Een doodgewone zondag, een lege agenda, ‘moet’ ik toch van alles, vooral van mezelf. Of toch niet? Heeft het ‘moeten’ misschien meer te maken met keuzes maken, staan in je keuze en de daarbij komende consequenties te nemen voor wat ze zijn. Zo’n ‘bijna-dag’…
Bijna was deze blog er niet geweest. Vrijdagavond realiseer ik me dat ik nog geen blog heb geschreven voor deze zondag. Maar ja: die vrijdagavond ‘moet’ de ruimte alvast klaargemaakt worden voor zaterdag (familieopstellingen). En na thuiskomst lukt het me niet meer om over mijn ‘uch, ik heb geen zin meer om…’ heen te zetten.
Hoewel ik weet dat ik de volgende dag een intensieve dag zal hebben, roept mijn Uitsteller natuurlijk: ‘Prima plan, Sas! Schrijf je morgen lekker na de familieopstellingen’. Terwijl een ander ik-deel al haarfijn aanvoelt, dat die blog er zaterdagavond echt niet gaat komen… en gelijk had dit deel. Opnieuw mijn Uitsteller, zaterdag eind van de dag: ’Maakt niet uit Sas, morgen vóór het sporten, poep je gewoon ff die blog eruit.’ Dusss…
Bijna was ik niet gaan sporten vanochtend (zondag). Ik voel mijn commitment om elke twee weken een blog te schrijven hijgen in mijn nek. En ik ben later wakker geworden dan gedacht. Bovendien ligt mijn bedje wel heul lekker, heeft de volle maan mijn nachtrust een tikkie onrustig gemaakt, is het weer is prut en ik heb al twee uur gesport deze week. Dus, redenen te over om niet te gaan. En toch ben ik gegaan (schouderklopje, haha). Met een dankbaar lijf én geest na de les.
Bijna was ik niet op de fiets, maar met de auto gegaan naar sport. M’n fiets heeft besloten op onverwachte momenten tijdens het fietsen ineens het geluid van gillende keukenmeiden te maken. Serieus, te erg! Iedereen kijkt van mijlenver al om zich heen, waar dat p*kkengeluid vandaan komt. ‘Sorry, it’s me’, nog een beetje meer wegduikend in mijn jas.
Maarrrr, duimend dat het spuitje vet (in mijn fiets dan, he? Ik heb niet meer vet nodig 😉) bij de afdeling Eerste Hulp bij de fietsenmaker heeft geholpen, toch op de fiets gesprongen (mag ik een applausje?😆). Waarbij het helpt, dat het droog is op moment van vertrek.
Bijna had ik op de terugweg een kant en klare eiersalade gehaald bij de super, voor bij het ontbijt. Gemakkelijk, snel en niet zo heul gezond. Heb ik toch een doos met eieren gekocht om zelf een eiersalade te maken. Ook gemakkelijk, relatief snel en veel lekkerder. Iets meer geduld nodig, want de eieren staan op as we speak en ik maak ondertussen een start met deze blog (hoor ik nu weer gejuich?😄)
Wat is je punt, Sas, gaat deze blog nog ergens heen? Misschien wel, hoe je van een ‘bijna niet’ toch een ‘wel’ kunt maken:
- soms heb je jezelf een schop onder je kont te geven. Maakt het niet uit of je zin hebt, je hebt het gewoon te doen. Noem het betrouwbaar zijn naar jezelf (voor mij i.c. dus wel sporten en wel die blog op zondag)
- het einddoel (beloning) voor ogen houden (voldaan als blog er is, me goed voelen na het sporten en met de fiets gaan, het lekker genieten van mijn eigen eiersalade zonder al die toegevoegde ellende)
- staan in je keuze en geen gedimdam. Ik had al besloten die blog te schrijven, besloten om te sporten. Had de keuze ook kunnen zijn niet sporten en geen blog. Ook goed, als je dan ook de bijbehorende consequenties accepteert (mogelijk een ontevreden gevoel dat je verzaakt hebt).
- jezelf toejuichen (al dan niet in stilte)
- een minuutje springen, slingeren met je armen en benen, gekke bekken trekken en goed in- en uitademen (lekker luidruchtig!) om op deze manier jouw systeem in een mum van tijd in een zogenaamde positieve state of mind te brengen, je energie weer stroomt en dan hup aan je to do list.
Opstellingen
Voor wie benieuwd is: gisteren (zaterdag) was weer een magische dag met vier bijzondere opstellingen van vier prachtige vrouwen en met een fijne groep representanten.
Opstellingen over het ervaren wat nou werkelijk jouw plek in het familiesysteem is (en hoeveel rust en duidelijkheid dat geeft), over ervaren dát je niet alleen bent en er ook voor jou altijd hulpbronnen zijn, waar je kunt bijtanken, uitrusten en opladen. Hoe fijn het is niet alleen in je hoofd te leven, maar ook (weer) verbinding te voelen met hart en buik (waardoor je vrij kunt ademen en ontspannen).
Dat je alleen je eigen last hoeft te dragen en niet die van je moeder, oma en overgrootoma, wat het mogelijk maakt een stap je eigen toekomst in te zetten op jouw eigen manier (en ook constateren hoe onwennig dat voelt). Hoe ongelooflijk helend en bevrijdend het is om erkenning te geven aan dat wat erkend wil worden, aan jezelf en ook aan gebeurtenissen in je familiesysteem. Ook eens bijwonen? Klik hier voor meer info