Blog
Loslaten, zo simpel als het klinkt, zo moeilijk vinden we het vaak
‘Als ik het nou toch eens kon loslaten, dan…’, is misschien wel een van de meest gehoorde verzuchtingen in mijn praktijk. Of het nu gaat om pijnstukken uit je verleden, die je blijven achtervolgen of hardnekkige gewoontes die je allang niet meer dienen en waar je maar niet los van komt. Het klinkt zo gemakkelijk ‘loslaten’, maar blijkt in de uitvoering vaak bere-ingewikkeld als het gaat om emoties en overtuigingen. Wat is dat toch?!
Zó word je voornemen dit jaar wel een succes!
Welke voornemen heb jij gemaakt voor dit jaar? Afvallen, meer sporten, eindelijk meer tijd voor jezelf blokken in je agenda? Of je voorgenomen dat je nu eens een keer echt je grenzen gaat aangeven op je werk en ook privé? Dat je echt écht dit jaar niet weer degene gaat zijn die de (te zware) kar gaat trekken voor de organisatie van het familieweekend?
En als je eerlijk bent, hoe groot acht je de kans nu bij voorbaat dat je voornemen gaat slagen? Eerlijk zijn he?!
Hoe overleef je verplichte feestdiners?!
Je hebt ze vast ook, die verplichte feestavonden waar je totaal geen zin in hebt. Ook niet als het met gezellige mensen is, al val je liever dood neer, dan dat je dit hardop toegeeft. In deze tijd van het jaar is ontsnappen hieraan vrijwel uitgesloten: kerstborrel hier, eindejaarsborrel daar, gezellig met familie in een huisje om kerst te vieren of met vrienden naar een O&N-feest. Grote kans dat ook jij zo’n ‘feestelijke’ gelegenheid in het verschiet hebt waar je met goed fatsoen niet onderuit komt, tenzij je echt met veertig graden koorts als een zielig musje in je bed ligt te rillen.
Boosheid als pijnvermijdend middel
Woest is ze. Op haar zus. Frustratie en machteloosheid spuiten uit haar oren. Het is niet de eerste keer. ‘Dacht ze nou werkelijk door ineens na maanden radiostilte een paar gezellige foto’s van een weekendje weg over de app te gooien, dat zíj dan wel weer over haar hart zou strijken en doen alsof er nooit iets was voorgevallen? Echt niet!’ Bijna snuivend zit ze tegenover me, armen over elkaar, de tranen in haar ogen springend vanwege al dit onbegrip.
