`Aii, betekent dit dan dus, dat ik die 15 kg teveel er maar niet afkrijg en ik elke keer weer faal met mijn grenzen aangeven op mijn werk, omdat ik het niet graag genoeg wil of omdat het me nog niet genoeg pijn doet?! Hoe dan?!

Ze had gelezen, dat als de pijn of het verlangen maar groot genoeg is, er dan de beweging tot verandering komt. En wat ik daar nou van vond. Verdrietig zit ze tegenover me. Een móórd zou ze doen als het haar zou lukken om eindelijk blijvend 15 kg lichter te zijn en zich uit te spreken op haar werk.

Ik geloof dat het in de basis klopt én dat enige nuancering op z’n plek is.

Als de beloning (niet) groot genoeg is

In de middelbareschooltijd hadden onze jongens moeite met op tijd uit bed komen, want ja, het was voor schóól (alsof je vloekte in de kerk)… Smoezen als ‘te moe en lukt me niet’ zijn in meer varianten voorbijgekomen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Dapper (vind ik dan he, de jongens vonden het bloedirritant – denk aan wegdraaiende ogen en een diepe zucht) probeerde ik de jongens te stimuleren en te laten inzien dat bijtijds opstaan echt helpt met de dag fijn doorkomen. En dat als ze echt zouden willen, het hen wel zou lukken. Ik gaf dan het voorbeeld, dat wanneer elke keer als ze op tijd de deur uit zouden gaan, er een miljoen bij de deur voor hen zou klaarliggen, ze op zeker op tijd zouden zijn. Om dan standaard het antwoord terug te krijgen: ‘ ja mam, logisch, voor 1 miljoen!’, gevolgd door ‘maar dat ligt er niet, dussss…’ verloren race voor deze mama.

Wanneer je ratio alleen onvoldoende is

Zie hier een mooi voorbeeld van als het verlangen/beloning maar groot genoeg is (voor een miljoen stappen ze om 5 uur al hun bed uit als het moet), dan komt de beweging. En ja, natuurlijk is dit een extreem voorbeeld. Maar voor iedereen geldt, dat er een kantelpunt is waarop je ineens zonder moeite gezond kunt eten, gaat sporten, nee zegt tegen de volgende opdracht op je werk of op tijd je bed uitkomt.

Helaas kun je niet alleen rationeel bepalen waar dat kantelpunt ligt. Ervaren, neus stoten, misschien wel 1000x en ineens valt de klik (of niet en dan is het aan jou om te leren daar ook oke mee te zijn). En I know, been there, done that and bought the t-shirt (wel 837🙈).

Stoppen met roken, een eitje

Zo was het stoppen met roken easypeasy. Waarbij het misschien heeft ‘geholpen’, dat ik pas op studentenleeftijd ben gaan roken. Dat is overigens al een belachelijk verhaal op zich…op je 21e beginnen met roken omdat iedereen in je dispuut rookt, dús moet het toch wel gewoon lekker zijn en dan stug die asbaksmaak van peuken in je mond blijven verdragen, totdat je het ineens lekker vindt en zelfs kan verlangen naar een peuk. My God, what was I thinking?! Hoe raar kan een mens doen.

Anyway, tegen de tijd dat we dachten aan kinderen, was ik ‘gewoon’ verslaafd aan roken. En toch, du moment dat de anticonceptie de deur uit ging, kon ik zonder probleem de sigaret laten voor wat ie was: een vies stinkstaafje, dat hartstikke ongezond is voor ons toekomstige kindje en mezelf. Zonder problemen, omdat mijn verlangen – een gezond kind – meer dan opwoog tegen het genoegen dat een peuk me gaf. Of, geredeneerd vanuit ‘als de pijn maar groot genoeg is’: de angst (pijn) dat ons kindje iets zou mankeren, omdat ik stug had doorgerookt tijdens mijn zwangerschap was groter dan mijn verlangen om te blijven roken.

Stoppen met chocola, geen eitje

Met chocola geheel laten staan, heb ik echter ontelbaar vaak mijn neus gestoten en nog stoot ik ‘m nog wel ‘ns… Als ik een dip heb of juist iets te vieren, voor de gezelligheid, omdat het kan, omdat ik het zó verdiend heb, omdat ik toch al kilo’s ben aangekomen door de overgang ‘dus wat maakt die ene reep nog uit’, omdat ik zo lief van een klant of vriendin een reep krijg (een mega mega Milkareep voor mijn 50e verjaardag! om maar iets te noemen), omdat de reep me vanuit de koelkast toeroept ‘eet mij’… noem het en ik heb het als excuus gebruikt om weer een heerlijk stukje chocola te snoepen.

Terwijl ik wéét, dat ik er last van krijg en niet alleen in kilo’s. Ik word letterlijk moe van suikers en voel de energie zó weglopen om het nog maar niet te hebben over een opgeblazen, pijnlijke buik. Toch wint het verlangen van de ‘beloning’ of het vermijden van pijn (wegsnoepen van een emotie) het nog steeds met vlagen. Ja, ook bij mij.

Soms wel, soms niet een eitje

Het roken was blijkbaar plezierig zonder dat het pijn, verdriet of een ander vervelend gevoel verdoezelde. Daarentegen is chocola eten niet altijd alleen maar voor ‘de lekker’, maar doet het van oudsher ook dienst om een vervelend gevoel te onderdrukken, waarmee je brein denkt je een plezier te doen.

Want dat is wat je (reptielen)brein doet: jou beschermen tegen pijn en daarmee bedenkt en houdt het soms hardnekkige gewoontes in stand die nu helemaal niet meer zo handig zijn. Zelfs als er nog niet eens ‘gevaar’ dreigt, maar je brein wel al denkt te zien aankomen dat het mogelijk zou kunnen zijn dat je misschien wel eens ‘in gevaar’ zou kunnen komen, treedt je overlevingsmechanisme in werking. Superirritant.

Het aankijken van je demonen

Het is dus een beetje te kort door de bocht om te zeggen dat als je niet van een vervelende gewoonte af kunt komen en een beperkende overtuiging keer op keer laat ‘winnen’, dat dan je verlangen naar of angst (voor pijn) voor iets dan niet groot genoeg is. En wil je dit veranderen, dan is het nodig om te onderzoeken wat maakt dat dit patroon, deze gewoonte in stand blijft. Welke onverwerkte pijn mag er gezien en dan losgelaten worden?

Tips die jou hierbij helpen

En terwijl je aan de slag bent met het onderliggende thema, kun je de volgende tips al toepassen in je dagdagelijkse leven:
Hou van jezelf, ook als je toch weer voor de bijl gaat (of dat nou snoepen, ‘weer ja’ zeggen of te laat opstaan is).
Maak er een ex-pe-ri-ment van. Spreek met jezelf af dat je bijvoorbeeld voor twee weken een uitdaging met jezelf aangaat. ‘Ik stop twee weken met snoepen’, ik sta twee weken lang elke dag 15 minuten eerder dan ik moet al naast mijn bed, ik ga twee weken lang ‘nee’ zeggen (en ja, je mag daarbij zeggen tegen je collega, teamgenoot of partner, dat dit deel is van een uitdaging die je met jezelf bent aangegaan. Heb je gelijk een soort vrijbrief). Evalueer na die twee weken hoe het was, hoe je je nu voelt, wat er anders kan én of je het experiment wilt verlengen al dan niet in dezelfde vorm
• Ga je voor de bijl, geniet er dan van: het snoepen, het langer blijven liggen en ook van het ‘weer ja’ zeggen. Vorm het om ‘fijn dat ik een ander kan helpen. Ik bén ook gewoon goed in dit werk’.
Vind een maatje, die tijdens het experiment met je meedoet of je steunt en aanmoedigt en die je ook een liefdevolle schop onder je kont verkoopt als je dreigt op te geven
• Begin de dag met tegen jezelf te zeggen ‘ik kan dit’. Adem dit een paar goed in ‘ik-kan-dit’.

Hulp vragen is oké

Weten wat ik voor je kan betekenen om los te komen van die suffe, beperkende overtuigingen, waardoor je ontspannen, energiek en vrij kunt doen en laten wat goed voelt voor jóu? Neem dan nu contact met me op, maken we meteen een afspraak voor een gratis sessie, waarin ik in een half uurtje met je meekijk in jouw situatie en je minimaal twee eenvoudige, direct toepasbare tips geef.