Diep in mijn hart voelde ik ‘m voor het weekend al aankomen, heb ik geprobeerd ‘m compleet te negeren of anders met nog maar een stuk (heerlijke) oranje Tony Chocolonely zoet te houden. Maar er is geen ontsnappen aan, wist ik natuurlijk allang, maar ook ik probeer soms nog steeds tegen beter weten in heel hard te duiken als ik ‘m voel aankomen, me te verzetten om ‘m maar niet te hoeven laten doorbreken ….
Zo’n enorme tsunami huilbui, waar dan geen einde meer aan zit als de sluizen eenmaal opengaan, ik dan verdrink in zelfmedelijden, me afvraag wat de zin van het leven is en wat ik hier eigenlijk doe, me niet thuis voel hier op aarde, al dat kl*te harde ploeteren voor wat? En dan die vreselijke eigen-wijsheid die tegelijkertijd vanuit de verte van zich laat horen, dat dit maar een verhaal is waar ik in vastzit, dat ik de emoties van mij maak en dat ik er boven kan en mag gaan hangen. F*ck it, geen zin, lukt niet, ben het strijden moe.
Op zaterdag lukt het me nog te doen alsof er niets aan de hand is. Ben ik met een van mijn liefste vriendinnen op pad en ze vertelt tijdens de lunch over haar inzichten. Zit goed in haar vel, zó mooi, en ook zo pijnlijk tegenstrijdig met de grote berg sh*t waar ik zelf in hang, dat ik eigenlijk alleen maar wil huilen en voor het eerst in mijn leven bijna afgunst voel. Maar ja: huilen, dat doe ik niet en ik ben ook echt blij voor haar. Daarna naar de film Queen, wat een indrukwekkend verhaal is dat en als ik er iets van meeneem is het om alles uit het leven te halen en je hart te volgen en te durven staan voor je besluit. Totdat ik me weer bewust word van de naargeestige bui waar ik nog steeds in opgesloten zit en de zwaarte weer toeneemt.
Die avond verstop ik mezelf voor mijn Zelf, op de bank met een oranje Tony in de speurtocht van Wie is de Mol (ik verdenk sinds zaterdag Nikkie het meest en ook Sinan). De onrust neemt toe, en op Facebook zie ik berichtjes voorbij komen over de komende volle bloedmaan en de totale maansverduistering en vooral wat die energie teweeg kan brengen. Ook zoiets waarvan ik het volle bestaan nog steeds probeer te ontkennen, tegen beter weten in. Ik sta voor (bijna) alles open, maar (sorry) ik heb er moeite mee als mensen hun stemmingen ophangen aan de stand van de maan. Je hebt toch ook een eigen wil? Of soms toch niet helemaal? Voer voor een ander blog.
Bloedmaan en maansverduistering
Zondag: ik kan er niet meer omheen, na de Bodybalance les zit ik jankend op de fiets, trek me terug in mijn hol (mijn praktijk, die heilig is als de deur dicht is). Brullen, brullen brullen. Maar dan zacht, want ik ben niet alleen in huis, en zoals trouwe lezers weten: ik huil het lekkerst als ik helemaal alleen ben, ongeremd en ongegeneerd. Dan vliegt zoon 1 uit naar buiten om te chillen, de tweede was al weg en de derde gaat met paps naar het strand (normaliter mijn medicijn, maar ik kan het niet opbrengen om te gaan). Het huis is voor mij alleen, (huil)tijd voor mij.
’s Avonds heb ik nog een groepshealing te geven, die had ik al eerder gepland. Bijzonder om weer te ervaren, dat wanneer ik aan het werk ben, ik helemaal los kom van het drama waar ik in verstrikt zit, dat alles is en vooral ook oké is. Het werken voor de groep doet me wat landen, en ik besluit morgenochtend zeer vroeg op te staan om de volledige maansverduistering te bewonderen, mijn zooi eruit te gooien en mijn wensen uit te spreken. En zo zit ik rond 6 uur maandagochtend op mijn fiets naar het Valleikanaal, begeleid door een prachtig rode maan, in de stilte van de dag die nog mag beginnen. Genietend met twee onbekenden op de brug van dit natuurfenomeen.
Omdat mijn eerste afspraak vanochtend is uitgevallen, besluit ik in een opwelling naar het Henschotermeer te rijden. Lekker wandelen, ont-stressen en me opladen in de natuur, in de stilte. Pinpas en wat contant geld mee, want ik herinner me vaag dat er nu 365 dagen per jaar betaald moet worden bij het Hens.
Het zonlicht is prachtig, de lucht strakblauw en het is heel koud zonder wind, Nederlands winterweer op z’n best. Een dappere dodo met Unox muts op is op zijn ijzers baantjes aan het trekken op het meer. Verder is er geen hond. Heerlijk! Ik schiet wat plaatjes van de omgeving en geniet vooral van de rust en het mooie licht, dat door de bomen valt. Na een uurtje vind ik het mooi geweest, de kou trekt langzaam via mijn voeten mijn botten in. Ik sta bij de betaalautomaat, en dan…. dan weigert het apparaat mijn pas (saldo is positief, check dubbelcheck, lange leve de bankapp), zowel via contactloos als via de ouderwetse gleuf. Zowel bij de eerste als tweede betaalautomaat. Wordt op het noodnummer niet opgenomen, wordt de intercom niet beantwoord na eerst een hoopvol bandje dat zegt dat ik zal worden doorverbonden, en krijg ik bij een ander gevonden noodnummer ook weer de melding dat dit telefoonnummer momenteel niet bereikbaar is.
Ga ik nou lachen of huilen?! Waarom was ik ook alweer naar het Hens gereden? Ik moet lachen, de absurditeit van de situatie, ik had het niet kunnen verzinnen. Ik besluit het algemene nummer van de politie te bellen. En terwijl ik aan het bellen ben, komt er een andere auto het terrein op. Ik sta te ver van de slagbomen om hen te waarschuwen en stiekem denkt een deel van mij ‘pff, gelukkig, sta ik tenminste niet meer alleen gevangen bij het Henschotermeer’. Een jong stel met kindje zit in de auto. Ik hang op en vraag aan het stel of zij zouden willen proberen of hun pas wel wordt geaccepteerd en dat ze mij dan een Tikkie sturen, om terug te betalen. Ook hun pas wordt geweigerd. En hoe bizar ook: ik was ook opgelucht ‘het lag in ieder geval niet aan mij!’. Bij de tweede poging pakt het apparaat ineens de betaling en wordt de bon uitgespuugd. JAAA! Een Tikkie sturen hoefde niet, ze waren blij dat ze mij uit de brand geholpen hadden.
Moraal van het verhaal: geen idee, zijn het de Blue Monday blues, is het de energie van de Bloedmaan, van de maansverduistering of heb ik een ‘tekort-aan-licht-dip’? De tsunami waar ik in zit, is nog niet helemaal voorbij, hoewel zo’n avontuur van vanochtend dan wel helpt om te relativeren en te genieten van de vriendelijkheid van een vreemde. Het is zoals het is. En zo dadelijk? Zo dadelijk heeft mijn persoonlijke coach gelukkig een gaatje voor me vrij. Want weet je: ook een lifecoach in bewustwording hoeft niet altijd alles alleen te doen.