Je wilt wel anders, maar het lijkt godsonmogelijk. Al tig stappen heb je gezet om je grenzen beter te kunnen aangeven en te bewaken, en toch glij je weer terug in het oude patroon. Tig stappen in persoonlijke ontwikkeling om jezelf op de eerste plek te zetten i.p.v. altijd iedereen te pleasen. En toch stap je wéér in die rol van harmoniebewaarder, sta je weer in die spagaat tussen de partijen, ze allemaal goed te begrijpen en ondertussen zelf leeglopend met dit harde werken. Om moedeloos van te worden.
Zo ook Louise: ‘Het lijkt wel alsof ik niet anders kan’. Pleasen en keihard werken zijn haar middlename. Verpakt in een vernislaagje ‘ik kan en doe dit allemaal met gemak’. Gefrustreerd zit ze tegenover me.
Is het soms goed om dan even terug te kijken hoe het ooit was en welke stappen je al hebt gezet, welke positieve groei je al hebt gemaakt. Dat het dan misschien wel vóelt alsof je weer bij af bent, en dat dit niet zo is. En, kan het ook interessant zijn om een issue of hardnekkig patroon eens op een andere manier te onderzoeken. Open te staan voor een ander perspectief.
Bij Louise was het in het begin vooral belangrijk (om niet te zeggen noodzakelijk) om eerst in haar eigen lijf te ‘zakken’, weer in verbinding met haar lichaam te zijn. Haar meer ‘hier’ te krijgen, om vandaaruit verder onderzoeken wat er speelt en nodig is.
Ze reageert een beetje lacherig (want onbekend) op mijn voorstel om eens te onderzoeken of er mogelijk in haar familiesysteem iets aan haar trekt, waardoor dit veranderen voor haar zo moeilijk is. ‘Gewoon’ door een soort stamboom te tekenen, maar dan anders. Een genogram. Het lijken maar wat blokjes en rondjes op papier en het is zoveel meer dan dat.
Het schetsen van haar familiesysteem, het zichtbaar maken van dynamieken en patronen, raakt. Uitnodigende vragen over familie, bijzonderheden, geheimen, zwarte schapen en lievelingetjes raken een diepere laag dan de ‘praatlaag’. Doorvragen over feitelijke gebeurtenissen, ziektes, gewoontes, normen, religie maken andere lagen in het onderbewuste wakker, voorbij het hoofd. Verbanden worden zichtbaar, gemis wordt zichtbaar, herhalende patronen in familielijnen worden zichtbaar…
Vallen bij Louise diverse kwartjes en ook diverse tranen. Geëmotioneerd, als ze ineens (in)ziet, dat ze net als haar oma doet. Het wegcijferen ten koste van zichzelf. Alsook het harde werken van haar vader, die is geboren een jaar nadat zijn brusje boven hem was stilgeboren en zijn enorme bewijsdrang, op zoek naar erkenning.
Haar vader misschien onbewust het gevoel heeft gehad te moeten overcompenseren van het verlies van het brusje boven hem en dat hijzelf wel het leven heeft gekregen. Louise wellicht daardoor heeft meegekregen, altijd hard te moeten werken om erkenning en gezien worden te verdienen.
Haar oma als enige meisje in een voor de rest jongensgezin, al jong werd ingezet om het gezin draaiende te houden. Er helemaal geen ruimte was voor haar eigen behoefte, om te ontdekken wat zij nu eigenlijk wilde. Louise onbewust loyaal is aan deze oma. Want waarom zou het haar beter mogen gaan dan haar oma? Dit is een van de dynamieken die we in familieopstellingen vaak zien, dat een kind de overtuiging heeft dat het hem/haar niet beter mag gaan dan een (voor)ouder. ‘Oma niet, dan ik dus ook niet’. Geen bewuste keuze, wel wat in de zgn. onderstroom kan spelen totdat dat wat gezien wil worden, gezien en erkend is.
Al zijn het ‘slechts een paar blokjes en rondjes op een vel’, gaat Louise licht én ook moe van alle inzichten en ontlading naar huis. Zich realiserend, dat zij echt vrij is om haar eigen keuzes te maken. Stap voor stap, haar proces, in haar tempo.
Op 1 maart is er een familieopstellingendag in Leusden. Nog een paar plekken voor representanten. Wil je ook een vraag inbrengen of meedoen aan een themadag, check dan de agenda voor andere data of neem even contact met me op.