hoeven we het niet te hebben, daar gaat alles op rolletjes’.

Verborgen hoofdissue

Ik kan je vertellen: 9 van de 10x zit juist daar het hoofdissue. Is dat de werkelijke reden, wat maakt dat je in de telefoon bent geklommen om een afspraak te maken. Is het betreffende onderwerp alleen nog te precair, ben je er nog niet klaar voor om daar mee aan de slag te gaan. Of dat denk je in ieder geval, iets met overlevingsmechanismes. Om welke reden dan ook. En dat is helemaal oke. Je weet: het is jouw proces, jouw tempo, niet het mijne.

Het is nooit genoeg

En zo ook deze dame, Veerle. Ze wil vanuit familieverband (systemisch) wel ’ns kijken naar wat maakt dat ze altijd het gevoel heeft dat ze meer moet doen, meer moet leveren dan wat ze doet. Ze voor 50 uur werk in 40 uur werktijd probeert te proppen en dan is het nog niet genoeg. Wat nou maakt dat ze zich schuldig voelt als ze een avondje aan het bingewatchen is op Netflix. Dat iets in haar dan blijft duwen van ‘zou je niet nu eigenlijk van die bank afkomen om even toch nog xyz…?’.

Tja, als we met een familieopstelling aan de slag gaan, dan is de kans vrij groot, dat je vader ook een plek in het veld krijgt. Ook als je daar geen zin in hebt, meteen weerstand voelt opborrelen. Dat op zich is al interessant om naar te kijken.

Loyaliteit naar ouders

Nog voordat we letterlijk met de tafelopstelling aan de slag gaan, komt het eerste inzicht. Want hier is sprake van een loyaliteitsconflict. Kinderen – of je nu jong of oud bent – zijn loyaal naar hun ouders. Hoe rot je jeugd ook is, hoe vreselijk je vader of moeder zich ook gedraagt/gedroeg. Als kind ben je loyaal, simpel gezegd, omdat je totaal afhankelijk bent van de zorg van je ouders en jou er alles aan gelegen is om die zorg en liefde te krijgen. Dus als dat betekent dat jij die last moet gaan dragen, waarvan jij loepzuiver en onbewust aanvoelt, dat een of beide ouders daar onder gebukt gaat, dan doe je dat met alle liefde.

Beetje jammer alleen, dat deze onvoorwaardelijke loyaliteit en het dragen van een last die niet van jou is, jou later in je leven beperkt om je vrij te voelen je leven te leven zoals jij dat wilt.

Valkuil

Als volwassene kan daar de valkuil bijkomen, dat je ‘het zo goed snapt’, waarom je vader en/of je moeder zo deed naar jou, in jouw jeugd (en misschien nu nog wel). Ga je het goedpraten voor jezelf: ‘ja, maar m’n vader had ook een lastige jeugd met een vader die ABC en een moeder die XYZ en met z’n broertje is dit gebeurd, en mijn opa en oma die …’. Eigenlijk ben je jezelf aan het vertellen, dat hij er dus niks aan kon doen. Goedpraten.

Het is natuurlijk prima en misschien ook fijn voor je brein als je kunt plaatsen waar het gedrag van je vader vandaan komt. Het kan je begrip geven. Én, het betekent niet, dat het dan oke is hoe hij zich naar jou heeft gedragen. Het praat niet goed, dat jij beschadigd bent door zijn gedrag, emotioneel, mentaal of fysiek. Hoef je het niet groter te maken dan het is en ga je het zeker niet kleiner maken dan het is.

Als je hier systemisch naar kijkt, is het belangrijk dat je je vader (en je moeder) helemaal kunt nemen zoals hij is , dus met al zijn plussen en zijn minnen. En daarnaast mag je je eigen pijnen en dat wat je tekort bent gekomen, echt helemaal serieus nemen, omarmen en helen.

Het onzichtbare zichtbaar

Bijzonder is, dat in deze sessie ook het inzicht komt van een gemis en eenzaamheid bij vader en dat wanneer dit in het veld erkend wordt, er op zijn positie rust komt, wat ook een positief effect heeft op Veerle.

Laat deze opstelling zien, dat de trigger voor het ‘nooit genoeg doen en altijd doorgaan’ eerder uit de moederlijn komt, terwijl van tevoren leek dat dit in de vaderlijn zou zitten. Moeder die zelf als kind te weinig steun en support van haar ouders heeft ontvangen. Dat Veerle die zorgtaak van haar grootouders op zich genomen door te gaan zorgen voor haar moeder (parentificatie heet dit).

En wat is het ook deze keer weer mooi om te zien, wat voor rust er bij Veerle stante pede voelbaar is, op het moment dat dit systemisch wordt geheeld: moeder kan steun ervaren bij haar ouders en Veerle kan hierdoor afstand nemen van moeder. Met als gevolg: rust en ruimte en niet meer dat verstikkende gevoel bij Veerle.

Meer weten?

Meer weten of last en het lot dragen van je ouders, over systemische verwarringen en verstrikkingen in jouw familie, die jou mogelijk meer in de weg zitten en beperken dan je dacht? Neem contact met me op, bekijken we samen wat ik voor je zou kunnen betekenen.

PS Zin in nog een blog? Heb er van de week eentje geplaatst op LinkedIn over de Redder in mij. Ik weet zeker, dat de pleasers onder jullie zich hier helemaal in herkennen.