Blog
Boosheid als pijnvermijdend middel
Woest is ze. Op haar zus. Frustratie en machteloosheid spuiten uit haar oren. Het is niet de eerste keer. ‘Dacht ze nou werkelijk door ineens na maanden radiostilte een paar gezellige foto’s van een weekendje weg over de app te gooien, dat zíj dan wel weer over haar hart zou strijken en doen alsof er nooit iets was voorgevallen? Echt niet!’ Bijna snuivend zit ze tegenover me, armen over elkaar, de tranen in haar ogen springend vanwege al dit onbegrip.
Hoe lang blijf jij met kiespijn rondlopen?
‘Je zou voor minder al om professionele hulp vragen’, schoot er door me heen, toen ik haar aan de lijn had. Ze had mijn hulp nodig, dat was voor ons beiden duidelijk. Ze wilde zelf ook echt enorm graag met het traject starten, maar… ze had het geld niet. Daarom stapte ze nu toch niet in. En daar krimpt mijn hart dan van ineen. Het zijn deze momenten waarop ik bijna aanbied om haar gratis het traject te laten lopen. Bíjna, want het zou zijn om een reden die niet oké is en die haar niet echt helpt. Dus ik zei niets…
Alles voor die ‘aai over je bol’
Uit de naad heeft ze zich gewerkt op haar werk en nul waardering. Met een rotgevoel en moedeloos stapt ze aan het eind van elke werkdag in de auto. Als ze eerlijk is, voelt ze zich ook al zo, als de werkdag nog moet beginnen.
Nul waardering. Dat is killing
Met bokshandschoenen de ring in
Kapot hang ik voorovergebogen met de bokshandschoenen nog aan. Hard mijn best doend om mijn maaginhoud die zich tegen de zwaartekracht in een weg naar boven probeert te wringen, op z’n plek te houden. Allemachies, wat is 60 seconden knallen ont-zet-tend lang.
