Blog

Daar was-ie dan: het driedaagse businessevent van Veronique Prins. En zoals ik mijn laatste blog al schreef, mijn darmen waren terecht van slag, mijn hartslag piekte terecht en mijn ademhaling had wel degelijk een aanleiding om te stokken 😅 Door elkaar gehusseld, no more ‘getrut en gemuts’ excuses, zichtbaar(der) worden is een must als ik mijn droom wil waarmaken. En dus klom ik in de spreekwoordelijke pen, snoof ik de weinige kennis die ik heb van email-programma’s weer eens op en besloot ik dapper (heeeel dapper, vond ik) door de bibbers heen, om naar alle (oud-) ’Sassensers’ een berichtje te sturen (oké, nog een beetje veilig was het wel).

Als ik droom, groot droom, zonder randvoorwaarden, zonder mitsen en maren, zonder beperkingen die mijn mind me wil opleggen, aansmeren of wijsmaken, dan zou ik op welke manier dan ook zoveel mogelijk mensen zoveel mogelijk bewustwording willen geven. Zou ik – als ik echt heeel groot en idealistisch droom – de wereld lichter willen maken, liefdevoller, bewuster, dat hoe erg je misschien al dan niet gebutst bent door het leven, je een keuze hebt. Een keuze tussen te blijven lijden of de regie over je leven te pakken (en dat is wat anders dan ‘controle’). Dat het ook voor jou mogelijk is om je grenzen te leren aangeven, jezelf erkenning en liefde te geven, dat je er toe doet en er mag zijn i.p.v. deze bevestiging en erkenning altijd van anderen nodig te hebben. Dat pleasegedrag een no-go area is, als het ten koste van jezelf gaat. Dat een herinnering kan blijven, maar dan eindelijk losgekoppeld van de verdrietige, pijnlijke of angstige emoties. Vrijheid i.p.v. gevangenschap.