Snikkend vertelt ze me dat ze stikgelukkig is. Op dat ene na, daar is ze diepongelukkig over. Het gaat goed in relatie, fijn werk, heerlijk huis, gezond sociaal leven (soms iets te gezellig) én met één van haar (volwassen) kinderen loopt de relatie niet lekker. Dit fiksen lukt niet, hoe graag Lena ook zou willen. Kind heeft tijd en ruimte nodig. En hoewel Lena dit heel goed snapt en ook kan zien wat haar aandeel hierin is (geweest), vindt ze het maar rete-ingewikkeld dat ze niks kan doen.
Ze trekt het ook slecht, dat ze geen direct zicht meer heeft op hoe het nu werkelijk gaat met haar kind. Het vreet aan Lena, het controlefreak-deel in haar heeft het zwaar, en dat heeft grote impact op Lena. Minder stabiel, emotioneel en ook hard naar zichzelf, dat ze zich niet zo moet aanstellen en gewoon even moet doorbijten en als mantra gebruikt ‘het komt wel goed’.
Wat is goed?
Tricky om tegen jezelf te zeggen ‘dat het goed komt’. Je weet niet of het goed komt . En wat is dat dan ‘goed’? Wie bepaalt dat? Wat is meer helpend als mantra? Dat het al goed is. Oei, die is moeilijk te verteren, pijnlijk. Past ‘het is’ beter. Oordeelvrij. Het voelt al vrijer om niet meer tegen zichzelf te ‘moeten’ zeggen (overtuigen) dat het goed komt.
Lena wil graag kijken naar dat controlegedrag van haar en waar ze last van heeft. Een eigenschap, die haar andere kinderen ook wel ‘ns hebben verweten. Overal bovenop zitten en alles willen regelen en weten. Allemaal uit liefde en zorg, maar dat maakt het niet per se fijn en goed.
Zichtbaar maken door afstand te nemen
We kiezen voor een tafelopstelling. Soms is alleen al het zichtbaar maken van wat er in de zgn onderstroom (je onderbewuste) beweegt helend. Met het blad als haar leven (Lena’s eigen woorden) plaatst ze zichzelf in het midden. Fijne plek met om haar heen overal alle ruimte voor al die fijne mensen en bezigheden in haar leven. Ze pakt spontaan ook nog een rode slang en legt die aan haar voeten. Symbool voor het pijnstuk rondom de situatie met haar ene kind.
Controle als belemmering
Dan vraag ik haar een element te kiezen voor ‘controle’. En hoewel er legio spullen op tafel liggen van stenen, playmobil, blokken en houten poppetjes, waar Lena uit kan kiezen, zeg ik vanuit een impuls dat ze alles mag gebruiken wat in de kamer aanwezig is. Zó! Ik heb het nog niet gezegd of Lena heeft de plant van de vensterbank gepakt en resoluut op het blad gezet, recht achter haar aan haar vastgeplakt. Mega dominant. Het blad kantelt onder het gewicht, haar leven kantelt dus onder dat gewicht van Controle, raakt acuut uit balans.
Controle als redder
Het wordt heel stil naast mij. Het waarnemen van wat ze net heeft opgesteld, is confronterend, right in haar face. Zó groot is dus de controle en ook de impact ervan op haar en haar leven. Heftig, benauwend, drukkend. Tegelijkertijd ervaart Lena dat Controle gek genoeg ook rugdekking geeft, een gevoel van veiligheid. En da’s niet gek, want ooit heeft dit deel, deze controlefreak, haar gediend om te overleven.
‘Nog net in de buik van m’n moeder’, is haar antwoord als ik vraag hoe oud ze was toen ze voor het eerst dat gevoel had van controle willen hebben. Noodgedwongen en volkomen hulpeloos een dag langer in de buik moeten blijven zitten dan baby Lena zelf wilde. De bevalling al gaande was, maar het moeder niet uitkwam dat Lena op juist díe (een beladen) dag geboren zou worden. De natuurlijke beweging van de bevalling toen is tegengehouden. Wat Lena nog voor haar geboorte al bijna het leven had gekost. Toen heeft zich in haar onbewuste al zaadje genesteld, dat haar dít (het totaal afhankelijk zijn van een ander) noooooit meer ging gebeuren.
Erkennen, zelf helen
Kunnen we dit niet met terugwerkende kracht fiksen. Het ging zoals het ging. Én kan Lena nu wel zien en voelen wat ze toen nodig had gehad: een gouden koffer als element, waar in zit de aandacht, liefde en het vertrouwen dat er voor haar gezorgd wordt. Kan Lena dat als volwassene nu aan zichzelf geven. Het geeft haar ruimte, lucht en maakt dat op het blad een beweging ontstaat, dat Controle verder van Lena vandaan gaat. Ook de balans in haar leven herstelt daardoor, het blad komt weer in evenwicht. En daaruit vloeit weer, dat de slang (de pijn om haar kind) minder prikt en rustiger voelt. Ook hier komt meer afstand.
En toch, heel even…
En dan piept nog heel even het oude patroon omhoog: Lena zou nog graag de plant en vooral de pot helemaal van het opstellingenblad willen. Want? Waarop Lena in de lach schiet: ‘dan zou ik de controle tenminste weer hebben’. Ziet ze ook in, dat Controle niet weg hoeft, alleen wat minder dominant aanwezig. Ook Controle is immers een deel van haar.
Familieopstellingen 29 juni Loslaten van controle
Themadag Controle loslaten, (familie)opstellingendag. Systemisch onderzoeken waar dat ‘loslaten van controle’ dan stagneert, hoe het nou komt dat je een controlefreak bent en blijft (al wil je dat helemaal niet meer). Waar ben je loyaal aan, sta je in je familiesysteem wel op je eigen plek? Waar was dit controlegedrag, het niet-loslaten ooit een goede oplossing op? Inzicht, begrip en ruimte creëren voor jezelf. Kunnen zijn wie je wilt zijn. Klik hier voor meer info en aanmelden.