Uit de naad heeft ze zich gewerkt op haar werk en nul waardering. Met een rotgevoel en moedeloos stapt ze aan het eind van elke werkdag in de auto. Als ze eerlijk is, voelt ze zich ook al zo, als de werkdag nog moet beginnen.

Nul waardering. Dat is killing; iedereen vindt het fijn om erkenning te krijgen van een ander. Waardering voor een geslaagd project op je werk, voor het klaarstaan voor je ouders of het lekkere eten dat je elke avond voor je gezin op tafel zet. Erkenning maakt dat je je gezien voelt en dat je er mag zijn.

Een ‘nobody’ voelen
Maar wat als je afhankelijk bent van erkenning van een ander? Als je je zonder die erkenning een nobody voelt? Dan geef je in feite de macht over hoe jij je voelt over jezelf aan een ander, dat híj bepaalt of je er mag zijn of je er toe doet en of je oké bent zoals je bent. Een uitputtingsslag en per definitie een verloren strijd.

Slikken of stikken om maar erkenning te krijgen
In Ellens geval was haar leidinggevende de trigger. Ze liep vast op haar werk, lag steeds vaker met hem overhoop. Niet dat die leidinggevende dit merkte, want ze slikte alles in: het extra moeten werken (‘tuurlijk, doe ik wel’), het gemopper omdat een klus niet klaar was (‘de klus lag eigenlijk niet eens bij mij’) en zijn ronddraaiende ogen met de diepe zucht als ze om uitleg vroeg.

In plaats van zich uit te spreken, ging ze nog harder werken, nog langer werken en nam ze zelfs werk mee naar huis. Inloggen op zondagmiddag om alvast alle mail weg te werken voor de maandag werd haar nieuwe standaard. Alles (onbewust) om maar ‘die aai over haar bol’ te krijgen. Bijtanken in het weekend lukte niet meer. De zin om leuke dingen te doen voor zichzelf was ook verdwenen.

De andere optie: erkenning vinden bij jezelf
Ze had steeds meer fysieke klachten – hoofdpijn, last van haar rug, eindeloos kwakkelen na een verkoudheid. En dat overvolle hoofd zorgde ervoor dat ze ’s morgens vroeg wakker werd, hoe moe ze ook was. Uitval lag op de loer. Zo stapte Ellen op een dag mijn praktijk binnen. Ze was helemaal klaar met het over zich heen laten lopen door haar leidinggevende en ook helemaal klaar met haar eigen gedrag om zich praktisch over de kop te werken in de hoop dat ze dan serieus genomen zou worden.

Regie over je eigen geluk
Werkend aan zichzelf ontdekte Ellen waar deze ‘verslaving’ aan erkenning vandaan komt. Belangrijker nog: ze ontdekte dat zij zelf zich die erkenning mag gaan geven. Hiermee pakt ze de regie terug, de regie over haar eigen geluk.

En dan nog doen…
Nou is weten één ding, het omvormen van een patroon een tweede. Het kost tijd kost om overtuigingen te doorbreken (‘als ik geen erkenning krijg van een ander, dan…’). Gun jezelf die tijd en wees mild naar jezelf als je je realiseert dat je de waardering van een ander weer eens heel belangrijk vond.

Voor Ellen is de baan inmiddels verleden tijd. Door het loskomen van de eindeloze behoefte aan erkenning van een ander kwam er ruimte om te onderzoeken waar zij nou echt gelukkig van wordt. En dat is precies wat ze nu doet, met de ontspannen vrijheid om te kunnen genieten van erkenning, zonder dat dit nog haar geluk bepaalt.